Το νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» προέκυψε από παρεξήγηση. Το δημιούργησε ο τότε πανίσχυρος «κουμανταδόρος» του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Ανδρέας Μαρτίνης, επειδή νόμιζε ότι με πόρους του φιλανθρωπικού οργανισμού θα αποκτούσε «προσωπικό» νοσηλευτικό ίδρυμα. Αυτό θα ενδυνάμωνε τη θέση του καθώς θα επέτρεπε ρουσφέτια και άλλες εξυπηρετήσεις σε πολιτικούς, δικαστικούς, δημοσιογράφους.
Η τότε Marfin Bank, με τη διοίκηση του Ανδρέα Βγενόπουλου, ενέκρινε την χρηματοδότησή του επειδή παρεξήγησε την μελλοντική εξέλιξη. Πίστευε ότι το δάνειο είναι αδύνατο να αποπληρωθεί από την διαχείριση Μαρτίνη. Πίστευε ότι το καινούργιο νοσοκομείο -αργά ή γρήγορα- θα ενσωματωθεί στον νοσηλευτικό κλάδο της MIG που περιλαμβάνει τα «Υγεία», «Μητέρα» κ.α. Δεν πρόλαβε να επιτύχει τον στόχο της και το «μη εξυπηρετούμενο δάνειο» ύψους 90 εκατ. ευρώ κατέληξε στην Τράπεζα Πειραιώς. Εκείνη, κατόπιν, επειδή δεν μπορούσε να βρει αγοραστή του δανείου ή του νοσοκομείου, το πώλησε στον εαυτό της. Ιδρυσε θυγατρική με την ονομασία «Ημίθεα» η οποία «αγόρασε» το δάνειο από την μητρική Τράπεζα, που είναι ο μοναδικός μέτοχός της. Ετσι η Πειραιώς απαλλάχθηκε από ένα «κακό» δάνειο και στα χαρτιά έκανε μια επένδυση σε θυγατρική η οποία δραστηριοποιείται σε νοσοκομεία. Όλοι ευχαριστημένοι; Προσωρινά, αλλά τώρα πλησιάζει η τελική λύση.
Η Τράπεζα Πειραιώς έκανε το αναμενόμενο, δηλαδή διαγωνισμό για την πώληση της θυγατρικής, μοναδικό περιουσιακό στοιχείο της οποίας είναι το νοσοκομείο.
Στην πρώτη φάση του διαγωνισμού, όπου οι ενδιαφερόμενοι παίρνουν τα στοιχεία για να αποφασίσουν αν θα καταθέσουν πρόταση, ήρθε κάθε πικραμένος. Εμφανίστηκαν 23 «ενδιαφερόμενοι» μεταξύ των οποίων όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία αλλά και άλλοι επενδυτές – νταραβεριτζήδες, που ήθελαν να μάθουν στοιχεία για τη λειτουργία του νοσοκομείου, τις συμφωνίες που έχει κάνει, τα έσοδα και τις δαπάνες του.
Στη δεύτερη φάση, όπου υποβάλλονται «μη δεσμευτικές» προσφορές, κατατέθηκαν προτάσεις που θα αξιολογηθούν από τον σύμβουλο του διαγωνισμού PWC, την ελεγκτική εταιρεία που διάλεξε η Πειραιώς για την διεξαγωγή του. Είναι βέβαιον ότι κάποιοι, πχ ο Β. Αποστολόπουλος του «Ιατρικού Κέντρου», έχουν υποβάλει προτάσεις με πολλούς αστερίσκους, που σημαίνει ότι επιθυμούν να πάρουν το «Ντυνάν» αν εξασφαλίσουν χρηματοδότηση κι αν πληρώνεται από τα έσοδα που έχει, κι αν γίνει κούρεμα των υποχρεώσεων κι αν ο Ερμής δεν είναι ανάδρομος.
Ο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ
Και ξαφνικά ήρθε η έκπληξη. Εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός που θα δώσει τέλος στην τραγωδία, σώζοντας την παράσταση. Το Ίδρυμα Ωνάση, αποφασίζει να αγοράσει το νοσοκομείο και να το δωρίσει στο Δημόσιο προκειμένου να ενταχθεί στο ΕΣΥ. Ο Πρόεδρος και Ταμίας του κοινωφελούς Ιδρύματος, Αντώνης Παπαδημητρίου, θέλει να δωρίσει το νοσοκομείο στο Δημόσιο, απαλλάσσοντας την Πειραιώς από το πρόβλημα αλλά και «κλείνοντας το μάτι» στην κυβέρνηση, που εμφανίζει έτσι μιαν επιτυχία.
