Ακόμα και σήμερα, 13 χρόνια μετά, φαίνεται σαν ψέμα: η Ελλαδίτσα Πρωταθλήτρια Ευρώπης! Πόση χαρά είχαμε νιώσει τότε… Οι καφετέριες, οι ταβέρνες, οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα, οι γειτονιές, είχαν πλημμυρίσει από εκστασιασμένα πρόσωπα. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά γλεντούσαν υπό τους ήχους του Διονύση Σαββόπουλου -«Ας κρατήσουν οι χοροί»- λες και κάποιος αόρατος dj είχε αναλάβει τη μουσική επιμέλεια της πελώριας γιορτής, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. Πόσο περήφανοι ήμασταν… Πόσα όνειρα κάναμε, τότε, για το ποδόσφαιρό μας… Και πόση απογοήτευση, σήμερα…
Ηταν μία «χρυσή» ευκαιρία, εκείνο το κατόρθωμα της ευλογημένης γενιάς των διεθνών μας και του «μάγκα» Οτο Ρεχάγκελ. Ισως η τελευταία ευκαιρία, να αγαπήσουμε πραγματικά το ελληνικό ποδόσφαιρο. Να του δείξουμε φροντίδα και στοργή. Να το λυτρώσουμε από τους βιαστές του. Να διώξουμε «με τις κλωτσιές» τους κακοποιούς που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν τον θρίαμβό του και να τον κάνουν επιταγή στ’ όνομά τους. Δυστυχώς, δεν του ανταποδώσαμε την ευτυχία που μας χάρισε. Το αφήσαμε στην τύχη του, σε χέρια βρώμικα. Κι όταν, πλέον, το σιχαθήκαμε -έτσι όπως το κατάντησαν- του γυρίσαμε την πλάτη. Αφήσαμε τα γήπεδα στο έλεος του υπόκοσμου και ανοίξαμε την τηλεόραση, αναζητώντας τη χαρά του παιχνιδιού στο Champions League, στην Premier League ή στην Primera Division.
Ετσι θα γινόταν – το έβλεπες από την πρώτη στιγμή. Στο αεροπλάνο της επιστροφής από την Πορτογαλία, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πρωταγωνιστών του νωπού -ακόμα- έπους, παράγοντες της ΕΠΟ είχαν στήσει άγριο καυγά με το υποστηρικτικό προσωπικό της αποστολής για να τους πάρουν τα μετάλλια. «Δικά μας είναι, εμείς τα πήραμε», ούρλιαζαν. Δικό τους ήταν και το τρόπαιο. Που, όταν πάτησαν Ελλάδα, το περιέφεραν από χωρίου εις χωρίον -δηλαδή από ΕΠΣ (Ενωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων) σε ΕΠΣ- για τα το δει ο κόσμος, με δέκα ευρώ το κεφάλι. Δικά τους και τα τεράστια έσοδα εκείνης της πιο επιτυχημένης ομάδας που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα περισσότερα από τα οποία κατασπαταλήθηκαν και -σήμερα- αποτελούν αντικείμενο δικαστικών ερευνών.
Οχι, γήπεδα δεν φτιάξαμε με αυτά τα λεφτά. Αντιθέτως, αφήσαμε να ρημάξουν και όσα είχαν, ήδη, κατασκευαστεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Την περιφορά του εφετινού τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας, επειδή όλα τα δημόσια στάδια κρίθηκαν ακατάλληλα, θα τη θυμάστε. Οπως θα θυμάστε και την… καταλληλότητα του Πανθεσσαλικού, το οποίο -τελικώς- επιλέχθηκε. Ούτε κάτι άλλο φτιάξαμε με αυτά τα λεφτά. Αντιθέτως, μάλιστα, εντελώς δωρεάν, γκρεμίσαμε ό,τι ακόμη έστεκε όρθιο στο Πρωτάθλημά μας.
