Όταν με παρότρυναν να γράψω κάτι για τα λεμόνια μου στους bostanistas, σκέφτηκα τι μπορώ να γράψω, παραπάνω από τον Νερούντα, στην ωδή του για τα λεμόνια; Τα κοίταζα, λοιπόν, σαν χαζός, έτσι που έστεκαν ξέχειλα μέσα στις κόφες και στα τερτικά, ξαπλωμένα να λιάζονται μέσα στα καφάσια, έτοιμα να φύγουν για τον έμπορο, τον προαγωγό…
Γλυκολέμονα ειπωμένα, όχι μάλλον από ράτσα, αλλά από τρυφερότητα. Άντεξαν το ταξίδι πάνω στην κουβέρτα του καραβιού από την Ινδία, περνώντας μέσα από την αλμύρα του Ινδικού και τον ξερό αγέρα της αραπιάς ως την Κέρκυρα. Ήρθαν κι άνθισαν. Συνταξίδεψαν με μικρά αστεία γιαπωνέζικα πορτοκαλάκια, τα κουμ-κουάτ*, που έρχονταν κι αυτά gastarbeiter για να ενισχύσουν την τοπική οικονομία στα χρόνια της ανέχειας μετά το Σαγγάριο και την Σμύρνη, γύρω στα χρόνια του ’23. Τα θέλγητρά τους ήταν πολλά.