Ακουμπησμένη πάνω σε τροχούς, μέσα σε μία αποθήκη, στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια, όπου βρισκόταν για πολλά χρόνια. Το πρωτότυπο της Giulietta SZ έχει το δικό στόρι, όπως και πολλά ακόμα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα -τα λεγόμενα ‘’barnfinds’’- κάνουν συχνά-πυκνά την εμφάνισή τους μετά από δεκαετίες σε ξεχασμένους αχυρώνες.
Η ιστορία της ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Ήταν τότε που ο γνωστός Ιταλός σχεδιαστής Elio Zagato άρχισε να ψάχνει τρόπους εξέλιξης της Giulietta SZ. Κυρίως με αεροδυναμική προσέγγιση.
Ο βασικός λόγος που τον ώθησε στην προσπάθεια αυτή ήταν η ύπαρξη της νεότερης τότε Lotus Elite. Το βρετανικό σπορ αυτοκίνητο του ευφυούς, πολυτάλαντου (αλλά και μπλεγμένου σε υπόθεση διακίνησης κοκαΐνης) ιδρυτή της Lotus, Colin Champan, ήταν περισσότερο εστιασμένο και, κυρίως, πιο γρήγορο.
Ο Zagato άρχισε, λοιπόν, μαζί με τον σχεδιαστή Ercole Spada, να πειραματίζεται αναδιαμορφώνοντας το πίσω μέρος της Giulietta SZ δημιουργώντας το πρωτότυπο που βλέπετε.
Το αποτέλεσμα της παρέμβασης ήταν θετικό. Το πρωτότυπο απέκτησε 20 επιπλέον χιλιόμετρα τελικής ταχύτητας φτάνοντας πλέον τα ανταγωνιστικά 220 km/h. Αυτή, λοιπόν, η ιδιαίτερη και απολύτως μοναδική Giulietta SZ με αριθμό πλαισίου 10126.00170, πουλήθηκε στη συνέχεια στον οδηγό αγώνων Albino Buticchi, ο οποίος και συμμετείχε σε διάφορους αγώνες.
Στη συνέχεια το αυτοκίνητο μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ. Το κλείδωσαν σε μια αποθήκη και έμεινε για δεκαετίες παρατημένο. Ευτυχώς σε αρκετά καλή κατάσταση.
Όταν ανακαλύφτηκε, μετά από σχεδόν μισό αιώνα, ξεκίνησε η διαδικασία αποκατάστασής του. Αυτή τη φορά, όμως, όχι ολική, ως συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις.
Αποφασίστηκε να αποκατασταθεί ακριβώς το μισό μέρος του αυτοκινήτου και το άλλο να παραμείνει ανέπαφο με όλη την πατίνα του πανδαμάτωρος χρόνου. Ακριβώς για να είναι εμφανής τόσο η επέμβαση όσο και η πατίνα της εγκατάλειψής της.
Το αποτέλεσμα είναι, όντως, ιδιαίτερο. Και αρκούντως έξυπνο. Τόσο όσο χρειαζόταν για να πιστοποιηθεί από την UNESCO ως αντικείμενο πολιτιστικής κληρονομιάς.