Τον βαθύ διχασμό του γαλλικού πολιτικού προσωπικού σε ηθικά ζητήματα –διχασμός που αντανακλά και την ανάλογη πόλωση στην κοινωνία– έβγαλε στον αφρό ένα σχέδιο νόμου περί ευθανασίας που κατατέθηκε στη Βουλή και υποστηρίχτηκε από τον φιλελεύθερο βουλευτή Ολιβιέ Φαλορνί (ένθετη φωτό).
Αν είχε ψηφιστεί το σχέδιο νόμου, η Γαλλία θα είχε καταστεί η πέμπτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην οποία θα είχε αποποινικοποιηθεί η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία», αφού έχουν προηγηθεί οι Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ισπανία.
Ο Φαλορνί είχε επίγνωση ότι έθεσε «υπαρξιακά διλήμματα» με την πρωτοβουλία του, την οποία υπερασπίστηκε καταγγέλλοντας την «εθνική υποκρισία» των Γάλλων. Είπε ότι υπάρχει τουρισμός θανάτου, δηλαδή μετακινήσεις Γάλλων στο Βέλγιο ή στην Ελβετία με σκοπό την αυτοκτονία με ιατρική βοήθεια και ότι ήδη κάποιοι γάλλοι ιατροί πραγματοποιούν κρυφά μέχρι και 4.000 πράξεις ευθανασίας κάθε χρόνο.
Τα ισχύοντα στη Γαλλία επιτρέπουν βαθιά καταστολή των βαρέως και χρονίως νοσούντων από ανίατες παθήσεις, όχι όμως την ευθανασία. Η νομιμοποίηση της ευθανασίας υποστηρίχθηκε από πολλούς βουλευτές του κόμματος του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, αν και ο ίδιος δεν ασχολήθηκε με το ζήτημα. Η επικεφαλής του εθνικιστικού κόμματος Μαρίν Λεπέν δήλωσε ότι είναι «απρεπές» να ξεκινήσει τώρα συζήτηση στο γαλλικό Κοινοβούλιο, καθώς η χώρα δίνει τη μάχη της απέναντι στον κορονοϊό και «προσπαθεί να σώσει τις ζωές των πολιτών της».
Κάποιοι από τους αντιδράσαντες βουλευτές προέταξαν θρησκευτικούς λόγους, άλλοι πάλι το ότι δεν επαρκεί μία και μοναδική συνεδρίαση για να επιλυθεί το πρόβλημα αυτό. Κάποιοι άλλοι, όπως ο Ρεπουμπλικανός Ζαν Λεονετί, δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν την υπερψήφιση του σχεδίου νόμου «μεγάλη παράβαση που ισοδυναμεί με δολοφονία».
Ουελμπέκ: «Παρακμή της κοινωνίας»
Τον τόνο των αντιδράσεων έδωσε ένα σκληρό άρθρο του συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ, καταγγελτικού χαρακτήρα, το οποίο φιλοξένησε η εφημερίδα Figaro παραμονές της συζήτησης στο Κοινοβούλιο.
Ο συγγραφέας έγραψε ότι οποιοσδήποτε νόμος υπέρ της ευθανασίας θα στερήσει από τη Γαλλία το δικαίωμα του σεβασμού. Ηταν κριτική τοποθέτηση οξεία, αφού ο Ουελμπέκ θεωρεί ότι η πολιτική υπέρ της ευθανασίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από ακόμη ένα μελανό σημείο παρακμής της γαλλικής κοινωνίας, με το οποίο δηλώνεται ότι «κάτι άλλο, κάποια άλλη χώρα, κάποια άλλη κοινωνία, ένας άλλος πολιτισμός, μπορεί άμεσα να να την αντικαταστήσει».