Βαγγέλης Μαρινάκης και Πέδρο Μαρτίνς «έδωσαν τα χέρια». Οχι στην κυριολεξία, επειδή… σέρνεται και Covid-19 (που ο Πορτογάλος δεν έχει περάσει), αλλά μεταφορικώς. Ο Ολυμπιακός θα πορευτεί με τον ίδιο προπονητή για τρίτη σεζόν στη σειρά, κάτι που δεν του συμβαίνει συχνά. Εχει διώξει τεχνικούς που κατέκτησαν τον τίτλο, κι άλλους που δεν… πρόλαβαν να χάσουν ούτε ένα παιχνίδι. Μόνον ο Μπάγεβιτς, ο Μίτσελ και ο Λεμονής κατόρθωσαν, την τελευταία 25ετία, να συμπληρώσουν τουλάχιστον δύο χρόνια στον «ηλεκτρικό» πάγκο των «ερυθρόλευκων». Κι ο Βαλβέρδε, αλλά σε δύο δόσεις. Ο Μαρτίνς δικαιούται να νιώθει υπερήφανος, που πρόσθεσε το όνομά του σε αυτόν τον κοντό κατάλογο.
Στην πραγματικότητα, η σχέση εμπιστοσύνης του προπονητή με τον σύλλογο θεμελιώθηκε πέρυσι τέτοια εποχή. Ο Ολυμπιακός έχασε το τρόπαιο της Σούπερ Λιγκ από τον ΠΑΟΚ, απέτυχε σε όλους του τους στόχους, όμως -ποιος το περίμενε;- η διοίκηση δεν ενέδωσε στον πειρασμό να αντικαταστήσει τον ταπεινό εργάτη με κάποια «φίρμα» των πάγκων. Μέχρι και οι συνήθως ανικανοποίητοι οπαδοί χειροκρότησαν την ομάδα, αν και τους πρόσφερε μόνο την ευχαρίστηση της καλής προσπάθειας και της προόδου, αναγνωρίζοντας τη δουλειά του Πορτογάλου: την εργατικότητα, τη μεθοδικότητα, τον ρεαλισμό και τη δικαιοσύνη στις επιλογές του.
Ακόμη κι όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που έπρεπε, ο Ολυμπιακός λειτουργούσε σωστά. Πάλευε, έπαιζε όλο και καλύτερα, κόπιαζε για να χαρίσει θεαματικές στιγμές στο κοινό του. Εκείνη η ομάδα, που στο τέλος έμεινε με άδεια χέρια, ήταν «μέρα με τη νύχτα» σε σχέση με το βαριεστημένο μπουλούκι ποδοσφαιριστών που ο Μαρτίνς είχε παραλάβει από τον προκάτοχό του, Οσκαρ Γκαρθία. Η σύγκριση ήταν καταλυτική. Και ο Μαρινάκης πιο ώριμος, ώστε να μπορεί να τη διακρίνει. Οκτώ χρόνια στο τιμόνι της ΠΑΕ -πριν προσλάβει τον Πορτογάλο- είχε αλλάξει προπονητή 15 φορές. Είχε έρθει η ώρα να αντιληφθεί πως η εμπιστοσύνη βοηθά έναν καλό τεχνικό να γίνει ακόμη καλύτερος.
Το περασμένο καλοκαίρι ο Μαρινάκης δεν κράτησε, απλώς, τον Μαρτίνς στον Ολυμπιακό. Του έδωσε τον «τελευταίο λόγο» στον σχεδιασμό της εφετινής ομάδας. Κι εκείνος τον δικαίωσε 100%. Ο 35άρης Βαλμπουενά ήταν, ίσως, ο πολυτιμότερος παίκτης των «ερυθρόλευκων». Ετρεχε λες και τώρα αρχίζει η καριέρα του. Ο Ελ Αραμπί, στα 32 του, προερχόταν από τρεις σεζόν στην… εξορία του Κατάρ. Αποδείχτηκε πραγματικός «Killer». Ο Σεμέδο με τα σκάνδαλα και τις δικαστικές περιπέτειες στην Ισπανία έγινε ο ηγέτης της άμυνας. Ο Σουντανί, που είχε ένα χρόνο να παίξει λόγω σοβαρού τραυματισμού, βοήθησε καθοριστικά. Δύσκολα θα βρεις αποτυχημένη μεταγραφή με την υπογραφή του πορτογάλου κόουτς.
