Κρίμα. Ο Μπόρις Τζόνσον δεν θα βρεθεί απέναντι στην Ανγκελα Μέρκελ. Δεν θα μιλήσει στον Αλέξη Τσίπρα αρχαία ελληνικά, απαντώντας στα αγγλικά του Πρωθυπουργού μας. Ο Μπόρις Τζόνσον δεν θα είναι υποψήφιος διάδοχος του Ντέιβιντ Κάμερον. Μπορεί να κερδίζει η πολιτική, όμως χάνει το θέαμα. Αλλά, κατά βάθος, τι είναι πια η πολιτική αν όχι ένα θέαμα με θεσμικό υπόβαθρο;
Τα άσχημα νέα ήρθαν το μεσημέρι της Πέμπτης. Ο Μπόρις Τζόνσον κάλεσε τα μέσα ενημέρωσης σε συνέντευξη Τύπου. Ολοι νόμιζαν ότι θα ανακοινώσει την υποψηφιότητα του για να πάρει τα κλειδιά της Downing Street. Μπήκε στην αίθουσα, απάντησε με ένα νεύμα στα χειροκροτήματα των φίλων του και έπνιξε τις ελπίδες τους μέσα σε λίγες λέξεις: «Υπάρχει μία σημαντική ατζέντα για τον επόμενο πρωθυπουργό της χώρας. Λοιπόν πρέπει να σας πω, φίλοι μου, εσείς που περιμένατε για το περιεχόμενο της ομιλίας μου, ότι αφού συμβουλεύτηκα τους συνεργάτες μου και λόγω των περιστάσεων στο Κοινοβούλιο, κατέληξα στην απόφαση ότι αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί να είμαι εγώ.»
Ναι, είναι κρίμα. Διότι έβλεπες τον Τραμπ να μειώνει τη διαφορά από τη Χίλαρι και σου έμπαιναν ιδέες. Και αν ο Υψιστος έχει σχεδιάσει το τέλος με ένα κωμικό εσχατολογικό σενάριο; Δεν θα ήταν υπέροχο θέαμα οι δυο τους, ο ένας δίπλα στον άλλον και –ποιος ξέρει;- με κάτι καταστροφικό σε δεύτερο πλάνο, ένα ατομικό μανιτάρι ή χρηματιστές που πέφτουν λυτρωμένοι από ουρανοξύστες.
Όμως, μισό λεπτό. Για ποιο λόγο έκανε πίσω ο Μπόρις; Είναι απλό. Κατάλαβε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εκλεγεί διάδοχος του Ντέιβιντ Κάμερον από την κοινοβουλευτική ομάδα των Συντηρητικών. Μετρημένα κουκιά είναι. Οι Συντηρητικοί βουλευτές είναι 330 και τα μαθηματικά δεν έβγαιναν στον Μπόρις. Δηλαδή του έβγαιναν μια χαρά μέχρι το πρωί της Πέμπτης. Εθεωρείτο το απόλυτο φαβορί και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο Κάμερον είπε ότι θα παραιτηθεί τον Οκτώβριο –ήθελε να καθυστερήσει την εκλογή του Τζόνσον. Ο Μπόρις δεν είχε μόνο υψηλό δείκτη δημοφιλίας. Δεν ήταν, απλώς, ο άνθρωπος που πήρε πάνω του την εκστρατεία του Brexit. Είχε και ερείσματα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η στήριξη του υπουργού Δικαιοσύνης Μάικλ Γκόουβ –οι δυο τους είναι και φίλοι. Αλλά στην πολιτική οι φιλίες είναι σαν την αλήθεια, έχουν πολλές όψεις. Ο Μάικλ Γκόουβ ξύπνησε την Πέμπτη και ανακοίνωσε στη βρετανική κοινή γνώμη ότι δεν θεωρεί τον Μπόρις ικανό για τη δουλειά: «Με λύπη μου έφτασα στο συμπέρασμα ότι ο Μπόρις δεν μπορεί να αναλάβει την ηγεσία ή να συγκροτήσει μία ομάδα κατάλληλη για τη δουλειά που μας περιμένει. «Εχω επανειλημμένως πει ότι δεν θέλω να γίνω πρωθυπουργός… αλλά αυτά που έχουν συμβεί από την περασμένη Πέμπτη βάρυναν σημαντικά στη ζυγαριά.»
