Τα γεγονότα είναι γνωστά: ο Μάης του ’68 ρούφηξε ακόμη και τις Κάννες στη δίνη του – το φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς ακυρώθηκε, ή μάλλον ακυρώθηκε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του. Λιγότερο γνωστό είναι πως την επόμενη χρονιά όχι μόνο άνοιξαν οι πύλες, αλλά άνοιξαν διάπλατα για όλους. Ηταν η εποχή της τρέλας και της αμφισβήτησης και η διεύθυνση του φεστιβάλ ανατέθηκε σε έναν 26χρονο σινεφίλ, τον Πιερ Ανρί Ντελό, που δεν δίστασε σε τίποτε: αυτό το φεστιβάλ  της αμφισβήτησης θα φιλοξενούσε 65 ταινίες μεγάλου μήκους που θα προβάλλονταν μία μόνο φορά κατά τη διάρκεια 15 ημερών σε δύο αίθουσες της οδού Αντίμπ.

Εκείνες τις ταινίες θυμήθηκε η Γαλλική Ταινιοθήκη ξαναστήνοντας το «ίδιο» φεστιβάλ. Ή ένα μεγάλο μέρος του αφού κάποια από τα κομμάτια εκείνου του θησαυρού έχουν χαθεί πια. Ακόμη κι έτσι, ο θησαυρός παραμένει θησαυρός: κουβανοί και αργεντινοί  σκηνοθέτες που τα ονόματά τους έχουν ξεχαστεί, αλλά και η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Φιλίπ Γκαρέλ («Le Lit de la Vierge»), το «Μια γλυκιά γυναίκα», πρώτη έγχρωμη ταινία του Ρομπέρ Μπρεσόν, η πρώτη ταινία τουΤεσινέ («Paulina s’en va»), Το «Contrebandières» του Λικ Μουλέ, αλλά και το «Partner» του Μπερνάρντο  Μπερτολούτσι, η «Calcutta» του Λουί Μαλ, το «The Trip»  του Ρότζερ Κόρμαν

Μέσα σε αυτόν τον θησαυρό ήταν και η μοναδική ταινία που γύρισε ποτέ ο συγγραφέας Τζέιμς Σάλτερ, το «Three». Μια ταινία τόσο σπάνια όσο την περιγράφει στη Libèration ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Φιλίπ Γκαρνιέ: «Οταν ζήτησα πέρυσι μια κόπια από την Κέι Ελντρετζμ, την χήρα του Σάλτερ, εκείνη είπε πως δεν είχε.  Μου είχε δώσει κάποια χρόνια νωρίτερα την ταινία σε βιντεοκασέτα ο ίδιος ο Σάλτερ μαζί με μια επισήμανση: “Στην δίνω επειδή είσαι εσύ. Μην την χάσεις, δεν έχω άλλη”».

To «Three» ήταν ένα μια ταινία δρόμου που γυρίστηκε συνεχόμενα από την Προβηγκία έως τη Ρώμη, με βάση ένα μυθιστόρημα του φίλου του Σάλτερ, Ιρβιν Σω. Η όλη ιδέα ξεκινά από ένα αυτοκίνητο που αγοράζουν δύο νέοι Αμερικανοί. Όταν παίρνουν από το δρόμο μία νεαρή που έκανε οτο-στοπ, η οποία αποφασίζει να τους συνοδεύσει, οι τρεις συμφωνούν να μην εμπλακούν σεξουαλικά μεταξύ τους. Το θέμα της ταινίας δεν είναι μόνο η διαδρομή από την Προβηγκία στη Ρώμη. Κυρίως είναι η διαδρομή από τη φιλία στην προδοσία.

