Ηταν η χρονιά των απανταχού «ηττοπαθών» (losers) της Generation-X, της έναρξης της brit-pop, της σκοτεινής καταχνιάς του μπριστολέζικου trip-hop, αλλά και η χρονιά που είδαμε τα τελευταία σπουδαία άλμπουμ του κινήματος του εκ Σιάτλ ορμώμενου γκραντζ.
Το έτος όπου η μεχρι πρότινος απούσα power punk των Green Day μπήκε στα σαλόνια της ποπ, των σπουδαίων κινηματογραφικών σάουντρακ, και η αρχή της νέας, εμπορικής περιόδου του αμερικανικού hip-hop.
To 1994 είδαμε επίσης την σκανδιναβική «προέλαση» με το τελευταίο σημαντικό είδος της μέταλ, αυτό της νορβηγικής black metal σκηνής και την πρωτοκαθεδρία της σουηδικής ποπ των Ace Of Base στους καταλόγους επιτυχιών
Αλλά και το πρώτο πραγματικά «χριστουγεννιάτικο» χιτάκι, το «All I Want For Christmas Is You» της Μαράια Κάρεϊ —το «Last Christmas» των Wham δεν ξεκίνησε με σκοπό να επιβληθεί στην χριστουγεννιάτικη μουσική αγορά.
Ηταν λοιπόν η καλύτερη χρονιά στη σύγχρονη μουσική, όπως υποστηρίζει σε σχετικό του άρθρο ο Independent; Αρκετά πιθανό.
Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια υπόθεση· χρειάζεται άλλωστε να περάσει κι ένα εύλογο χρονικό διάστημα προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες μουσικο-κοινωνικές αποτιμήσεις.
Οπότε, 25 χρόνια μετά, όλα συγκλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση: πως η τελευταία φορά που ο κόσμος μας είδε ένα τόσο «γεμάτο» και πολυσυλλεκτικό μουσικό έτος ήταν το 1994.
Το γκραντζ που τόσο καλή παρέα μας κράτησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μπορεί να βρίσκεται στα τελειώματα του, αλλά συνεχίζει να μας δίνει σπουδαίους δίσκους, όπως αυτούς των Soundgarden, των Pearl Jam, των Screaming Trees, αλλά και το κύκνειο άσμα των Nirvana, το θρυλικό Unplugged, με έναν εμφανώς ψυχικά καταρρακωμένο Κερτ Κομπέιν να απέχει ελάχιστους μήνες από την αυτοκτονία του και να τραγουδάει μια διασκευή σε ένα παλιό αμερικανικό μπλουζ κομμάτι με μια φωνή που έβγαζε όλη την ένταση και την απογοήτευση της γενιάς του.
Ο Beck γράφει τον ανεπίσημο «ύμνο» των Gen-Xers [τα άτομα που τότε βρίσκονταν ηλικιακά μεταξύ 18-30], το «Loser», ένα τραγούδι για τους απανταχού «slackers» (βαριεστημένους) και ηττοπαθείς της ζωής που βλέπουν τα όνειρα τους να γίνονται κομμάτια πριν καλά καλά ενηλικιωθούν.
Δίπλα του, άλλες σημαντικές προσωπικότητες της ανεξάρτητης αμερικανικής και βρετανικής σκηνής (οι Pavement, οι Jesus and Mary Chain, οι Sebadoh, οι Dinosaur Jr. και ο πρώην Pixie, Black Francis) βγάζουν άλμπουμ-διαμάντια, ενώ το 1994 σηματοδοτεί την εμφάνιση και του νέου μετά-φεμινιστικού μουσικού κινήματος, με γυναικεία συγκροτήματα και καλλιτέχνιδες όπως τις Hole και τις Lush αλλά και την Liz Phair, την PJ Harvey ή την Tori Amos.
Το 1994 είδε επίσης την αναγέννηση του νορβηγικού Black-Metal με τους Darkthrone να κυκλοφορούν το άλμπουμ «Transilvanian Hunger» και τους Emperor να βγάζουν το δίσκο «In the Nightside Eclipse», αμφότερες κυκλοφορίες που όρισαν το είδος για τα επόμενα χρόνια.
Η δε ευρωπαϊκή ποπ μουσική διήγαγε κι αυτή ήμερες «οίνου και ρόδων», με τους Ace Of Base να έχουν τρία τους τραγούδια στο Τop 10 της χρονιάς του Billboard – σίγουρα, το συγκρότημα που ακούστηκε περισσότερο απ’ όλους μέσα στη χρονιά.
Με σπουδαία, φωτεινή και άκρως αυτόφωτη ποπ, οι Σουηδοί απολαμβάνουν δημοτικότητας μέχρι σήμερα, εξαιτίας αυτής της φοβερής χρονιάς που έκαναν τότε.
Δυο νέα μουσικά είδη γεννήθηκαν μέσα στη χρονιά αυτή: το trip-hop με κυριότερους εκπροσώπους τους Portishead από το Μπρίστολ και φυσικά η Britpop, με τους Oasis να δίνουν το εναρκτήριο λάκτισμα στο «κίνημα» με το άλμπουμ «Definitely Maybe» και τους Blur να ακολουθούν με το βρετανοπρεπέστατο «Parklife».
Κυκλοφόρησαν και μερικά εξαιρετικά σάουντρακ – κάποια εξ αυτών ακούγονται άνετα μέχρι σήμερα, όπως αυτό της ταινίας «Pulp Fiction».
Δίπλα σε αυτά είχαμε τον γοτθικό εφιάλτη του «The Crow» OST, το τελευταία πραγματικά καλό άλμπουμ του Ελτον Τζον (το σάουντρακ του «The Lion King»), αυτό της ταινίας «Above the Rim», αλλά και το σάουντρακ του «Reality Bites».
Eπίσης, είδαμε το σκέιτ-πανκ των ΗΠΑ να γίνεται ξαφνικά… mainstream, κυρίως χάρη σε δυο συγκροτήματα: τους Green Day με το άλμπουμ «Dookie» και των Offspring με το άλμπουμ «Smash».
Δίπλα στις θορυβώδεις, φαζαρισμένες τους κιθάρες βρέθηκαν και οι Weezer με το «Βuddy Holly», αλλά και οι REM που αποφάσισαν να ανεβάσουν την ένταση στο άλμπουμ «Monster».
Το αμερικανικό hip hop από εκεί που ήταν υπόθεση μερικών ανεξάρτητων εταιρειών, ξαφνικά γιγαντώνεται και γίνεται εμπορικό.
Στα τσαρτ κυριαρχεί ο Warren G με το «Regulate», ο Snoop Dog με το «Gin and Juice», ο Nas με το φοβερό άλμπουμ «Illmatic» και οι Beastie Boys που με το τραγούδι και το βιντεοκλίπ του «Sabotage» είδαν ξαφνικά τις μουσικές τους μετοχές να αβγατίζουν.
Και, τέλος, είδαμε και τα ντεμπούτα άλμπουμ από μερικά ονόματα και μπάντες που μας απασχόλησαν τα επόμενα χρόνια.
Weezer, Outkast, Notorious B.I.G., Jeff Buckley, Marilyn Manson, Oasis, Korn, Elliott Smith, Nas, Portishead, Magnetic Fields, και πολλοί άλλοι εμφανίστηκαν δισκογραφικά μέσα στο 1994, μια χρονιά που όσοι την έζησαν μουσικά είναι σίγουρο πως μάλλον δεν θα την ξεχάσουν ποτέ.