«Πίτσα έφτιαξες; Τι ωραία, κι έχω μια πείνα…», αναφώνησε (σαρκαστικά, όπως το συνηθίζει) το μαμακάκι, μόλις βγήκε το ταψί από τον φούρνο. «Ναι, πίτσα ρουμελιώτικη με συνταγή γκρεκάνικη» της απάντησα στον ίδιο τόνο, αλλά μια αγωνία την είχα για το παρασκεύασμά μου, που είχε μεν την όψη τη σωστή και τέλεια μυρωδιά, αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για τα υπόλοιπα (υφή, γεύση και αν ψήθηκε όπως έπρεπε).
Θα σας τα πω, όμως, όλα από την αρχή. Με τη μανούλα μου είμαστε αποκλεισμένες στο Δερβένι, σίγουρα τυχερές μέχρι στιγμής, αφού μπορώ και δουλεύω online, ο κόσμος που κυκλοφορεί τον χειμώνα εδώ πέρα είναι ελάχιστος, έχουμε υπέροχους γείτονες και αγαπημένους φίλους, άσχετο αν ακόμη και με αυτούς πλέον μόνο στα social media, στο Skype και στο Viber συναντιόμαστε.
Ο κορονοϊός, όμως, σημαίνει τρελό φόρτο εργασίας (φροντίδα μαμάς, που μέχρι πρότινος έμενε στο σπίτι της, οικιακά και έξτρα απολυμάνσεις, πολύ διάβασμα και γράψιμο για το Protagon), και μια καλή καθημερινή ρουτίνα δεν έχω ακόμη καταφέρει να εφαρμόσω.
Απελπισμένη σήμερα το πρωί γιατί δεν είχα προβλέψει τίποτα για φαγητό, προέκυψε και κάτι έκτακτο στη δουλειά που με ανάγκασε να αρχίσω το γράψιμο πολύ νωρίτερα, κρυφοκοιτάζω κάποια στιγμή στο Facebook, μπας και συνέβη κάτι, και ω τι θαύμα πέφτω στην ανάρτηση της αγαπημένης μου Καλλιόπης Πατέρα, και μέσω αυτής στη συνταγή για αλευρόπιτα της Μαρίνας Μπέσκα, όσες και όσοι έχετε πάρε-δώσε με την Κέρκυρα σίγουρα θα την γνωρίζετε από το «Ταβερνάκι της Μαρίνας».
Κάνω κλικ στο προφίλ της Μαρίνας και πέφτω στην εξής ανάρτηση του project MedTaste (αλλά καλύτερα ας το πούμε progetto, αφού πρόκειται για ελληνοϊταλικές γαστρονομικές ανταλλαγές).