Οι αγώνες dragster είναι δημοφιλείς. Ουσιαστικά είναι μία μάχη της ευθείας. Δύο αυτοκίνητα -από απλά «ψιλοφτιαγμένα» μέχρι τα τέρατα των 7.000 ίππων της κατηγορίας Top Fuel στις ΗΠΑ (από όπου και ξεκίνησε αυτή η κατηγορία αγώνων)- στήνονται και ανταγωνίζονται για το λεγόμενο «400άρι». Τόσο είναι το επίμαχο, τα 400 μέτρα.
Το GT-R με το οποίο έτρεχε ο 33χρονος Γεράσιμος Φιλιππάτος, ο «Μάκης» για αυτούς που τον ήξεραν από κοντά, δεν ήταν άλλο ένα αγωνιστικό. Του είχε στοιχίσει πάρα πολλά χρήματα και είχε καταλήξει να είναι το ταχύτερο Nissan GT-R επί ευρωπαϊκού εδάφους. Γενικώς, το GT-R, τα πρόσφατα χρόνια, έχει σχεδόν μονοπωλήσει τη συγκεκριμένη κατηγορία στους αγώνες dragster. Ένα κλικ πιο κάτω το Mitsubishi Evo. Δύσκολα να βρεθεί κάτι αντίστοιχο σε δυνατότητες εξέλιξης και, ταυτόχρονα, τόσο ικανό τετρακίνητο που «γράφει» συγκλονιστικούς χρόνους.
Το αυτοκίνητο του Φιλιππάτου, ενός νέου πατέρα τριών παιδιών, ήταν σε άλλο επίπεδο. Απέδιδε περί τους 2.500 ίππους και έκανε το 400άρι σε 7,1 δευτερόλεπτα. Μέσα σε μερικές εκατοντάδες μέτρα είχε ταχύτητα εξόδου περί τα 300 χλμ/ώ. Πύραυλος εδάφους.
Το απόγευμα της Παρασκευής, λοιπόν, στην «πίστα» στο Αγρίνιο, στο πρώην στρατιωτικό αεροδρόμιο, ο νεαρός οδηγός ήταν εκεί. Στημένος στην ευθεία ενόψει του αγωνιστικού Σαββατοκύριακου που θα λάμβαναν χώρα οι επίσημοι αγώνες.
Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο είχε ήδη αγγίξει τα 270 χλμ/ώ. Ξαφνικά έχασε την πρόσφυση και άρχισε τα αλλεπάλληλα τουμπαρίσματα στα διπλανά χωράφια. Όπως αποτυπώθηκε σε ερασιτεχνικό βίντεο το οποίο κυκλοφόρησε ανηλεώς στα περισσότερα ΜΜΕ, το κάθισμα εκτινάχθηκε μέτρα μακριά από το αυτοκίνητο.
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όπως λένε αυτόπτες μάρτυρες, ο οδηγός διαμελίστηκε. Από ‘κει και πέρα πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν και ίσως κατέληξαν στα γνωστά ευχολόγια τύπου «μακάρι να΄ταν αυτός ο τελευταίος θάνατος που συμβαίνει σε πίστες» και διάφορα σχετικά. Λίγοι όμως θυμούνται μερικά στοιχειώδη. Όπως, για παράδειγμα, ανάλογο περιστατικό που είχε συμβεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, ξανά σε αγώνα dragster, εκείνη τη φορά με μοτοσικλέτα και έναν άτυχο 21χρονο. Για την ιστορία: Επίσης από τον ίδιο διοργανωτή. Ούτε θυμούνται ένα άλλο στοιχειώδες, ότι δηλαδή στην Ελλάδα ένα πλήθος παραγόντων ασφαλείας συχνά τυγχάνει περιορισμένης επίβλεψης. Ή και ότι το μότορσπορτ δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.
Παρακάτω; Παρακάτω υπάρχουν πόλλά ζητήματα. Τα ερωτήματα είναι εξαιρετικά συγκεκριμένα, οι φωτoγραφίες από το σημείο στο οποίο τα απομεινάρια του αυτοκινήτου και του ξεκολλημένου καθίσματος αποτυπώνουν το μέγεθος των δυνάμεων που ασκήθηκαν στην έξοδο απ΄την «πίστα» είναι ενδεικτικές και οι ευθύνες είναι μεγάλες.
Οπως ίσως προσέξατε, η λέξη πίστα συνοδεύεται από εισαγωγικά. Γιατί «πίστα» ο Θεός να την κάνει. Χωρίς προστατευτικό τοιχίο; Με χωράφια δίπλα ακριβώς στο διάδρομο (dragstrip, κατά τη διάλεκτο του σπορ); Με ένα διάδρομο που δεν είναι απόλυτα ίσιος ως κατασκευή; Με εκκρεμή ερωτηματικά όσον αφορά το πόσο ενδελεχής ήταν ο τεχνικός έλεγχος που επιβάλλεται να γίνεται σε κάθε αγωνιστικό που συμμετέχει σε αγώνες; Ή με ευθύνες στο ποιοι αρμόδιοι βάζουν την υπογραφή τους σε ευθείες που απέχουν κατά πολύ από τα διεθνή πρότυπα;
Τρία παιδιά χωρίς πατέρα, το ένα μάλιστα μερικών εβδομάδων, ένα σπορ για το οποίο πολλά λέγονται και λίγα γράφονται όσον αφορά διασυνδέσεις και «ευκολίες» και ένας νέος οδηγός πρόωρα χαμένος είναι ο τελικός απολογισμός. Αλλά, αυτή τη φορά, ας μην προσθέσουμε κι άλλα ευχολόγια.