Τα γήπεδα άδειασαν από φιλάθλους. Κάθε χρόνο καταρρίπτουμε νέο αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων. Τα κρούσματα βίας έχουν αυξηθεί δραματικά – το ίδιο και οι τιμωρίες των μεγάλων συλλόγων της χώρας: ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα μπουν στο προσεχές Πρωτάθλημα με συνολική ποινή 16 αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών. Το κανάλι που κατέχει τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων, απαιτεί μείωση 18% στα χρήματα που έχει συμφωνήσει να καταβάλλει. Πόσα είναι αυτά; Μόλις 40 εκατ. ευρώ τον χρόνο – όταν η τελευταία ομάδα της Premier League εισπράττει από την TV 140 εκατομμύρια ετησίως. Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης. Η Σούπερ Λιγκ έχει «μαύρη τρύπα» τριών εκατομμυρίων, επειδή -εδώ και τρεις σεζόν- έχει μείνει χωρίς κεντρικό χορηγό. Οι χορηγίες προς τους συλλόγους έχουν μειωθεί δραματικά. Στην κατάταξη της FIFA και της UEFA το ελληνικό ποδόσφαιρο κατρακυλάει, χρόνο με το χρόνο. Και διοικείται, πλέον, από διορισμένο διευθυντήριο.
Μόνον η Εθνική μας κέρδισε κάτι από το 2004, και μετά το 2004. Πήγε σε άλλα δύο Euro (2008, 2012) και σε δύο Μουντιάλ (2010, 2014). Ούτε οι άνθρωποι που κατέκτησαν εκείνο το Ευρωπαϊκό δεν είχαν το τέλος που τους άξιζε – με εξαίρεση τον Θοδωρή Ζαγοράκη που, ένα χρόνο αργότερα (και αφού είχε γίνει πρόεδρος του ΠΑΟΚ), τιμήθηκε σε φιλικό που διοργανώθηκε για χάρη του στη Θεσσαλονίκη. Και που εκλέχτηκε ευρωβουλευτής, εξαργυρώνοντας την αγάπη του κόσμου. Οι υπόλοιποι -ο Κατσουράνης, ο Χαριστέας, ο Δέλλας, ο Καψής, ο Νικολαΐδης, ο Τσιάρτας, ο Φύσσας, ο Βρύζας, ο Γιαννακόπουλος, ο Σεϊταρίδης – δεν είχαν ούτε την ευκαιρία να εισπράξουν, έστω, ένα τελευταίο χειροκρότημα.
Ο Γιούρκας (Σεϊταρίδης) έφυγε τσακωμένος με τον Παναθηναϊκό, και ο Τσιάρτας χολωμένος από την ΑΕΚ. Ο Νικολαΐδης, όταν έπαψε να είναι πρόεδρος της ΑΕΚ, δεν ξαναπάτησε στο γήπεδο. Αλλοι κατέληξαν στη Λάρισα και στον Παναιτωλικό. Ο Κατσουράνης αυτοεξορίστηκε στην Ινδία, και ο Δέλλας στην Κύπρο. Δεν θα βρείτε άλλη Πρωταθλήτρια Ευρώπης που, μετά τον θρίαμβό της, να σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ελάχιστων η ιστορία είχε happy end. Του Καραγκούνη, του Νικοπολίδη, του Γεωργιάδη – και, βεβαίως, του Οτο που έζησε άλλα έξι ένδοξα χρόνια στην Εθνική.
Σε άλλες χώρες του κόσμου, μία απλή συμμετοχή σε Μουντιάλ ή σε Euro, ή μία και μόνο εμφατική νίκη, έγινε αφορμή για μεγάλα βήματα ποδοσφαιρικής προόδου. Εμείς κατακτήσαμε κοτζάμ Ευρωπαϊκό, όμως αυτός ο «άθλος» μας πήγε πολύ πίσω. Κάθε χρόνο τέτοια θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές, γνωρίζοντας ότι -πιθανότατα- δεν θα τις ξαναζήσουμε ποτέ. Ισως επειδή δεν τις αξίζαμε…
