Τα τελευταία χρόνια με την τεχνολογική επανάσταση σε όλους τους τομείς της ζωής, κοντεύουμε να χαθούμε. Είναι ώρες που νιώθω αγράμματη μπροστά στην εξάχρονη κόρη μου. Την βλέπω να με προσπερνάει κι εγώ να τρώω τη σκόνη της. Χάνω επεισόδια και το καταλαβαίνω. Αναρωτιέμαι, όταν γεράσω θα μπορώ άραγε να κινούμαι άνετα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι; Θα μπορώ να λειτουργώ την «διαστημική» καφετιέρα μου ή να ρυθμίζω την εξελιγμένη touchscreen τηλεόρασή μου ή έστω να απαντάω στο – δεν ξέρω κι εγώ πώς στο καλό να το χαρακτηρίσω- τηλέφωνο ή μίνι υπολογιστή που θα έχω πάντα στην τσέπη μου;
Η τεχνολογία εξελίσσεται ραγδαία και φαντάζομαι ότι τα επόμενα χρόνια θα σημειωθούν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Τέτοια, που έναν μέσο άνθρωπο θα τον καταστήσουν κυριολεκτικά αγράμματο αν δεν φροντίσει να εξελιχθεί, να διαβάσει και να επιμορφωθεί με βάσει τα καινούρια δεδομένα.
Το internet, το οποίο και παρακολουθώ στενά, μου δίνει ένα όμορφο, αλλά πολλές φορές στενάχωρο παράθυρο στον κόσμο. Είναι όμως ένα παράθυρο, που δεν παύει ποτέ να δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, οξυγόνου και πρόκλησης τού να ανακαλύψεις τι υπάρχει εκεί έξω.
Το internet μου έφερε και το blog, μέσα από το οποίο εκτέθηκα, ανακάλυψα κόσμο, διάβασα, ενημερώθηκα, δημιούργησα και ξεχάστηκα… Και είμαι τόσο ευτυχής που το έχω, γιατί πραγματικά νιώθω ότι είναι φάρμακο. Ενα φάρμακο, που όταν το παίρνεις σε σωστές δόσεις και με σύνεση, σου δίνει πίσω πολλαπλάσια τα οφέλη. Από μικρά και ασήμαντα όπως τούτη εδώ τη νόστιμη τάρτα, που ανακάλυψα κάπου, κάπως, μέχρι ανθρώπους, επικοινωνία, γνώσεις και ορίζοντες!
Είναι ένα ωραίο πρώτο πιάτο και με μια πράσινη σαλάτα στο πλάι γίνεται αμέσως πλήρες γεύμα.