Περίπου 10.000 κυανόκρανοι από το τριτοκοσμικό και χειμαζόμενο Μπαγκλαντές βρίσκονται σε ειρηνευτικές αποστολές ανά την υφήλιο: από τη Σομαλία και το Ανατολικό Τιμόρ, μέχρι την Αϊτή και το Τατζικιστάν.
Την ίδια στιγμή μόνο 80 στρατιωτικοί από τις ΗΠΑ συμμετέχουν στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ. Γιατί συμβαίνει αυτό το παράδοξο; Οι επίσημες εξηγήσεις ακούγονται κάπως ρομαντικές και -εν πολλοίς- ιδεαλιστικές.
Ιθύνοντες του στρατού στο Μπαγκλαντές ισχυρίζονται ότι έπειτα από αρκετά πραξικοπήματα στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 τα πολιτικά κόμματα της χώρας πιστεύουν πως η μαζική συμμετοχή σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις εκτός συνόρων θα μπολιάσει τις ένοπλες δυνάμεις του Μπαγκλαντές με «δημοκρατικές αξίες», ώστε να μην επαναλάβουν το λάθη του παρελθόντος.
Και πως θα διαπαιδαγωγηθούν στα ιδανικά των Ηνωμένων Εθνών, που μεταξύ των άλλων προσπαθούν να αποτρέψουν πράξεις εθνοκάθαρσης και πογκρόμ με κίνητρα θρησκευτικά ή εθνικιστικά.
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι αρκετά πιο πεζή: η μέση μηνιαία αμοιβή ενός 26χρονου οπλίτη στο Μπαγκλαντές είναι 193 δολάρια, ενώ στο στρατό των Ηνωμένων Εθνών διαμορφώνεται στα 1.030 δολάρια, χωρίς τα οδοιπορικά, δηλαδή πέντε φορές μεγαλύτερη.
Oπως γράφει η Λόρα Σεκοράν Πάλετ στο ozy.com τη δεκαετία 2001-2010 το κράτος αυτό της Νοτιοανατολικής Ασίας εισέπραξε από τον ΟΗΕ, ως αμοιβή για τις μονάδες του που πήραν μέρος σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις, γύρω στο 1,3 δισ. δολάρια.
Το 2012 και το 2013, άλλα 72 εκατομμύρια δολάρια ενθυλακώθηκαν για συμμετοχή του στρατού του σε αποστολές των Ηνωμένων Εθνών. Από ένα κράτος σαν το Μπαγκλαντές, που μεγάλο μέρος του πληθυσμού του ζει με λιγότερο από 2 δολάρια το μήνα και που πλείτεται συχνά από καταστροφικές θεομηνίες οι οποίες μαζί με τις υποδομές αφανίζουν ολόκληρους πληθυσμούς, τα ποσά αυτά δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα.
Αν και, κατά τα φαινόμενα, ένα μέρος τους καταλήγει στις τσέπες επιτήδειων που καραδοκούν στον διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό.
Και για να εξηγηθεί πλήρως η κατάσταση, θα πρέπει να πούμε πως τα πλούσια κράτη, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Ιαπωνία, o Kαναδάς, η Γερμανία και οι ΗΠΑ προτιμούν να καταβάλουν ετησίως 7 δισ. δολάρια για τη συντήρηση των δυνάμεων του ΟΗΕ και σαν αντάλλαγμα στρατιώτες από άλλα φτωχότερα έθνη, όπως το Μπαγκλαντές, η Νιγηρία, η Ινδία και το Πακιστάν πληρώνουν το τίμημα σε αίμα και ζωές.
Αλλωστε, τις τελευταίες δύο δεκαετίες το Μπαγκλαντές έχει χάσει στο πεδίο της μάχης μόνο 120 κυανόκρανους από τις χιλιάδες που έχουν υπηρετήσει στις μονάδες αυτές.
Είναι λοιπόν μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία. Αν και δεν λείπουν κάποιες φωνές διαμαρτυρίας πως οι δυτικές χώρες δεν συμμετέχουν όπως θα έπρεπε στις ποσοστώσεις των κυανοκράνων. Φαίνεται, όμως, πως για να στηθεί το σκηνικό χρειάζονται και εκείνες. Τελικά, η συμμετοχή στις δυνάμεις του ΟΗΕ είναι μια πρώτης τάξεως μπίζνα και αφήνει χρήμα με ουρά. Κι αυτό είναι που μετράει…