Φέτος το καλοκαίρι δεν είχα την ευκαιρία να μαγειρέψω φρέσκα φασολάκια. Αυτή η επισήμανση είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και με ακολουθούσε παντού.
Αυτή η επισήμανση, όμως, σύντομα απόκτησε και μια ανάμνηση για συνοδό. Έχω συνδυάσει τα φασολάκια γιαχνί με εικόνες που κολυμπάνε σε μια νερουλή ή πολύ λαδερή σάλτσα που τελικά δεν είναι μια σωστή σάλτσα, αφού δεν έχει δέσει.
Αυτό συμβαίνει επειδή η φρέσκια ντομάτα που βάζουμε στα φασολάκια αφήνει πολλά νερά και επίσης στην «κακή» συνήθεια της σπιτικής μαγειρικής να βάζει υπερβολική ποσότητα λαδιού σε οτιδήποτε είναι κοκκινιστό.
«Χρειάζομαι ένα σφουγγάρι να μαζέψει τα μπόσικα», ήταν η πρώτη σκέψη.
«Χρειάζομαι μια εξαιρετική σάλτσα και μετά και μια εξαιρετική πάστα για να δώσει σώμα στο πιάτο», ήτανε η δεύτερη και καλύτερη σκέψη.
Τι πάστα να χρησιμοποιήσω όμως; Η πάστα αυτή πρέπει να έχει μεγάλη επιφάνεια και να είναι σχετικά παχιά για να μπορέσει να ρουφήξει την σάλτσα χωρίς να διαλύεται σε κομματάκια. Μετά από έρευνα στα ράφια γνωστού καταστήματος, επέλεξα την πάστα Mafaldine.