Το όνομά της είναι συνώνυμο του ταλέντου. Η Μέριλ Στριπ γεννήθηκε μία ημέρα σαν και αυτή, στις 22 Ιουνίου του 1949, και καλείται πλέον να σβήσει 70 κεράκια στη γενέθλια τούρτα της. Με 21 (!) υποψηφιότητες για Οσκαρ, τρία χρυσά αγαλματίδια στην κατοχή της και τον τίτλο της καλύτερης ηθοποιού της γενιάς της, όταν καλείσαι να θυμηθείς μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές στην καριέρα της, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα ξέρεις ποια να πρωτοδιαλέξεις. Η εφημερίδα Corriere della Sera προσπάθησε να ξεχωρίσει πέντε στιγμές-ορόσημα.
«Η ερωμένη του γάλλου λοχαγού», 1981
Απόμακρη, αισθαντική και μυστηριώδης, η Μέριλ Στριπ καθιερώθηκε με αυτήν την ταινία ως πρωταγωνίστρια. Μέσα από μία ιστορία για τα υπόκωφα ερωτικά πάθη της βικτοριανής Αγγλίας, η ιδιαίτερη ομορφιά της κατάφερε να διαπεράσει τον κινηματογραφικό και τη μεγάλη οθόνη. Τα αχόρταγα κοντινά πλάνα που έκανε ο σκηνοθέτης Κάρελ Ράιζ στο πρόσωπό της έβαλαν την ίδια στη χρυσή λίστα με τις ανερχόμενες και πολλά υποσχόμενες πρωταγωνίστριες. Η Στριπ είχε ήδη κερδίσει το πρώτο της Οσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στο εξαιρετικό οικογενειακό δράμα «Κράμερ εναντίον Κράμερ», ήταν όμως «Η ερωμένη του γάλλου λοχαγού» που της χάρισε την πρώτη υποψηφιότητα για Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Και αν ακόμη το έχασε εκείνη τη χρονιά από την Κάθριν Χέπμπορν, έμελλε να φύγει με το χρυσό αγαλματίδιο πολλές φορές κατά τη διάρκεια της εντυπωσιακής καριέρας της.
«Η εξαφάνιση της Κάρεν Σίλκγουντ», 1983
Στις 13 Νοέμβρη 1973, η Κάρεν Σίλκγουντ, μία εργαζόμενη σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας πλουτωνίου, έφυγε για να συναντηθεί μ’ έναν δημοσιογράφο των Times της Νέας Υόρκης.
Ομως ποτέ δεν έφτασε στο σημείο συνάντησης. Πολλοί υποστήριξαν ότι η γυναίκα είχε στοιχεία που θα αποδείκνυαν ότι το εργοστάσιο λειτουργούσε με πλημμελή μέτρα ασφαλείας, γεγονός που ώθησε τους εμπλεκόμενους αρχικά να τη μολύνουν με ραδιενέργεια και στη συνέχεια να τη σκοτώσουν. Η Μέριλ Στριπ με αυτήν την ταινία άρχισε να αποδεικνύει ότι μπορεί να μεταμορφώνεται σαν χαμαιλέων και να είναι εξίσου καλή σε ταινίες που έχουν να κάνουν με σύγχρονα θέματα, όπως και σε ταινίες εποχής. Ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς είχε πει για την Στριπ πως πρόκειται για ηθοποιό που ήρθε για να μείνει. Και δεν είχε άδικο.
«Οι ώρες», 2002
Στην εξαιρετική σπονδυλωτή ταινία του Στίβεν Ντάλντρι, κυριαρχεί η πεποίθηση της σπουδαίας Βιρτζίνια Γουλφ, ότι οι ζωές των ανθρώπων είναι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Από την ίδια τη Βιρτζίνια Γουλφ που φλερτάρει με τα όρια της τρέλας ενώ πασχίζει να ολοκληρώσει το αριστούργημά της «Η κυρία Ντάλογουεϊ», περνάμε σε μία άλλη βασανισμένη γυναίκα, δύο δεκαετίες αργότερα, που διαβάζοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, παίρνει μία πολύ δύσκολη απόφαση για τη ζωή της. Για να φτάσουμε στο σήμερα και την Κλαρίσα Βόγκαν, μία σύγχρονη εκδοχή της ίδιας της ηρωίδας της Γουλφ. Η Μέριλ Στριπ υποδύεται αριστοτεχνικά την Κλαρίσα, έχοντας πλέον την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση που έδειχνε από μικρή πως επρόκειτο να αποκτήσει.
«Angels in America», 2003
Εστιάζοντας στη μεγάλη κρίση που έφερε το AIDS στις ζωές των ανθρώπων στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Μάικ Νίκολς σκηνοθετεί με μαεστρία και ευαισθησία τις διαφορετικές αλλά και αλληλένδετες ιστορίες μίας ομάδας ανθρώπων που τις διαπερνά μία ανώτερη σουρεαλιστική δύναμη. Η Μέριλ Στριπ εδώ, σε ρόλο «Μάνας κουράγιο», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το ιταλικό δημοσίευμα, κλέβει άλλη μία φορά την παράσταση.
«Η Σιδηρά Κυρία», 2011
Οταν η Μέριλ Στριπ καλείται να υποδυθεί ένα υπαρκτό πρόσωπο, τότε δεν μιλάμε απλά για ενσάρκωση, αλλά για… μετενσάρκωση! Εδώ, υποδύθηκε τη Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον θάνατο του συζύγου της συνομιλώντας με το φάντασμά του, ενώ παρεμβάλλονται σκηνές από την πρώτη νιότη της, ως την κατάκτηση του «θρόνου» της βρετανικής πρωθυπουργίας. Εκπληκτική η ομοιότητα χάρη στο μακιγιάζ, αλλά και χάρη στο αυταπόδεικτο ταλέντο της πρωταγωνίστριας.