Χρήματα ο Σάλτερ βρήκε επειδή δέχτηκε να παίξει στην ταινία μια σταρ, η Σάρλοτ Ράμπλινγκ. Αλλά η περιπέτεια μετατράπηκε σε εφιάλτη για τον Σάλτερ όταν, σύμφωνα με τον ίδιο, η σταρ του αποφάσισε στα μισά της διαδρομής (στην Αβινιόν) να ζητήσει τη διπλάσια αμοιβή καθώς και να αντικατασταθεί ο Σάλτερ από από τον άγγλο φίλο της με τον οποίο ερχόταν στα γυρίσματα. Ο παραγωγός υπέκυψε στον πρώτο εκβιασμό, αλλά υποστήριξε τον Σάλτερ, ο οποίος όπως ήταν φυσικό μίσησε την Ράμπλινγκ.

Ηταν ένα μίσος που δεν ξέχασε ποτέ, όπως φαίνεται από τα απομνημονεύματά του «Burning the Days»: «Είχα να μάθω πολλά γι ‘αυτήν: μασούσε συνέχεια τσίχλα, τα μαλλιά της ήταν βρώμικα και, σύμφωνα με την γυναίκα που ήταν υπεύθυνη για τα κοστούμια, μύριζαν άσχημα τα ρούχα της. Αν και συχνά καθυστερούσε, ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη, ήταν κυκλοθυμική και άσχημη …».

Ε, την θέλει την βρωμιά της η τέχνη.

Φωτό: Η αμφισβήτηση στα καλύτερά της. Πηγή: Libération

Ίσως η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ δεν έγινε ακόμη «μεγάλη πάλι». Αλλά αν κάποιος πρέπει να κρίνει από αυτή τη φωτογραφία, έχει γίνει πιο λευκή από ποτέ. Ιδού οι ενενήντα ασκούμενοι που εργάζονται στην προεδρική κατοικία. Πολλοί από αυτούς που επελέγησαν από την κυβέρνηση είναι νέοι με μικρή εμπειρία. Υπάρχει ισότιμη εκπροσώπηση των γυναικών. Ωστόσο, μόνο τρία από αυτά τα πρόσωπα δεν είναι λευκά.

Στην φωτογραφία, που δημοσιεύει η Corriere della Sera, την τόσο στημένη, βλέπουμε έναν Αφροαμερικανό που κάθεται στην πρώτη σειρά στα αριστερά: μοιάζει με απρόσκλητο ή με κάποιον που μπήκε σε λάθος δωμάτιο. Στην ουσία, η φωτογραφία είναι μια παραπειστική καρικατούρα της αμερικανικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας όλο και πιο μικτής, ειδικά μεταξύ των νέων: το 45% των πολιτών ηλικίας 18 έως 34 ετών προέρχονται από μειονότητες, τις κοινότητες της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας ή της Αφρικής.

Η φωτογραφία έχει προκαλέσει μεγάλη διαμάχη στο Διαδίκτυο, στις εφημερίδες και στην τηλεόραση. Κάποιος δημοσίευσε πορτρέτα της ομάδας των ασκούμενων στην εποχή του Ομπάμα: πολυεθνική, πολύχρωμη. Κι όχι σαν έχει ξεπλυθεί στο λουλακί.

Φωτό: Πω πω ξενέρωτοι! Πηγή: Washington.gov

Το γεγονός ότι το ναρκωτικό των Σαμάνων Αγιουασάσκα (Ayahuasca), ήταν από καιρό ένας μαγνήτης για τους hi-tech  γκουρού δεν είναι νέα είδηση. Αλλά το ότι οι παραισθήσεις που προκαλούνται από την διμεθυλτρυπταμίνη (DMT) – ουσία που ανιχνεύεται σε περίπου 60 είδη φυτών διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο – θα μπορούσαν να τραβήξουν το ενδιαφέρον των επιστημόνων που ερευνούν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις εξωγήινες μορφές είναι. Και την αποκαλύπτει το Μotherboard.