Το ερώτημα είναι γιατί γίνεται τώρα η κίνηση αυτή; Γιατί οι του ιδρύματος δεν ενδιαφέρθηκαν νωρίτερα για το ταλαιπωρημένο νοσηλευτικό ίδρυμα; Γιατί δεν κάνουν μια γενναία δωρεά στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο που δώρισαν στο Δημόσιο το 1992 και έχει σοβαρά οικονομικά και άλλα, προβλήματα;
Η απάντηση είναι ότι, καταρχάς, το Ιδρυμα Ωνάση είναι στην πραγματικότητα μια ιδιωτικών κριτηρίων επιχείρηση που βρίσκεται υπό την διαχείριση παιδιών των συνεργατών του δαιμόνιου Σμυρνιού, του Αριστοτέλη Ωνάση.
Αυτό που γνωρίζουμε ως «Onassis Κοινωφελές ίδρυμα» είναι η ΑΡΙΟΝΑ ΕΛΛΑΣ ΑΕ, αντιπρόσωπος του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης στην Ελλάδα. Πού εδράζεται το Ίδρυμα Ωνάση; Είναι ένας φάκελος στο γραφικό Βαντούζ του Λιχτενστάιν. Στην Ελλάδα υπάρχει η ΑΡΙΟΝΑ, μια ΑΕ η οποία λειτουργεί το πολιτιστικό κέντρο «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών», οργανώνει και διαχειρίζεται κοινωφελείς και πολιτιστικές δραστηριότητες ενώ κατέχει και μισθώνει ακίνητα στον Νομό Αττικής.
Αυτή, λοιπόν, η εταιρεία έχει τα τελευταία χρόνια σοβαρό πρόβλημα… ανταγωνισμού. Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος διαθέτει περισσότερα χρήματα, ανήκει σε υπαρκτή οικογένεια που κάνει ό,τι θέλει και κυριάρχησε στην πολιτιστική, κοινωνική και πολιτική ζωή. Αυτό τουλάχιστον αισθάνονται οι του Ιδρύματος Ωνάση που θεωρούν ότι έχασαν τα πρωτεία αλλά και τον θαυμασμό που απολάμβαναν ως εθνικοί ευεργέτες. Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι οι απόγονοι του Νιάρχου επικράτησαν έναντι την συνεχιστών του «εχθρού» Ωνάση.
Γι’ αυτό μάλλον αποφάσισαν οι τελευταίοι να κάνουν κίνηση. Θα δωρίσουν το Ερρίκος Ντυνάν στο Δημόσιο, θα αναβαθμιστούν στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, θα αναθερμάνουν τις σχέσεις τους με την κυβέρνηση και τη διοίκηση της Τράπεζας Πειραιώς, θα αποκτήσουν μεγαλύτερο βάρος στα κοινά. Θα ξαναγίνουν μεγάλοι δωρητές και ευεργέτες, όπως υπήρξαν κάποτε, ενώ εσχάτως περιορίζονται να δρουν κυρίως ως διοργανωτές πολιτιστικών εκδηλώσεων μικρού σχετικώς μπάτζετ. Win, win…
Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, είναι σούπερ ευχαριστημένη. Θα ισχυριστεί ότι κινητοποίησε ιδιωτικό ενδιαφέρον που την εμπιστεύεται και το Δημόσιο θα αποκτήσει ένα ακόμα νοσοκομείο απολύτως αναγκαίο για την παροχή περίθαλψης υψηλού επιπέδου.
Ευχαριστημένοι όμως είναι και οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών νοσοκομείων. Αυτοί δεν ανταγωνίζονται στην πραγματικότητα το Δημόσιο αλλά τα άλλα ιδιωτικά. Αν το Ερρίκος Ντυνάν βρισκόταν στην ιδιοκτησία ιδιωτικής επιχείρησης, περίπου 250 κρεβάτια ακόμα θα είχαν προστεθεί στον ανταγωνισμό. Εφόσον αυτά ενταχθούν στο ΕΣΥ, η κυβέρνηση θα κάνει τους σχετικούς διορισμούς, τα ιδιωτικά νοσοκομεία θα αποφύγουν τον ανταγωνισμό, η Τράπεζα Πειραιώς θα έχει απαλλαγεί (και με κέρδος) από ένα μη τραπεζικό περιουσιακό στοιχείο που είναι υποχρεωμένη να πωλήσει και το Ίδρυμα Ωνάση θα επιτελέσει την αποστολή του. Ολοι κερδισμένοι.