Το Γουέμπλεϊ είχε φορέσει τα καλά του. Σημαίες, στολές, μουσικές… Η Αγγλία υποδεχόταν το Μαυροβούνιο. Με νίκη σφράγιζε την πρόκρισή της στο Euro 2020. Νίκησε. Συνέτριψε τον αδύναμο αντίπαλό της με 7-0. Αλλά, ο λόγος της γιορτής ήταν άλλος: το παιχνίδι αυτό ήταν το χιλιοστό στην ιστορία των «Τριών Λιονταριών», της πιο παλιάς εθνικής ομάδας στον Κόσμο.
Αφετηρία της διαδρομής υπήρξε ο αγώνας της Αγγλίας με επίλεκτους σκωτσέζους ποδοσφαιριστές στη Γλασκώβη, στις 30 Νοεμβρίου 1872 (2 το μεσημέρι, τοπική ώρα). Το αντίτιμο του εισιτηρίου γι’ αυτό το πρώτο επίσημο διεθνές ματς που έχει καταγραφεί, ήταν πέντε πέννες, με ελεύθερη είσοδο για τις γυναίκες και τα παιδιά. Το παρακολούθησαν περίπου 4.000 θεατές (όσο τους επέτρεπε η πυκνή ομίχλη που κατά διαστήματα κάλυπτε το γήπεδο), οι οποίοι δεν χάρηκαν ούτε ένα γκολ. Εληξε 0-0.
Στα 147 χρόνια που ακολούθησαν, η χώρα που γέννησε το σύγχρονο ποδόσφαιρο έδωσε 999 αγώνες. Νίκησε στους περισσότερους (569). Συμμετείχε σε 24 μεγάλες διοργανώσεις (15 Παγκόσμια Κύπελλα και 9 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα). Για τους Αγγλους, όμως, το ρολόι σταμάτησε σε ένα από τα χίλια τους παιχνίδια: στο υπ’ αριθμόν 409. Ηταν ο τελικός του Μουντιάλ 1966, που φιλοξένησαν. Το ματς στο οποίο θριάμβευσαν (4-2) επί της Δυτικής Γερμανίας και κατέκτησαν το μοναδικό τους -μέχρι σήμερα- τρόπαιο.
Σε αυτήν την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία τους, που έγραψαν, ο Μπόμπι Μουρ, ο Μπόμπι Τσάρλτον, ο Αλαν Μπολ, ο Ρότζερ Χαντ, ο Τζεφ Χαρστ (σκόρερ του γκολ που έμεινε γνωστό ως «φάντασμα») και οι υπόλοιποι παγκόσμιοι πρωταθλητές, θαρρείς πως πάγωσε ο χρόνος. Στο εξώφυλλο του επετειακού Matchday Program, που μοιράστηκε στο Γουέμπλεϊ πριν από το χιλιοστό τους ματς (με το Μαυροβούνιο), δεσπόζει η εικόνα του Μπόμπι Μουρ που ασπάζεται το «ιερό δισκοπότηρο» του ποδοσφαίρου. Η Βασίλισσα Ελισάβετ ήταν, τότε, 40 ετών. Αλλά ακόμη και σήμερα, που έχει περάσει τα 93, αυτή η στιγμή παραμένει η πιο ένδοξη, η πιο περήφανη στα χρονικά της εθνικής Αγγλίας.
Η ιστορία της πιο κραταιάς ποδοσφαιρικής αυτοκρατορίας σε επίπεδο συλλόγων είναι γεμάτη από οδυνηρές αποτυχίες, ανεκπλήρωτα όνειρα και μεγάλες προσδοκίες που η πραγματικότητα γκρέμισε με πάταγο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την ήττα (1-0) από τους ερασιτέχνες των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, όπου οι Αγγλοι ήταν ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου; Τις συντριβές από τους Ούγγρους (6-3 στο «Ουέμπλεϊ» και 7-1 στη Βουδαπέστη), το 1953 και το 1954; Τον αποκλεισμό της παγκόσμιας πρωταθλήτριας του 1966 από τη Δυτική Γερμανία στους προημιτελικούς του αμέσως επόμενου Μουντιάλ (1970); Το «κάζο», πάλι από τους Δυτικογερμανούς, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990; Την αποτυχία της Αγγλίας να προκριθεί στην τελική φάση του Euro 2008; Την ήττα – «σοκ» από την Ισλανδία στο Euro της Γαλλίας (2016);
Κάποιοι περιστασιακοί θρίαμβοι, όπως το 5-1 επί των Γερμανών στο Μόναχο το 2001 για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2002 (η πιο ηχηρή νίκη των Αγγλων τα 30 τελευταία χρόνια) ήταν οι εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα: ότι το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, με τους πιο επιτυχημένους συλλόγους στα Κύπελλα Ευρώπης, αδυνατούσε να παρουσιάσει μια αξιόμαχη εθνική ομάδα. Και ποτέ, κανείς, δεν κατάφερε να δώσει μια πειστική εξήγηση γι’ αυτό.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάποια «κατάρα», που κατατρέχει τα «Τρία Λιοντάρια», όμως στις περισσότερες περιπτώσεις πήραν αυτό που άξιζαν. Μόνο το 1996, στο Euro που φιλοξενήθηκε στην Αγγλία, τα αδίκησε η Τύχη. Εκείνη η εθνική Αγγλίας, με τον Σίρερ και τον Γκασκόιν σε φοβερή φόρμα, πλησίασε όσο καμία άλλη έκδοσή της έναν θρίαμβο σαν αυτόν του 1966, όμως αποκλείστηκε στον ημιτελικό, στα πέναλτι (πάλι από τους Γερμανούς), με τον σημερινό της προπονητή, Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, να αστοχεί στην τελευταία εκτέλεση. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, σε εκείνη τη διοργάνωση ο Πολ Γκασκόιν πέτυχε το πιο θεαματικό γκολ της χώρας του ever.
Σε αυτά τα χίλια ματς φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο 1.244 παίκτες. Καθοδήγησαν την εθνική Αγγλίας 19 προπονητές, οι οποίοι κάθισαν στον πάγκο της για 39 παιχνίδια (κατά μέσον όρο) ο κάθε ένας. Κανείς τους, όμως, δεν βρήκε το δρόμο προς την κορυφή, όπως ο Αλφ Ράμσεϊ το 1966.
Επειτα από τόσες απογοητεύσεις, όλοι κρατούν μικρό καλάθι. Τρέφουν, όμως, μια κρυφή ελπίδα: ότι δεν είναι μακριά η μέρα, που η «αρχαία» φωτογραφία του Μπόμπι Μουρ δεν θα είναι η πιο πρόσφατη περήφανη στιγμή τους.