Σύμφωνα με το διαδικτυακό περιοδικό, «το φημισμένο πανεπιστήμιο Ιατρικής Τζον Χόπκινς θέλει να μάθει» αν αυτοί που κατανάλωναν το DMT είχαν εξωαισθητικές αντιλήψεις που «τους έκαναν να συναντήσουν εξωγήινους και ξωτικά που ζούσαν στο κέντρο του σύμπαντος». Ο ερευνητής Ρόλαντ Γκρίφιθς, νευροεπιστήμονας και υπεύθυνος της μελέτης, έχει μια δεκαετία εμπειρίας στον τομέα της επιστημονικής έρευνας για τις ψυχεδελικές εμπειρίες. Σήμερα, όπως και στη δεκαετία του ’50 που οι γιατροί πειραματίστηκαν με τις επιπτώσεις του LSD στους ψυχιατρικούς ασθενείς, το Τζον Χόπκινς θα προσπαθήσει να συλλέξει δεδομένα – αυτή τη φορά σε μια ανώνυμη και εθελοντική βάση –για τις στενές επαφές τρίτου τύπου κατά τη διάρκεια των ψυχεδελικών ταξιδιών.

Αρκεί να συμπληρώσει κανείς ένα ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο για να περιγράψει τι είδους «εξωγήινους» συνάντησε. Τέτοιες ιστορίες είναι συχνές μεταξύ των χρηστών DMT: κάποιοι τους περιγράφουν ως αγγέλους, δαίμονες και ακόμη ως ξωτικά. Ο συντάκτης του άρθρου πήρε μέρος στην έρευνα περιγράφοντας την εμπειρία που είχε πριν 10 χρόνια με το DMT: «Συνάντησα απρόσωπα πλάσματα με μεγάλη δύναμη. Με φόβισαν, αλλά ήταν ευγενικά. Με χαιρέτησαν, μου είπαν ότι ήμουν ήδη μαζί τους και μετά με έστειλαν πίσω στη Γη».

Πάλι καλά.

Φωτό: Δεν ζουν μόνο ανάμεσά μας. Ζουν και μέσα στο κεφάλι μας. Πηγή: Shutterstock

Στην ταινία «Νεανικά Μπερδέματα», ο Μάθιου Μακ Κόναχι εξηγεί το πλεονέκτημα των νεώτερων γυναικών. «Ενώ  εγώ συνεχίζω να μεγαλώνω», λέει, «εκείνες μένουν στην ίδια ηλικία». Είναι πολλοί άνδρες που αισθάνονται κάπως έτσι. Αλλά μια έρευνα δείχνει πως  δεν αγνοούν τις γυναίκες της ηλικίας τους – το αντίθετο.

Μια μελέτη που διερεύνησε τις ελάχιστες και μέγιστες ηλικίες ανδρών και γυναικών εξετάζοντας το ενδεχόμενο για ένα μελλοντικό σύντροφο, διαπίστωσε ότι οι γυναίκες περιορίζονται σε άνδρες παρόμοιας γενιάς.

Οσο ένας άνδρας μεγαλώνει, όπως και οι γυναίκες, το ανώτατο όριο ηλικίας που βλέπει ως ρομαντικά αποδεκτό αυξάνεται. Το κατώτερο παραμένει σχεδόν το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερης ηλικίας είναι, τόσο μεγαλύτερη είναι η εμβέλεια – έως ότου φτάσει ο άνθρωπος στα 50, θα σκεφτεί ότι σχεδόν οποιαδήποτε γυναίκα κάτω από την ηλικία συνταξιοδότησης αξίζει για ερωτική σύντροφος.

«Η φυσική επιλογή έχει διαμορφώσει πιθανώς τις σεξουαλικές στρατηγικές των ανδρών έτσι ώστε να συμπεριλάβει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις πολύ γόνιμες, νέες γυναίκες» δήλωσε στους Times oΓιαν Αντολφκ, από το Πανεπιστήμιο Ομπο Ακαντεμί στη Φινλανδία. Πρόσθεσε, ωστόσο, ότι τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι άντρες είχαν μικρότερη εμμονή με τη νεότητα από ό, τι πίστευε. «Τα ευρήματα μπορεί να βοηθήσουν στη χαλάρωση της πεποίθησης ότι οι άνδρες ενδιαφέρονται κυρίως για τις νέες γυναίκες».

Φωτό: O έρως χρόνια δεν κοιτά. Πηγή: Shutterstock