Οι επιζήσαντες
Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, οι άνθρωποι στις πόλεις πέθαιναν. Στα χωριά, η φτώχεια και η ανέχεια κουτσά – στραβά αντιμετωπίζονταν.
Κατά τη διάρκεια του οικονομικού πολέμου στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα, συμβαίνει κάτι ανάλογο. Οι «τυχεροί άνθρωποι», που έχουν ακόμα ένα σπίτι που το χρυσοπληρώνουν, ζουν απομονωμένοι μες στην πόλη, μη έχοντας τα βασικά αγαθά να προσφέρουν στην οικογένειά τους. Οι νεοάστεγοι, μια καινούρια κατηγορία ανθρώπων, εκκολάπτονται καθημερινά στις μεγαλουπόλεις. Άνθρωποι εργαζόμενοι μέχρι πρότινος, που έχασαν τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, την αξιοπρέπειά τους.
Μακαρίζω τους επαρχιώτες, που ακόμα και με ραδίκια που θα βρουν στα βουνά, λαχανικά που θα φυτέψουν οι ίδιοι, κότες που θα εκτρέψουν και ψάρια που θα ψαρέψουν, θα τραφούν και θα επιζήσουν. Γιατί στην Ελλάδα του σήμερα, πρώτο μέλημα είναι να επιζήσουμε και κατόπιν να ντυθούμε, να μορφωθούμε και να κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον.
Στις πόλεις τα πράγματα είναι δυσοίωνα. Όταν χρειάζεται να αγοράσεις το αγγούρι προς 1 ευρώ το τεμάχιο, το μαϊντανό προς 50 λεπτά το ματσάκι και τα 4 λεμόνια προς 1,85 λεπτά (αγαθά που το πιθανότερο είναι πως στην επαρχία τα βρίσκει κανείς δωρεάν από το γείτονα, αν όχι από τον κήπο του), τότε τα πράγματα σκουραίνουν επικίνδυνα. Η επαρχία έχει ακόμα λίπος να κάψει. Οι πόλεις όμως όχι. Εδώ όλα κοστίζουν. Ακόμα και το νέφος που αναπνέουμε.
Και όταν σκέφτομαι ότι σε ένα blog μαγειρικής δεν αρμόζουν τέτοιοι προβληματισμοί, λέω στον εαυτό μου ότι αυτή είναι η ζωή. Σκέψεις και τροφή. Τροφή όμως όχι μόνο για το σώμα, αλλά και για το μυαλό.