Ο Γιάννης Τσιρώνης είπε ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο. Το είπε σε συνέντευξή του στο Open TV και κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει πολλή σημασία — ένας οικολόγος βουλευτής συνεργαζόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, κάτι σαν τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου δηλαδή, αφού πια έχει τεθεί εκτός κυβέρνησης.
Ομως είναι μια δήλωση που ανοίγει ένα θέμα εκ του μη όντος, προσφέροντας στην Τουρκία μια σειρά από «επιχειρήματα» στις διεκδικήσεις της στην Ανατ. Μεσόγειο. Και εκεί εντοπίζεται η κριτική εναντίον του.
Επί της ουσίας δεν έχει άδικο —όποιος έχει κάνει γεωγραφία στο σχολείο ξέρει πως το Αιγαίο Πέλαγος εκτείνεται μέχρι τη Ρόδο.
Αλλά είναι άλλο πράγμα η γεωγραφία του Δημοτικού και άλλο η πολιτική και ο κ. Τσιρώνης (πρώην αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος και Αγροτικής Ανάπτυξης, δηλαδή κυβερνητικό στέλεχος που λογοδοτούσε απευθείας στον Πρωθυπουργό), δεν μίλησε στο Open TV ως δάσκαλος αλλά ως πολιτικός.
Τα διοικητικά όρια των περιοχών που η Εληνική Δημοκρατία έχει καθορίσει ως περιφερεια Νοτίου Αιγαίου καλύπτουν και το Καστελλόριζο, άρα τελειώνει εδώ η όποια συζήτηση.
Αλλά ο κ. Τσιρώνης επιμένει. Με νέο σχόλιό του επιτέθηκε σε όσους του άσκησαν κριτική, κατηγορώντας τους για άγνοια πατριδογνωσίας και πολιτική παράκρουση. Παραθέτει μάλιστα και έναν χάρτη
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η γεωγραφία και η πατριδογνωσία, είναι ότι ο κ. Τσιρώνης, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με τους Οικολόγους παρεμπιπτόντως, προσέφερε στην Αγκυρα μια ευκαιρία να επικαλείται κυβερνητικό βουλευτή της Ελλάδας στις θέσεις της περί ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο κλπ.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν οι Τούρκοι δεν «γκριζάρουν» περιοχές, σπεύδουν να το κάνουν κυβερνητικοί βουλευτές.
Το πρόβλημα είναι ότι οι αναφορές του κ. Τσιρώνη ακολουθούν μια σειρά από άλλες δηλώσεις, του Νίκου Κοτζιά για παράδειγμα που είπε ότι δεν πρέπει να είμαστε «μοναχοφάηδες» στο Αιγαίο, ή ακόμα και του νυν υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου.
Μοιάζει, με λίγα λόγια, να υπάρχει ένα μοτίβο, μια ακατανίκητη και ακατανόητη ροπή κυβερνητικών παραγόντων να κλείνουν το μάτι στον επεκτατισμό και τις διεκδικήσεις των Τούρκων.
Και όλα αυτά καλυμένα με τον μανδύα της Αριστεράς, με το επιχείρημα ότι εμείς οι Αριστεροί είμαστε εξ ορισμού προοδευτικοί και τα συζητάμε όλα.