Δεν είναι αντίδραση. Είναι άποψη, αλλά και ανάγκη. Μία σύντηξη της αμερικανικής καπιταλιστικής νεοκουλτούρας, με τη βρετανική αστική καθημερινότητα. Ο νέος τρόπος ζωής ορίζεται από τα αρχιτεκτονικά όρια με μικρούς ατομικούς χώρους και όσο το δυνατόν μεγαλύτερους κοινόχρηστους. Πώς λειτουργεί πρακτικά όλο αυτό;
Υπόδειγμα συνδιαβίωσης ή σχεδόν συμβίωσης των νεόπλουτων του Λονδίνου αποτελεί το κτίριο «The Collective Canary Wharf», όπως αναφέρει ο Guardian. Και εδώ αρχίζουν τα… περίεργα. Το 21 ορόφων νεόδμητο δεν βρίσκεται στο Κανάρι Γουάρφ, αλλά λίγο πιο δίπλα, στο Ντόκλαντ. Είναι σαν να λέμε «μένω στο Ψυχικό», ενώ στην πραγματικότητα το σπίτι βρίσκεται στο Νέο Ψυχικό. Καμία σχέση ως περιοχές, αν και τις χωρίζει μια Κηφισίας.
Η αξία της λονδρέζικης πολυκατοικίας σήμερα είναι περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ποιες είναι οι κοινόχρηστες παροχές της που την κάνουν μοναδική; Θυρωρός, πισίνα, γυμναστήριο, γραφεία, πλυντήρια και στεγνωτήρια, πολύ γρήγορο Internet, υπηρεσία καθαρισμού δωματίου, διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων, μεγάλα σαλόνια για συναντήσεις με φίλους και επαγγελματικά ραντεβού, καφετέρια και άλλες ανούσιες μικροπαροχές.
Οι εσωτερικοί της χώροι, δηλαδή τα διαμερίσματα, ξεκινούν από τα 12 και φτάνουν μέχρι 50 τετραγωνικά μέτρα. Οι τιμές, ανάλογα με τον όροφο και τη θέα, ξεκινούν από τις 2.000 ευρώ τον μήνα με ετήσιο συμβόλαιο. Αν το σκεφτεί κάποιος καλά, για Λονδίνο η τιμή δεν είναι υψηλή.
Το κτίριο διαθέτει 705 «μικροδιαμερίσματα», όπως τα ονομάζει. Και όταν οι Βρετανοί βάζουν σε ακίνητο το πρόθεμα «μικρό», για εμάς είναι το ένα τέταρτο της γκαρσονιέρας. Ενας χώρος που αν έμπαινε Ελληνας, τα πόδια του θα ήταν μαύρα από τους μώλωπες και τις εκδορές, αφού θα χτυπούσε από τοίχο σε τοίχο και δεν θα τον χωρούσε ο τόπος.
Για όσους διαθέτουν περισσότερα χρήματα ή συγκάτοικο, υπάρχουν και τα μεγαλύτερα διαμερίσματα. Κανένα όμως από αυτά δεν διαθέτει δεύτερο δωμάτιο. Είναι όλα γκαρσονιέρες. Κρεβατοκάμαρα, μπάνιο, ντουλάπα, συρταριέρα, τέλος!
Το θέμα είναι πόσο άνετο χώρο θα έχει κάποιος για να κινηθεί, να κάνει άνετα το μπάνιο του, να χωρέσουν τα ρούχα του στις ντουλάπες και γενικά αν μπορεί να τακτοποιήσει μία κατάσταση και να βολευτεί, σε ένα τόσο μικρό μεν, αλλά εργονομικά σχεδιασμένο χώρο.
Δεν πληρώνεις λογαριασμούς, ούτε και κοινόχρηστα. Τα πάντα περιλαμβάνονται στην τιμή. Αν θέλεις να πλύνεις μόνος σου τα ρούχα, πηγαίνεις στο πλυσταριό. Αν όχι, τα αφήνεις και τα παίρνει η κυρία που περνάει καθημερινά για την καθαριότητα του δωματίου. Τι θυμίζουν όμως όλα αυτά; Ξεκάθαρα ξενοδοχείο!
Αντί για σπίτι… ξενοδοχείο
Η τιμές των κατοικιών στη βρετανική πρωτεύουσα είναι από τις πιο υψηλές στο κόσμο. Η λύση των μικροδιαμερισμάτων ειδικά κοντά στην περιοχή που βρίσκονται τα κεντρικά γραφεία των μεγαλύτερων επιχειρήσεων, όπως τραπεζών (Citibank), συμβούλων επιχειρήσεων (KPMG), Μέσων Ενημέρωσης (Reuters) κ.ά. δημιούργησαν την ανάγκη πολυτελούς στέγης.
Ωστόσο, αυτά που προσφέρει ένα διαμέρισμα ή μία πολυκατοικία ως κοινόχρηστες παροχές, δεν είναι δυνατόν να «εφαρμοστούν» στη βρετανική πρωτεύουσα, παράλληλα με έναν μεγάλο και άνετο χώρο και πλησίον της συγκεκριμένης περιοχής.
Βέβαια, δεν είναι η μόνη περιοχή ούτε στο Λονδίνο, ούτε στον κόσμο που διαθέτει πολυκατοικίες συμβίωσης. Στη Γερμανία, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο διατίθενται «κοινόβια» διαμερίσματα τα οποία ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί αν παράλληλα με τις παροχές αποτελούν και «φάρμακο» στη μοναξιά ή αν τελικά «κλείνουν» τους συνοίκους σε μία πολύ μικρή κοινότητα, δημιουργώντας οικογένειες και σόγια νέου τύπου.