Η Κολέτ Μπουρλιέ γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1925 στην πόλη Λυών της Γαλλίας, τελείωσε το διδακτορικό της στα 91 της χρόνια και είναι ένας από τους γηραιότερους ανθρώπους της Γαλλίας που αποκτούν διδακτορικό. Η διατριβή της ξεκίνησε τρεις δεκαετίες νωρίτερα και μόλις την περασμένη Τρίτη η επιτροπή του Πανεπιστημίου France-Comte στην Μπεζανσόν της ανατολικής Γαλλίας, την τίμησε με την «υψηλή διάκριση» για την εργασία της. Το Πανεπιστήμιο France-Comte ιδρύθηκε το 1422 και σήμερα αριθμεί περίπου 23.000 φοιτητές.
«Μου πήρε πολύ καιρό να γράψω, γιατί έκανα διαλείμματα», λέει, δίνοντας μια εξήγηση για τις δεκαετίες που χρειάστηκε μέχρι να ολοκληρώσει.
Η διατριβή της έχει τίτλο «Εργαζόμενοι μετανάστες στην Μπεζανσόν το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα» και σχεδιάστηκε πάνω στη δική της εμπειρία ως δασκάλα σε προγράμματα αλφαβητισμού για μετανάστες αυτής της πόλης της ανατολικής Γαλλίας. Η Μπεζανσόν γνώρισε σπουδαία βιομηχανική ανάπτυξη χάρη στην ωρολογοποιία της που ανθούσε για πολλά χρόνια και που απασχόλησε ως εργαζόμενους πολλούς μετανάστες που βρέθηκαν στην πόλη κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Η Μπουρλιέ ενδιαφέρθηκε για διδακτορικό όταν συνταξιοδοτήθηκε το 1983. Σε κανονικές συνθήκες ένα PhD στη Γαλλία συγγράφεται σε 3 χρόνια αλλά η Μπουρλιέ υπήρξε «εξαιρετικά ασυνεπής» φοιτήτρια, λένε οι καθηγητές της. Η εργασία της χαρακτηρίζεται άρτια, ακριβής, λεπτομερής. Αναμφισβήτητα υπήρξε το μοναδικό άτομο που γνώριζε κάθε πτυχή του θέματος με την παραμικρή λεπτομέρεια και στη διατριβή της τις έπλεξε με στατιστικές αναλύσεις. Η διάκριση απονεμήθηκε στην Μπουρλιέ σε συγκινητική τελετή από τον Δήμαρχο της πόλης στο κτίριο της σχολής ανθρωπιστικών σπουδών του Πανεπιστημίου.
Αυτό που κατάφερε η Κολέτ Μπουρλιέ δεν είναι απλώς το ότι καταγράφηκε ως μια 91χρονη που πήρε PhD. Εντυπωσιακό για εμάς και αναζωογονητικό για την ίδια. Η Μπουρλιέ κατέγραψε μια σημαίνουσα εμπειρία –τη δική της- ούσα δασκάλα μεταναστών. Μ’ έναν τρόπο αποτελεί μέρος της ιστορίας της Γαλλίας και είναι συγκινητικός ο συμβολισμός ότι το διδακτορικό το έκανε όχι ως εφόδιο για την καριέρα της –είχε ήδη συνταξιοδοτηθεί- αλλά για να καταγράψει την ιστορία των εργαζόμενων μεταναστών που γνώρισε και συνεπώς να την κληροδοτήσει στις μετά γενιές.