Οι από εποχής Θάτσερ παροιμιωδώς ευαίσθητοι σε κοινωνικά θέματα Τόρις έχουν ετοιμάσει για το Νησί ένα νομοσχέδιο όχι ακριβώς να γλείφεις τα δάχτυλά σου αν ανήκεις στην εργατική τάξη, πάντως αρκούντως νόστιμο για… στοχασμό και περισυλλογή στην παμπ όσο μασουλάς σνακ. Αφορά την καλή μεταχείριση των ζώων και καλύπτει τα σπονδυλωτά, ωστόσο δεν αποκλείεται να καλύψει και τα μαλάκια.
Η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον μάλλον θα αναγνωρίσει ότι οι αστακοί, τα καβούρια, τα χταπόδια, τα καλαμάρια και τα υπόλοιπα ασπόνδυλα αισθάνονται πόνο, έτσι θα τα προστατέψει από τον εν ζωή βρασμό. Για τους παρακατιανούς πατατοφάγους, τους αμύητους στις λιχουδιές των απανταχού Τόρις, ας σημειωθεί ότι οι αστακοί πέφτουν στην κατσαρόλα ζωντανοί, με αμεριμνησία μεν, πλην όμως δίχως να έχουν τη δυνατότητα να κατανοούν το κεφαλαιώδες του θέματος: όχι τη γεύση τους στο ανθρώπινο στόμα βέβαια, αλλά τη ματαιότητα της πανοπλίας τους.
Ο βρασμός των αστακών θα απαγορευτεί λοιπόν, αφού οι υπουργοί του Τζόνσον μεριμνούν αόκνως για την ενίσχυση των δικαιωμάτων των μαλακίων. Ετσι τα μαλακόστρακα θα λογαριάζονται πλέον σαν σπονδυλωτά ζώα που νιώθουν τον πόνο.
Η βρετανική κυβέρνηση αποδέχθηκε τις σχετικές προτάσεις φιλοζωικών σωματείων και ήδη διαβουλεύεται για τους νέους τρόπους μαγειρέματός τους. Ετσι εξετάζεται η ψύξη των αστακών πριν από το βάπτισμά τους στο καυτό νερό, ψύξη που μπορεί να γίνει είτε με πάγο είτε με αέρα, αλλά και η αναισθητοποίησή τους με ηλεκτρισμό.
Πέρσι πάντως, όπως έγραψαν οι λονδρέζικοι Times, η κυβέρνηση ανέθεσε σε ειδικούς επιστήμονες έρευνα ώστε να διαπιστώσει αν τα μαλάκια αισθάνονται. Τα αποτελέσματά της δεν είναι ακόμη διαθέσιμα, διαθέσιμη όμως είναι η καλή διάθεση, αφού στους ανησυχούντες για τα δικαιώματα των μαλακίων περιλαμβάνεται και η σύζυγος του πρωθυπουργού, Κάρι. Εύλογο το ενδιαφέρον της.
Γενικώς οι φιλόζωοι υποστηρίζουν ότι τα μαλάκια είναι «υπέροχα και σαγηνευτικά πλάσματα» τα οποία «αισθάνονται πόνο και να υποφέρουν». Ετσι βάλλουν κατά της βιομηχανίας τροφίμων που τα χρησιμοποιεί στα προϊόντα της. Στο Νησί καταλήγουν περί τα 420 εκατομμύρια μαλάκια ετησίως.
Σε σχετική έκθεση φιλοζωικής εταιρείας υποστηρίζεται ότι τα στοιχεία είναι επαρκή ώστε να υποστηριχτεί η ιδέα του πόνου των μαλακίων. Και ανταποκρινόμενο το υπουργείο Περιβάλλοντος, Τροφίμων και Αγροτικών Υποθέσεων δηλώνει ότι είναι υπερήφανο «για τα υψηλά πρότυπα καλής διαβίωσης των ζώων», ενώ δεσμεύεται και για τα περαιτέρω ειδικά για τα ασπόνδυλα.
Υπάρχουν και άλλα όντα…
Το δικό του σχόλιο για όλα τα παραπάνω έκανε στους λονδρέζικους Times της Πέμπτης 8 Ιουλίου ο βετεράνος σκιτσογράφος Πίτερ Μπρουκς, δένοντας τα θαλάσσια μαλάκια με τους τριτοκοσμικούς υποψήφιους μετανάστες, αν και στο Νησί η μετανάστευσή τους δεν γίνεται με αποβατικά σκάφη όπως στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Το κάδρο του χωρίζεται σε τέσσερα καρέ. Στα πρώτα τρία εικονίζονται τα μαλάκια που θα ευργετηθούν από την ευαισθησία των Τόρις προτού καταλήξουν στα ευγενή στομάχια των πλουσίων ψηφοφόρων τους. Στο τέταρτο εικονίζεται ένα φουσκωτό σε φουρτούνα, με στοιβαγμένους εντός του ανθρώπους φέροντες σωσίβια.
Δεν είναι βρετανοί κομάντος, αμέσως καταλαβαίνεις ότι είναι Ασιάτες και δη μουσουλμάνοι, δηλαδή υποψήφιοι για άσυλο ή για μετανάστευση. Το καρέ των Ασιατών ο Μπρουκς το σημαίνει με το σύμβολο της διαγραφής. Λέει δηλαδή ότι η κυβέρνηση Τζόνσον αναγνωρίζει δικαιώματα στα καλαμαράκια και στα χταπόδια και όχι στους ανθρώπους, ξενομερίτες έστω και μωαμεθανούς. Το κάδρο με τα τέσσερα καρέ σκέπει ο εξής τίτλος: «Οι κυβερνητικές θέσεις περί ανθρωπιστικής μεταχείρισης των όντων». Ο ίδιος o σκιτσογράφος ανέβασε στο Twitter το δημιούργημά του.
Τσιτσάνης, ο διαισθητικός
Πάντως, πέρα από τα σκίτσα και την πολιτική κριτική, απαιτείται όντως προσοχή. Τα πράγματα δεν είναι αστεία και δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε. Μπορεί ο Τσιτσάνης με το ούζο του να τσιμπούσε και τη γαρίδα τού μεζέ, αλλά δεν ήταν αχάριστος ο άνθρωπος. Ηταν μεγάλος καλλιτέχνης, είχε διαίσθηση, και τελικά ανταπέδωσε στα μαλάκια τη μεγάλη τιμή για τη γνωριμία με τα συναισθηματικά «Καβουράκια» του, που και μάνα είχαν (αλανιάρα) και πατέρα (καμένο) και όλο έκλαιγαν στου γιαλού τα βοτσαλάκια. Κάτι ήξερε ο μέγας λαϊκός βάρδος. Κάτι που, εκτός των άλλων, συνδέει και τα Τρίκαλα με την Ντάουνινγκ Στριτ.