Η «στροφή» προς την ηλεκτροκίνηση είναι δεδομένη. Το ‘χουμε ξαναγράψει σχεδόν δυο χρόνια πριν αναλυτικά και είναι το τόπικ της δεκαετίας. Όπως και το ότι ακόμα και αν αύριο, αύριο λέμε, όλος ο κόσμος αγόραζε αποκλειστικά και μόνο EV, θα χρειάζονταν περίπου σαράντα χρόνια για να κινoύνται στο δρόμο μόνο ηλεκτροκίνητα. Δεν το λέω εγώ, ο Μασκ το΄χει πει. Αυτό όμως που ίσως πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων σε σχέση με την αυτοκίνηση, έχει να κάνει με την επόμενη μέρα της διάσκεψης κορυφής του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή, τη λεγόμενη COP26, που ολοκληρώθηκε στη Γλασκώβη, τρεις μήνες πριν, στις 13 Νοεμβρίου του ’21.
Αν μπείτε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ο τίτλος της διάσκεψης λέει ότι «υπήρξε ικανοποιητική πρόοδος αλλά πρέπει να γίνουν περισσότερα». Ουσιαστικά, ζητήθηκε από τις χώρες, τις πόλεις τους και τους κατασκευαστές αυτοκινήτων να τελειώσουν με τους κινητήρες εσωτερικής καύσης μέχρι το 2040. Δηλαδή, να μην παραχθούν ξανά αυτοκίνητα βενζίνης και πετρελαίου, να μην κυκλοφορούν και γενικώς να πέσει λαιμητόμος. Δεν είναι και τόσο μακριά, δεκαοκτώ χρόνια από σήμερα. Όμως, το κρίσιμο ρήμα που αναφέρθηκε λίγο παραπάνω είναι το «ζητήθηκε». Δεν γίνεται με το στανιό. Για την ώρα, τουλάχιστον.
Για να απαντηθεί, λοιπόν, το αρχικό ερώτημα του υπότιτλου, το «ποιες εταιρείες έχουν υπογράψει», το συμπέρασμα είναι ότι η αυτοκινητοβιομηχανία δεν φαίνεται να δείχνει και τόσο συγκινημένη από τα «απόνερα» της Γλασκώβης.. Συγκεκριμένα; Μόνο έξι αυτοκινητοβιομηχανίες υπέγραψαν τη Μεγάλη Δέσμευση. Πρώτη και καλύτερη η BYD. Δεν την ξέρει η μάνα της εδώ, στην Ευρώπη, (με εξαίρεση τη Νορβηγία) αλλά είναι κινέζικος κολοσσός ως ο δεύτερος μεγαλύτερος κατασκευαστής ηλεκτρικών οχημάτων στον πλανήτη. Στη συνέχεια συναίνεσαν οι Ford, General Motors, Jaguar Land Rover, Mercedes-Benz και Volvo. Αυτές και τέλος.
Οι άλλοι μεγάλοι κατασκευαστές, όπως οι BMW, Honda, Hyundai, Nissan, ο όμιλος της Stellantis που έχει καμιά δεκαπενταριά εταιρείες, αλλά και οι δύο μεγαλύτεροι κατασκευαστές στον κόσμο, η Toyota αλλά, ίσως παραδόξως, και το γκρουπ της VW, που επίσης έχει από Seat και Audi μέχρι Porsche και Bugatti, δεν υπέγραψαν. Το ίδιο συνέβη και με χώρες ισχυρές στην αλυσίδα της βιομηχανικής παραγωγής, όπως η Κίνα, οι HΠΑ και η Γερμανία. Δεν είναι εύκολη η μετάβαση στα ηλεκτρικά. Κοστίζει άπειρα δισεκατομμύρια και προϋποθέτει να ‘ρθει τούμπα η παγκόσμια παραγωγή, δομή των εργοστασίων, το tooling, η τεχνογνωσία, η γνώση για τις ΜΕΚ – δεν εννοώ της Παιανίας αλλά τις Μηχανές Εσωτερικής Καύσης-, η εκπαίδευση του προσωπικού και ένα κάρο παράγοντες που δεν έχω σκοπό να σας ζαλίσω.
Στην άλλη όχθη, από τη Σκωτία έφυγαν με υπογραφή η δεύτερη πιο πολυπληθής χώρα στον κόσμο, η Ινδία, αλλά και άλλες, όπως οι Νέα Ζηλανδία, Πολωνία και, βέβαια, η Μ. Βρετανία. Για την τελευταία, εδώ που τα λέμε, σιγά μην φιλοξενείς στο έδαφός σου τη διάσκεψη του ΟΗΕ και στο τέλος να μην υπογράφεις. Σα να καλείς στο σπίτι σου κόσμο και να φεύγει ατάϊστος ένα πράμα. Για την ιστορία, τη τζίφρα τους στο χαρτί την έβαλαν και όμιλοι εκμίσθωσης εταιρικών οχημάτων, όπως η Leaseplan που, πλάκα-πλάκα, εκμισθώνει 1.7 εκατομμύρια αυτοκίνητα σε 30 χώρες, η Uber και πόλεις όπως η Σεούλ και το Σάο Πάολο.
Αναφορικά πάντως με τη Γερμανία, ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Περιβάλλοντος δήλωσε ότι δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε μία συναίνεση όσον αφορά μια «οριακή πτυχή» της δέσμευσης: το εάν τα καύσιμα που παράγονται από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλά καίγονται σε κινητήρα εσωτερικής καύσης θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος της λύσης. Δεν είναι άλλα από τα πολύ σημαντικά και ενδιαφέροντα eFuel για τα οποία γράψαμε πρόσφατα. Για παράδειγμα, δεν είναι εύκολο να κάνεις τη «σημαία» της Porsche, την 911, ηλεκτρική. Δεν θα μοιάζει με εμπορική αυτοκτονία; Ε;
Θα επανέλθουμε. Αν μη τι άλλο, η συνέχεια είναι ενδιαφέρουσα, καθορίζει τα αυτοκίνητα που θα οδηγούμε και διαχωρίζει αυτοκινητικά στρατόπεδα.