Η Γη από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της έχει γίνει στόχος κοσμικών σωμάτων. Αμέτρητοι αστεροειδείς και κομήτες έχουν πέσει στον πλανήτη μας στα περίπου 4 δισεκατομμύρια έτη ζωής του, προκαλώντας κάθε φορά μικρότερες και μεγαλύτερες μεταβολές σε αυτόν.
Ακόμη και η ύπαρξη της Σελήνης σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία οφείλεται στη σύγκρουση της Γης με ένα διαστημικό σώμα με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Αρη. Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων αλλά και του 70%-80% της χλωρίδας και της πανίδας στην Γη οφείλεται όπως αναφέρει η τελευταία σχετική μελέτη σε έναν αστεροειδή διαμέτρου 12 χλμ. που έπεσε στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό πριν από 66 εκατομμύρια έτη.
Ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου Lund της Σουηδίας και του μουσείου Field του Σικάγου με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση Science Advances παρουσιάζουν τα ευρήματα της έρευνας που πραγματοποίησαν και η οποία δίνει απαντήσεις για το τι συνέβη πριν από 466 εκατομμύρια έτη όταν οι θερμοκρασίες της Γης έπεσαν απότομα και προκλήθηκε η πρώτη σύμφωνα με τους ειδικούς μεγάλης έκτασης εποχή παγετώνων στον πλανήτη μας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές τα αίτια δεν είχαν να κάνουν με γεωλογικές διεργασίες της ίδιας της Γης αλλά με ένα γεγονός που συνέβη πάρα πολύ μακριά από αυτή, και πιο συγκεκριμένα στη μεγάλη ζώνη αστεροειδών που βρίσκεται ανάμεσα στον Αρη και στον Δία. Η μελέτη αναφέρει ότι ένας γιγάντιος αστεροειδής διαμέτρου 250 χλμ. συγκρούστηκε με ένα επίσης τεράστιο αλλά σαφώς μικρότερο (διαμέτρου περίπου 15 χλμ.) αστεροειδή. Αποτέλεσμα της σφοδρής σύγκρουσης ήταν να δημιουργηθεί ένα κολοσσιαίο τσουνάμι σκόνης, μέρος του οποίου έφτασε στη Γη. Η κοσμική σκόνη δημιούργησε ένα πέπλο που περιόριζε αισθητά την ηλιακή ακτινοβολία στον πλανήτη μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πέσει απότομα η θερμοκρασία.
Ενα δεύτερο και ακόμη πιο ενδιαφέρον εύρημα αυτής της έρευνας είναι ότι η ζωή που έχει αποδειχτεί (τουλάχιστον στη Γη) ότι είναι εξαιρετικά επίμονη όχι μόνο βρήκε τρόπους να επιβιώσει, αλλά και να ακμάσει. Πολλές μορφές ζωής που ζούσαν εκείνη την εποχή στη θάλασσα κατάφεραν όπως αναφέρουν οι ερευνητές να προσαρμοστούν πολύ γρήγορα στις νέες συνθήκες, με αποτέλεσμα η διαδικασία της εξέλιξης να συνεχιστεί απρόσκοπτα προκαλώντας την εμφάνιση νέων ειδών και αυξάνοντας αξιοσημείωτα τη βιοποικιλότητα στον πλανήτη μας παρά τις αντίξοες κλιματικές συνθήκες εκείνη την περίοδο.
Η σκονισμένη ασπίδα της Γης
Οπως αναφέρει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα Telegraph ορισμένοι ειδικοί είδαν σε αυτή την νέα έρευνα ένα πιθανό τρόπο αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών. Τα τελευταία χρόνια στο τραπέζι του διαλόγου για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών έχουν πέσει ανάμεσα στις άλλες και μια σειρά από ιδέες που ανήκουν στον αποκαλούμενο τομέα της γεωμηχανικής. Πρόκειται για εξαιρετικά φιλόδοξες, ευφάνταστες, ακόμη και «τρελές» ιδέες για το πώς μπορούμε να εμποδίσουμε την αύξηση των βλαβερών για την ατμόσφαιρα αερίων στην ατμόσφαιρα.
Οι ιδέες αυτές ξεκινούν από το να φυτέψουμε αμέτρητα δέντρα τροποποιημένα έτσι ώστε να απορροφούν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα ή να ψεκάσουμε την ατμόσφαιρα με διαφόρων ειδών σωματίδια και χημικές ουσίες και φτάνουν στο να προκαλέσουμε μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις στον πλανήτη!
Η νέα ιδέα με βάση όσα αναφέρει η καινούργια μελέτη είναι να… ρυμουλκήσουμε κοντά στη Γη έναν μεγάλο αστεροειδή και είτε να αρχίσουμε να τον καταστρέφουμε με τρυπάνια είτε να τον ανατινάξουμε έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πέπλο σκόνης που όπως και πριν 466 εκατομμύρια έτη να περιορίσει την ηλιοφάνεια στη Γη και να μειωθεί η θερμοκρασία στον πλανήτη.
Η συγκεκριμένη ιδέα δεν προκαλεί εκ πρώτης ανάγνωσης έκπληξη αφού έχει προταθεί εδώ και καιρό η ανάπτυξη τεχνολογίας με την οποία θα μπορούμε να «αρπάζουμε» αστεροειδείς και να τους φέρνουμε κοντά στη Γη. Μάλιστα η NASA έχει βρει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή την ιδέα και προωθεί την υλοποίησή της με στόχο να φέρουμε κοντά στη Γη αστεροειδείς που θα χρησιμοποιούνται ως πεδίο εκπαίδευσης αστροναυτών. Ομως το αν η καταστροφή ενός αστεροειδούς θα έχει τα αποτελέσματα που περιμένουμε ή αν θα προκαλέσει άλλα, μεγαλύτερα προβλήματα, αυτό κανείς δεν το ξέρει και δεν είναι καθόλου εύκολο να διαπιστωθεί στο κοντινό τουλάχιστον μέλλον.