Θέματα

#6. Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ/ Οι γυναίκες που κυβέρνησαν τον κόσμο

Από την Μπεναζίρ Μπούτο και την Γκόλντα Μέιρ έως την Κορασόν Ακίνο και την Τερέζα Μέι είναι δεκάδες οι γυναίκες στη σύγχρονη Ιστορία που ανέλαβαν τις τύχες των χωρών τους – και άρα του πλανήτη. Ενόψει των αμερικανικών εκλογών στις 9 Νοεμβρίου – και με την ελπίδα (λόγω Τραμπ) ότι η Χίλαρι Κλίντον θα γίνει […]
Protagon Team

Από την Μπεναζίρ Μπούτο και την Γκόλντα Μέιρ έως την Κορασόν Ακίνο και την Τερέζα Μέι είναι δεκάδες οι γυναίκες στη σύγχρονη Ιστορία που ανέλαβαν τις τύχες των χωρών τους – και άρα του πλανήτη. Ενόψει των αμερικανικών εκλογών στις 9 Νοεμβρίου – και με την ελπίδα (λόγω Τραμπ) ότι η Χίλαρι Κλίντον θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών -, εμείς του Protagon Team σκεφτήκαμε να παρουσιάζουμε κάθε ημέρα το πορτρέτο μιας τέτοιας γυναίκας. Όχι για να αναπαράγουμε το στερεότυπο των γυναικών που κυβερνούν σαν άνδρες. Αλλά για να θυμίσουμε ότι η εξουσία είναι γένους θηλυκού.

 «Γίνονται και οι άνδρες πρωθυπουργοί;»

Η ταυτότητα: Πρωθυπουργός της Νορβηγίας το 1981, από το 1986 έως το 1989 και από το 1990 έως το 1996. Γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1939. Κόμμα: Εργατικό. Παντρεμένη, μητέρα δυο παιδιών.

Το πορτρέτο: Κάποτε, σε ένα συνέδριο στο Κάιρο, την είχαν ρωτήσει ποιο ήταν το νόημα της πολιτικής της καριέρας: «Οτι τα παιδιά ρωτάνε τις μαμάδες τους εάν μπορούν να γίνουν πρωθυπουργοί και οι άνδρες» απάντησε εκείνη. Ηταν μια ερώτηση απολύτως λογική: η Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ κυβέρνησε τη χώρα της συνολικά δέκα χρόνια μάλλον στο όνομα μιας σκανδιναβικής παράδοσης που λέει ότι οι θηλυκές Βίκινγκς διαχειρίζονται τα του οίκου ενώ οι άνδρες τους ταξιδεύουν στις θάλασσες.

Αλλά δεν είναι μόνο η παράδοση που εξηγεί την επιτυχία της. Εάν μιλάμε σήμερα για αειφόρο ανάπτυξη, το οφείλουμε σε εκείνη και τη διάσημη έκθεση που συνέταξε η ίδια το 1987. Η Γκρο Χάρλεμ Μπρούντλαντ είναι η μητέρα της σύγχρονης οικολογίας, πρωταγωνίστρια του κράτους πρόνοιας. Αλλά και μια ιψενική Νόρα η οποία δεν δίστασε να εξομολογηθεί δημοσίως το δράμα της  ως χειραφετημένης γυναίκας που δεν κατάφερε να σταθεί δίπλα στα παιδιά της όσο θα ήθελε: και τα δύο υπέφεραν από κατάθλιψη, το ένα αυτοκτόνησε.

Οπως ήταν φυσικό, αυτή η προσωπική δυστυχία τη σημάδεψε. Κι όπως ήταν και πάλι φυσικό, δεν ήταν αρκετή να την παρηγορήσει ούτε η ανάδειξή της από τον Economist, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990, σε μια από τις γυναίκες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο.


Αύριο:  Βιγκντίς Φινμπογκαντότιρ