Μέρα λαϊκής σήμερα και οι πάγκοι φορτωμένοι με φρούτα και λαχανικά της εποχής. Πολύ μικρή η λαϊκή μας εδώ στο χωριό, αλλά τα προϊόντα, που έρχονται κυρίως από τα ορεινά χωριά της Κορινθίας, είναι όλα εκλεκτά. Μ’ αρέσει να πιάνω την κουβέντα, να γνωρίζομαι με τους παραγωγούς, να ανταλλάσσουμε συνταγές.
Εμαθα, για παράδειγμα, να φτιάχνω μουσταλευριά, με τον μούστο που φέρνουν (πιο εύκολο πράγμα δεν υπάρχει: βράζεις σε χαμηλή φωτιά μέχρι να πήξει, τρία ποτήρια μούστο με ένα ποτήρι αλεύρι ΓΟΧ ή τέλος πάντων ό,τι έχεις) και σουτζούκι με μουσταλευριά. Αυτό είναι κάπως μπελαλίδικο γιατί πρέπει να τρυπήσεις πολύ προσεκτικά τα καρύδια για να μη σπάσουν καθώς τα περνάς στην κλωστή και μετά τα βουτάς στη μουσταλευριά που σε αυτή την περίπτωση πρέπει να την αφήσεις να πήξει πιο πολύ για να στέκεται, αλλά είναι κάτι υπέροχο, με φρέσκα καρύδια και κανέλα. Γιατί σαν τον μούστο τον Κορινθιακό άλλον δεν θα βρεις.
Μέρα μελαγχολική σήμερα και η πρόθεσή μου δεν ήταν να σας πω τη συνταγή της μουσταλευριάς (δεν είναι κακό βέβαια, κρατήστε τη για επιδόρπιο) αλλά να σας ωθήσω να φτιάξετε μια ωραία παχουλή σούπα. Πράσινη, με ότι πρασινάδα βρήκα στη λαϊκή. Την πορτοκαλί, με κολοκύθα κόκκινη, γλυκοπατάτα και καρότα την άφησα για άλλη μέρα. Σήμερα, ας βάλουμε πράσο, μπρόκολο, κρεμμύδι, κολοκυθάκια και πατάτα φυσικά.