Η πολυφωνία των υλικών σ’ αυτή τη συνταγή δεν έχει ως αποτέλεσμα έναν αχταρμά, αλλά μια έκρηξη γεύσης. Οι ισορροπίες είναι λεπτές αλλά κάποια από τα υλικά εξασφαλίζουν την νοστιμιά της μακαρονάδας, καθώς και την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της, σε σχέση με άλλες
Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σπαγγέτι ή ταλιατέλες ή ακόμα λιγκουίνι. Όμως οι παπαρδέλες είναι ένα ντελικάτο ζυμαρικό, πλατύ όσο πρέπει, ευλύγιστο και με «νεύρο» όταν είναι σωστά βρασμένο, το οποίο καλύπτεται με την ροδαλή σάλτσα και προσδίδει την αίσθηση της κομψότητας στο γεύμα.
Στο σπίτι άλλωστε συνηθίζουμε να τρώμε διαφορετικά ζυμαρικά με κάθε σάλτσα. Στις μακαρονάδες τόνου χρησιμοποιώ βίδες, στις μακαρονάδες με σολομό φαρφάλες, με τις κόκκινες σάλτσες σπαγγέτι, με τις άσπρες συνήθως πένες κ.ο.κ. Έχεις δοκιμάσει να φας μακαρόνια με κιμά μια φορά με σπαγγέτι και την άλλη με κοφτό μακαρονάκι;
Είναι άλλο φαγητό το ένα κι άλλο το άλλο, σε διαβεβαιώ. Τουλάχιστον για τις δικές μου συνήθειες το κάθε πιάτο ζυμαρικών πρέπει να έχει το δικό του ζυμαρικό όταν αυτό υπάρχει στο σπίτι. Έτσι έχω συνηθίσει αυτή την μακαρονάδα να την φτιάχνω πάντα με παπαρδέλες.