Τι άλλο βάρυνε τη ζυγαριά; Σίγουρα οι αμφιβολίες που είχε ο Γκόουβ και η σύζυγος του (δημοσιογράφος στη Daily Mail) για τη φερεγγυότητα του Τζόνσον. Στον Τύπο διέρρευσε ένα e-mail με σκέψεις της συζύγου Γκόουβ για την εντιμότητα του Τζόνσον απέναντι στον σύζυγο της. Ο Μπόρις γνώριζε καλά ότι χωρίς τη στήριξη του Γκόουβ δεν θα κέρδιζε την πρωθυπουργία. Και χωρίς τη στήριξη του Τύπου δεν κερδίζει ούτε τη διαχείριση πολυκατοικίας.
Η Mail ήταν απέναντι του. Τα έντυπα του Μέρντοκ, οι Times και η Sun, έχουν διατυπώσει σαφείς αμφιβολίες για το αν είναι ο καταλληλότερος να οδηγήσει τη χώρα σε μία νέα εποχή. Ο Guardian τον περιέγραψε ευθέως ως ανίκανο να διαχειριστεί τη νίκη του Brexit. Το μήνυμα ήταν σαφές. Και να πεις ότι δεν τα ξέρει; Ασφαλώς και τα ξέρει. Ως δημοσιογράφος μπήκε στα δημόσια πράγματα της χώρας. Δημοσιογράφος και συγγραφέας δηλώνει ως επάγγελμα. Κοινώς οι δύο ιδιότητες που σου επιτρέπουν να κάνεις τα πάντα. Ηταν δήμαρχος του Λονδίνου και ακόμα διατηρούσε τη στήλη του στην Telegraph που του εξασφάλιζε και τα της εύπορης ζωής. Εκεί οι εφημερίδες πληρώνουν καλά, ο μισθός του ήταν περίπου στις 250.000 λίρες τον χρόνο. Όχι πώς δεν θα τα έβγαζε και από αλλού: μόνο για τη βιογραφία του Σέξπιρ, που ετοιμάζει με τα χεράκια του, θα βάλει στην τσέπη. Γόνος αστών του πνεύματος, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, πήγε σε καλά σχολεία, πήγε στο Ιτον, πήγε και στην Οξφόρδη. Και, ναι, πουλούσε ωραίο πνεύμα με τις σπουδές του στα αρχαία ελληνικά. Αν μη τι άλλο, ήταν μία εκκεντρική επιλογή.
https://www.youtube.com/watch?v=_GImSaBx2v4
Στα 35 του έγινε διευθυντής του περιοδικού Spectator, παρεμβαίνοντας πια στα του Συντηρητικού Κόμματος. Παντρεύτηκε δύο φορές, έκανε πέντε παιδιά, και τεράστια εντύπωση σε κάθε τηλεοπτική του εμφάνιση. Ε, δεν θα έπαιρνε 8.500 ψήφους για να εκλεγεί βουλευτής το 2001; Το Χένλεϊ αντιπροσώπευε, όχι τη Β΄ Αθηνών. Εδώ η εικόνα του έφτανε ως λαϊκίστικη. Εκεί ήταν γοητευτική. Ηταν περισσότερο φιλελεύθερος και λιγότερο «Τόρι», Συντηρητικός. Πάνω από όλα όμως, ο άνθρωπος είναι προϊόν από μόνος του. Ο τρόπος με τον οποίο προώθησε τον εαυτό του αποτελεί case study. Εγινε γνωστός με το μικρό του όνομα ή το χαϊδευτικό του, το Bojo. Το πρόσωπο του μπορεί να πουλήσει τα πάντα. Και το συνολικό πακέτο ήταν αρκετό όχι μόνο για να δυο δώσει δύο φορές τη δημαρχία του Λονδίνου, αλλά να θεωρείται ο βέβαιος διάδοχος του Κάμερον, ο φυσικός ηγέτης των Συντηρητικών. Τελικά δεν ήταν έτσι.
Ισως η πιο χαρισματική φιγούρα στη βρετανική δημόσια ζωή τσαλακώθηκε μέσα σε ένα πρωινό. Μέχρι χθες έλεγαν ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές για τους Συντηρητικούς και να δημιουργήσει στην κοινωνία ερεθίσματα αντίστοιχα του Cool Britania της εποχής Μπλερ. Φαγώθηκε σαν πουλάκι σε ανοιχτό κλουβί που δεν έδινε καμία σημασία στον γατούλη. Πολιτικά ο Γκόουβ κατασπάραξε τον Κάμερον και, πριν προλάβει να χωνέψει, μάσησε και τον Τζόνσον. Και με τέτοιες μορφές, σαν τον Μάικλ Γκόουβ, είναι σπαρμένη η ιστορία της Αγγλίας και της Βρετανίας ολόκληρης. Για την ακρίβεια, έχει γραφτεί από αυτές. Από ανθρώπους που ήταν η πένα, όχι το μελάνι της.