Το ταξίδι στο κέντρο της Γης στο μετρό της Στοκχόλμης

Ο πρώτος σταθμός μετρό της Στοκχόλμης άνοιξε το 1950. Εκείνη την περίοδο, οι πολιτικοί της Σουηδίας ήταν ήδη εξοικειωμένοι με την πολιτική ιδεολογία που ήθελε τη χώρα να είναι «το σπίτι του λαού» («Folkhemmet»), ή ένα κράτος πρόνοιας. Την ίδια περίοδο, η αλώβητη από τον Β'ΠΠ, Σουηδία είχε πολλά χρήματα. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να εφαρμοστεί ένα όραμα που είχε τις ρίζες του στον 19ο αιώνα: να βγει η τέχνη από τα σαλόνια της ελίτ στους δημόσιους χώρους, στους δρόμους και, γιατί όχι, στο μετρό. Η πρώτη καλλιτεχνική διακόσμηση στο βάθος της σουηδικής γης έγινε το 1957, στον «T-Centralen», και, έκτοτε, ακολούθησαν περισσότεροι από 90 σταθμοί, τους οποίους έπιασαν στα χέρια τους πάνω από 150 καλλιτέχνες. Δεν είναι μόνο έργα τέχνης που γεμίζουν το χώρο των σταθμών και το μάτι των επιβατών. Είναι μία ιστορία που κρύβει ένα γλυπτό, το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπουν οι παρτιτούρες της Μασσαλιώτιδας, το οικολογικό κίνημα που αποτυπώνει μια τοιχογραφία και οι σκιές που υπενθυμίζουν τη συνεισφορά του εργάτη στις υπόγειες μετακινήσεις σχεδόν ενός εκατομμυρίου επιβατών την ημέρα. Ή μια γιγάντια τουλίπα που μοιράζει χαμόγελα στους περαστικούς.
Ο πρώτος σταθμός που άνοιξε για το κοινό στη Στοκχόλμη το 1957, ο «T-Centralen», ήταν και ο πρώτος που διακοσμήθηκε, την ίδια χρονιά, από τον καλλιτέχνη Περ Όλοφ Ούλτβεντ
Flickr/ Imagea.org
Τα μπλε σχέδια του Ούλτβεντ δίνουν στον επιβάτη τη ψευδαίσθηση ότι, αντί για το βυθό της γης, βρίσκεται στο βυθό του ωκεανού
Flickr/ Imagea.org
Ο Ούλτβεντ ήθελε να τιμήσει τους εργάτες που έχτισαν το σταθμό «T-Centralen» αποτυπώνοντας τις σκιές τους -ανάμεσα τους και τη δική του- στους τοίχους και τις οροφές, τη δεκαετία του 1970
Flickr/ Ingolf
Ένας κατακόκκινος ουρανός που καλύπτει ένα ελατόδασος, και για τους πιο προσεκτικούς παρατηρητές, ένας κομμένος κορμός. Το μήνυμα που ήθελαν να αποστείλουν οι καλλιτέχνες, Άντερς Άμπεργκ και Καρλ-Όλαβ Μπιορκ, με τις τοιχογραφίες τους στο σταθμό «Solna Centrum» το 1975, είναι σαφές
Flickr/ Imagea.org
Το δάσος και τα στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή στην επαρχία απλώνονται σε έκταση ενός χιλιομέτρου στους τοίχους του σταθμού, θίγοντας τα φαινόμενα της έντονης αστικοποίησης και της αποψίλωσης των δασών, που στιγμάτισαν τη δεκαετία του 1970 στη χώρα
Flickr/ Tony Webster
Στολισμένος πριν από 40 χρόνια με πολύ προοδευτικό ύφος, από τους καλλιτέχνες Μόλερ και Ρένκβιστ, ο σταθμός «Fridhemsplan»
Flickr/ Ingolf
Οι καλλιτέχνες Μόλερ και Ρένκβιστ γέμισαν τον σταθμό «Fridhemsplan» με εκθέματα που σχετίζονταν με τη θάλασσα, παραπέμποντας στο οικολογικό κίνημα και τις ειρηνιστικές διαδηλώσεις της περιόδου, τη δεκαετία του 1970
Flickr/ Ingolf
Τμήματα του ουρανού ενσωμάτωσε στους τοίχους του σταθμού «Solna Strand» (ή «Vreten»), ο Ιαπωνο-Σουηδός γλύπτης Τακάσι Ναράχα, το 1985. Το βάπτισε «Παράδεισο του κύβου» (« Himmelen av kub»)
Flickr/ Imagea.org
«Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ» ονομάζεται ο πλακόστρωτος τοίχος που «έχτισε» κατά μήκος των γραμμών που διαπερνούν το σταθμό «Universitetet», ο Βελγο-Παριζιάνος καλλιτέχνης, Schein, ένας από τους λίγους μη Σουηδούς που διακρίθηκαν στους διαγωνισμούς για την καλλιτεχνική διακόσμηση των σταθμών
Flickr/ Anders Lejczak
Στη μνήμη -και τα χρώματα- των Ολυμπιακών Αγώνων του 1912, που πραγματοποιήθηκαν στο Στάδιο της Στοκχόλμης, είναι αφιερωμένο το έργο των Enno Hallek και Åke Pallarp στους τοίχους του σταθμού «Stadion»
Flickr/ Imagea.org
Παγκάκι με θέα στον σταθμό «Stadion»
Flickr/Ingolf
Ο Ούρλικ Σάμιουελσον μετέτρεψε τον σταθμό «Kungsträdgården» σε έναν υπόγειο κήπο, το 1977
Flickr/Arild
Ο στόχος του Σάμιουελσον ήταν να μεταφέρει το ύφος του παλατιού «Makalos», που είχε χτιστεί στην ίδια τοποθεσία το 17ο αιώνα για μία από τις πιο διάσημες οικογένειες της Σουηδίας και καταστράφηκε μετά από πυρκαγιά το 1825
Flickr/Arild
Μπρούτζινες τουλίπες αποφάσισε να «φυτέψει» η Μπιργκίτα Μουρ, το 2002, στον σταθμό «Högdalen», ο οποίος της φαινόταν πολύ ερημικός και απομονωμένος
Flickr/Luis Rodriguez