Το Νιοβάκι μας έγινε 30 χρονών, ναι τριάντα, δεν είναι τρομερό; Αχ πώς μεγαλώνουν έτσι γρήγορα αυτά τα παιδιά! (λέμε τώρα). Τέλος πάντων, τον σχεδιασμό του εορτασμού τον συζητάμε εδώ και πολύ καιρό, γιατί δεν είναι και λίγο πράγμα. Στα δικά μου τριάντα είχα πέσει σε μια βαθιά μαύρη τρύπα, γιατί μου φαινόμουν γριά, δεν έφτιαξα τούρτα, δεν κάλεσα του φίλους μου –λάθος- απλά ξόρκισα και τη θλίψη μου και την (έτσι το έβλεπα τότε) ρημαδοσυνήθεια των γενεθλίων σε κάποιο μπαρ μαζί με μερικές φίλες μεγαλύτερες από μένα, όπου σε κάτι σαν group therapy με διαβεβαίωσαν ότι δεν είναι τίποτα, κι αυτό περνάει. Πράγματι, εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι το φαινόμενο των γηρατειών στα τριάντα ήταν απατηλό. Προς το παρόν, και μετά από άλλα τόσα χρόνια, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα στις αντοχές μου, ίσα ίσα, εκτός από το ότι δεν μ’ αρέσει πια να ξενυχτάω, εκτός κι αν πρόκειται να πίνουμε νεκρόνι (καλά διαβάσατε δεν είναι λάθος) στο Κάιν, κοντά στο 1ο Νεκροταφείο, και να σκάμε στα γέλια. Και χαίρομαι πάρα πολύ που η Νιόβη κανόνισε να μαζευτούν τα φιλαράκια της από την Αγγλία και την Ολλανδία για ένα σαββατοκύριακο εορτασμών. Το έκαψαν και καλά έκαναν, αλλά δεν σας λέω πού και πώς γιατί θα με σκοτώσει. Μου έστειλε όμως φωτογραφία και συνταγή της τούρτας από το pre-party, που έγινε στο σπίτι με γονείς, λοιπούς συγγενείς και στενούς φίλους μαζί με το εξής σημείωμα.
Δείτε το πλήρες κείμενο εδώ.