Είναι οι πιο παράξενοι Αγώνες στην Ιστορία. Χωρίς θεατές και με την απειλή της πανδημίας να πλανάται πάνω από τις υπερσύγχρονες ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Τόκιο. Και αν μπορούσαμε να εστιάσουμε στα πρόσωπα των εθελοντών, θα βλέπαμε την αμηχανία τους. Δεν είναι λίγοι. Είναι 80.000, κυρίως νεαροί.
«Με πονάει σκεπτόμενη ότι οι εθελοντές των Αγώνων του Τόκιο δεν θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν όλα όσα έζησα εγώ και να δημιουργήσουν τόσες υπέροχες αναμνήσεις», λέει στο Protagon η Αντζελα Μελιδόνη.
Από μητέρα Ολλανδέζα και πατέρα Έλληνα, η 38χρονη σήμερα κα Μελιδόνη ήταν μία από τις περίπου 50.000 εθελόντριες και εθελοντές που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004, δουλεύοντας ως εθελόντρια στο τμήμα Εθνικών Ολυμπιακών Επιτροπών. Μεγαλωμένη στο Ρότερνταμ, η μόνη σχέση της με την Ελλάδα πριν τους Αγώνες ήταν εκείνη του τουρίστα.
«Ηταν μια από τις πρώτες φορές της ζωής μου που ένιωσα τόσο περήφανη για την ελληνική μου καταγωγή. Η συμμετοχή μου στους Αγώνες μου προσέφερε επαγγελματική εμπειρία εκτός από ισχυρή εργασιακή ηθική. Το Ολυμπιακό Πνεύμα ήταν το θεμέλιο των επαγγελματικών μου αξιών», δηλώνει.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πάντα το αποκορύφωμα ετών δουλειάς και προετοιμασίας για αθλητές, εθελοντές και διοργανωτές. Με το 80% των Ιαπώνων να τάσσεται ενάντια στη φετινή διοργάνωση των Αγώνων, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, και με τουλάχιστον 10.000 εθελοντές να έχουν ήδη παραιτηθεί λόγω υγειονομικών ανησυχιών, η Εβελιν Κοσέντεϊ Ρόσα, 24 ετών, εθελόντρια των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο ντε Τζανέιρο του 2016, μένει στην αισιόδοξη πλευρά. «Ολοι θα θυμούνται τους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν εν μέσω μιας πανδημίας, σε πείσμα μιας πανδημίας. Αυτό τους κάνει τόσο ξεχωριστούς».
Αρκετοί από εκείνους που έχουν ακόμα στις ντουλάπες τους τις στολές εθελοντών, εστιάζουν στις προκλήσεις που εγείρει η υγειονομική κρίση.
«Κατανοώ την γιαπωνέζικη κοινή γνώμη που αντιτίθεται στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ τα νοσοκομεία κατακλύζονται από ένα τέταρτο κύμα της πανδημίας της Covid-19 και η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχει εμβολιαστεί», λέει η Ουάνγκ Σιν, 32 ετών, εθελόντρια στα γήπεδα ποδοσφαίρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
Ο Τόμας Μποντάμερ, ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες ‘Games Makers’ των Ολυμπιακών του Λονδίνου του 2012, υποστηρίζει ότι «οι Αγώνες του Τόκιο έπρεπε να αναβληθούν για ένα ακόμη χρόνο έως ότου η πανδημία να έχει υποχωρήσει ακόμη περισσότερο». «Αισθάνομαι πολύ λυπημένος για τους ανθρώπους της Ιαπωνίας και του Τόκιο», υπογραμμίζει ο Μποντάμερ.
Υπάρχει ένα κοινό για όλους αυτούς τους εθελοντές, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή εθνικότητας: η δουλειά τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες τους άφησε με αναμνήσεις που κρατούν για χρόνια.
«Οταν ζεις τόσο έντονες στιγμές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, τις θυμάσαι για μια ζωή. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, ορισμένοι από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα έχουν γίνει οι πιο στενοί μου φίλοι», εξηγεί η Αντζελα Μελιδόνη. Με τον ίδιο ενθουσιασμό μιλά και η Κοσέντεϊ Ρόσα όταν θυμάται τη δουλειά της ως μεταφράστρια στην αίθουσα Τύπου στους Αγώνες του Ρίο. «Ηταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου».
Αυτή τη φορά όμως, η κορύφωση της στιγμής συνδυάζεται με μια νέα κορύφωση κρουσμάτων.
Η Γεωργία Σβόλου, 65 ετών, ήταν μέλος της «Games Force», των εθελοντών των Ολυμπιακών του Σίδνεϋ το 2000. Τότε, κατά τη διάρκεια των Αγώνων έπαιρνε καθημερινά δύο λεωφορεία και το μετρό για να βρεθεί στο πόστο της. «Οταν είσαι μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα ζεις ένα όνειρο», λέει.
Αλλά η και Σβόλου που ήταν εθελόντρια και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, παραδέχεται: «Για να είμαι ειλικρινής, στους φετινούς Αγώνες δεν θα έπαιρνα μέρος. Οι υγειονομικοί κίνδυνοι μεγάλοι».
«Νομίζω ότι ήταν ορθό οι διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο να απαγορεύσουν την παρουσία θεατών. Αυτή ήταν η υπεύθυνη απόφαση που έπρεπε να παρθεί. Ομως, το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων δεν θα εξαφανιστεί», λέει η Ουάνγκ Σιν.
Με αθλητικούς φορείς και αθλητές να προσπαθούν να κρύψουν την απογοήτευσή τους από το γεγονός ότι δεν θα υπάρχουν θεατές στους Αγώνες του Τόκιο, οι περισσότεροι από τους εθελοντές των Αγώνων της περασμένης 20ετίας βλέπουν την αφοσίωσή τους ως ένα είδος αποστολής στην υπηρεσία αθλητών – αποστολή που κρίνουν τόσο σημαντική προτρέποντας τους εθελοντές του Τόκιο να μην αποθαρρύνονται .
«Οι αθλητές πολέμησαν για να βρεθούν εκεί. Πρέπει να το σεβαστούμε. Εμείς ως εθελοντές ξέρουμε πώς είναι να βοηθούμε κάποια και κάποιον να επιτύχει τα όνειρά του», τονίζει η Κοσέντεϊ Ρόσα.
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν όσους και όσες παραιτήθηκαν από φόβους για την πανδημία. Όμως τώρα δεν υπάρχει επιστροφή. Και λένε στους εθελοντές των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο «αυτοί είναι τώρα που γράφουν Ιστορία, όπως και να ‘χει».