Η Κλειώ και το μπουρδέτο!
Σήμερα τρώμε ψάρι. Ένα ψάρι φιλέτο, με μονάχα ένα κεντρικό κόκαλο, ιδανικό για τα παιδιά που θέλουν ξεκάθαρα πράγματα στο πιάτο τους και για τις μαμάδες που δεν θέλουν να ξεκοκαλίζουν με τις ώρες.
Το φαγάκι αυτό στο τελικό του αποτέλεσμα βγαίνει ένα γλύκισμα. Δεν είναι το ψάρι το λεμονάτο όπως το έχουμε συνηθίζει, αλλά ένα ψάρι που θυμίζει κάπως το στιφάδο. Έχει τη γλύκα των κρεμμυδιών και τα αρώματα της δάφνης και του σκόρδου.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα το φρέσκο ψωμί για βουτιές καθώς είναι κρίμα να πάει χαμένη τόσο δεμένη και γλυκιά σάλτσα, όπως επίσης και το κόκκινο κρασί συνοδεία.
Και τώρα ένα παραλειπόμενο! Καθώς λοιπόν, είχα στήσει τα πάντα για τη φωτογράφιση και έβγαζα το ψάρι να ποζάρει ξαπλωμένο στα κρεμμύδια, ένα μικρό χεράκι τραβούσε την μπλούζα μου και έβγαζε ακατάληπτες κραυγές. Η Κλειώ, που δεν ήξερε ακόμη να μιλά, που το μόνο που έτρωγε ήταν αέρας κοπανιστός, που είχε κάνει τη μιζέρια must στο σπίτι μας – μετά τη Νεφέλη που τρώει και χαλίκια άμα λάχει – ήθελε να δοκιμάσει!
Μα έχει πιπέρι σκέφθηκα. Είναι και μόνο 14 μηνών. Τρώει ακόμα τα πολτοποιημένα, ανάλατα, μπλιαξ μωρουδιακά φαγητά… Η δεύτερη σκέψη ήταν: δεν βαριέσαι, ας της δώσω και ας το φτύσει… Το πολύ-πολύ να γελάσω με την γκριμάτσα αηδιας που παίρνει όταν βάζει στο στόμα της οτιδήποτε φαγώσιμο, εκτός από χαρτί, μαρκαδόρους, σόλες παπουτσιών ή ρόδες του καροτσιού της που λατρεύει να γλύφει…. (ήμαρτον!).
Της έδωσα 1,2,3… 8 μπουκιές. Ως εκεί! Οκτώ ολόκληρες μπουκιές μπουρδέτο που το έτρωγε και ξερογλειφόταν από τη γλύκα των κρεμμυδιών. Αυτό ήταν. Μετά ξαναγύρισε στην παλιά της τέχνη. Ξάπλωσε μπρούμυτα στο πάτωμα με χέρια και πόδια ανοιχτά, σαν ένα μικρό σπλάτς και άρχισε να το γλύφει…