Από μικρό παιδάκι στα Χανιά της Κρήτης, κάθε άνοιξη ανεβαίναμε με τον πατέρα στo oροπέδιo του Ομαλού για να μαζέψουμε το πεντανόστιμο αυτοφυές σταμναγκάθι με την πικρή γεύση.
Το τρώγαμε συνήθως βραστό με λάδι και λεμόνι, βουτούσαμε στο ελαιόλαδο κριθαρένιο παξιμάδι κι η μάνα τηγάνιζε στα ξύλα λαχταριστές πατάτες.
Σχεδόν δυο δεκαετίες αργότερα, όντας μεταπτυχιακός φοιτητής στην προολυμπιακή Αθήνα, το συνάντησα (καλλιεργούμενο πλέον) να πωλείται πανάκριβα στις φρουταρίες των βορείων προαστίων και να σερβίρεται πειραγμένο στα gourmet εστιατόρια της εποχής. Σημεία των καιρών!
Ξεφεύγοντας από τις συναισθηματικές αντιθέσεις των προσωπικών μου βιωμάτων, θα ήθελα να σας παραθέσω έναν δεκάλογο γνωριμίας με το άγριο χόρτο, που έχει ξετρελάνει τους φίλους της μαγειρικής…