Ο Μαρτίνς εξασφάλισε τον εφετινό τίτλο χωρίς να χάσει ούτε έναν βαθμό στο «Γ. Καραϊσκάκης», κυριάρχησε στα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, πέταξε εκτός Ευρώπης τη Μίλαν και την Αρσεναλ (θα είχε αποκλείσει και την Τότεναμ, εάν δεν υπήρχε εκείνη η «γκάφα» του Μεριά στο Λονδίνο), βρήκε τρόπο ώστε η μακρά απουσία του φυσικού ηγέτη της ομάδας (Φορτούνης) να περάσει εντελώς απαρατήρητη, παρουσίασε μια επιθετική και θεαματική ομάδα που ικανοποίησε το κοινό της, και -το κυριότερο- καθιέρωσε στην ενδεκάδα παίκτες που κανείς δεν περίμενε να αναδειχθούν τόσο γρήγορα: τον Τσιμίκα, τον Μασούρα, τον Καμαρά, τον Μπουχαλάκη, τον Σισέ, τον Μπα, τον Ραντζέλοβιτς… Ανέβασε στα ύψη τις μετοχές ποδοσφαιριστών που, είτε βρήκε στον Ολυμπιακό, είτε έφερε ο ίδιος. Τα οικονομικά οφέλη της ΠΑΕ από τη δουλειά του είναι τεράστια.
Οταν ήρθε στον Πειραιά, δεν διέθετε τις περγαμηνές, ούτε του Μπάγεβιτς, ούτε του Βαλβέρδε, ούτε των περισσότερων από τους προηγούμενους προπονητές του Ολυμπιακού. Σε δυο τρεις μικρομεσαίες ομάδες της χώρας του είχε δουλέψει, χωρίς, ποτέ, να διαβεί τα σύνορα της Πορτογαλίας. Κι όμως, αποδείχτηκε ο πιο αποτελεσματικός σε όλα τα επίπεδα, ο πιο συμβατός με τον συγκεκριμένο σύλλογο προπονητής. Στο πρόσωπό του ο Μαρινάκης βρήκε τον συνεργάτη που όλοι οι ιδιοκτήτες αναζητούν, για να στηρίξουν πάνω τους ένα ποδοσφαιρικό πρότζεκτ μακράς πνοής. Σήμερα, δύο χρόνια μετά την άφιξή του στην Ελλάδα, απολαμβάνει την αναγνώριση ακόμη και των αντιπάλων του.
Θα μπορούσε να εξαργυρώσει την επιτυχία του με ένα πολύ καλύτερο (από οικονομικής πλευράς) συμβόλαιο. Να απαντήσει θετικά σε κάποια από τις προτάσεις συνεργασίας που δέχτηκε, από τους Ρώσους και τους Αραβες, και να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα δια παντός, στα 50 του. Το ότι έμεινε στον Ολυμπιακό, αποδεικνύει τη φιλοδοξία και την αυτοπεποίθησή του. Οπως όλοι όσοι επενδύουν στη δουλειά τους, κι όχι στις δημόσιες σχέσεις, πιστεύει ότι στο μέλλον θα έχει πιο ενδιαφέρουσες επαγγελματικές ευκαιρίες. Και το όνειρό του -δεν το κρύβει- είναι να δοκιμάσει την τύχη του στην Πρέμιερ Λιγκ.