Κάποτε η ελληνική επαρχία, εκτός από τις ζωοπανηγύρεις που συνήθως οργανώνονταν τη φθινοπωρινή περίοδο, λίγο πριν από τα χειμαδιά, διατηρούσε και τα λεγόμενα νυφοπάζαρα, δηλαδή τους περιπάτους στην πλατεία ή στον κεντρικό δρόμο της κώμης προς επίδειξη της νύφης της φαμίλιας, κάθε Σαββατόβραδο ή Κυριακή μεσημέρι, με τη συνοδεία αδελφών και γονέων βεβαίως και εφ’ όσον ο καιρός το επέτρεπε. Εκείνη η γραφική ατραξιόν παρουσιαζόταν και εκτάκτως, στις αργίες και στις εθνικές εορτές, όταν και το φρόνημα του λαού εξυψωνόταν. Τα ζαχαροπλαστεία δούλευαν, οι νεαροί χάζευαν, τα κορίτσια κοκκίνιζαν, και όλα καλά. Η ουσιαστική αστικοποίηση του βίου στην Ελλάδα σάρωσε εκείνα τα κατά βάθος αγωνιώδη κοινωνικά έθιμα, ωστόσο οι καθυστερημένες κοινωνίες τα κρατούν ακόμη καθώς φαίνεται.
Θα πείτε, μα είναι καθυστερημένοι οι Κινέζοι που τόσους και τόσους Κροίσους παράγουν στον κομματικό σωλήνα τους, με τα λεφτά να τρέχουν από τα μπατζάκια τους; Ναι, η είδηση αφορά την Κίνα και θυμίζει τη μικροαστική, επαρχιώτικη Ελλάδα που χάθηκε: τρεις φορές την εβδομάδα ένα πάρκο του Πεκίνου πλημμυρίζει από γονείς απελπισμένους, εναγωνίως αναζητούντες ταίρι για τα παιδιά τους. Οι άνθρωποι έχουν τέκνα που τριαντάρησαν και δεν βρήκαν ακόμη το «άλλο μισό» τους, διάγουν βίο μαγκούφικο και στερημένο από τις οικογενειακές χαρές. Είναι παράλογο, λοιπόν, να ανησυχούν; Είναι τρελό να θέλουν να δουν εγγόνια; Ετσι στο πάρκο ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους, γυρεύοντας γαμπρούς και νύφες, κάτι που τα παιδιά τους αγνοούν στις περισσότερες περιπτώσεις.
Είτε με κρύο είτε με ζέστη, χειμώνες και καλοκαίρια, οι εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες κινέζοι γονείς περιφέρονται με την πραμάτεια τους στο πάρκο. Κάπου στέκονται και την απλώνουν καταγής. Είναι χειρόγραφα σημειώματα με τα «προικιά» κάθε άντρα ή κάθε γυναίκας που παντρολογούν, και ο σκοπός τους είναι η προσέλκυση του ενδιαφέροντος του υποψηφίου συμπέθερου ή της υποψήφιας συμπεθέρας: «Το παλικάρι μας ο Γκονγκ, γεννημένος το 1986, είναι γιατρός, διαθέτει διαμέρισμα στο Πεκίνο και αυτοκίνητο». Τεφαρίκι πράμα, πάρε κόσμε. Διότι το σπίτι και το αυτοκίνητο μετράνε στην Κίνα, ειδικά τώρα που η Evergrande φαλίρισε φεσώνοντας κόσμο και κοσμάκη. «Το καμάρι μας η Μενγκ, 32 Μαΐων, έχει μόνιμη θέση στην τράπεζα. Γυρεύει για σύζυγο έναν σοβαρό άντρα, ύψους τουλάχιστον ενός μέτρου και εβδομήντα εκατοστών». (Απ’ ό,τι λένε οι γονείς της Μενγκ λοιπόν, και το μπόι μετράει στην Κίνα…)
Τα σημειώματα στο νυφοπάζαρο του Πεκίνου μοιάζουν με λίστες αγορών έγραψε η Repubblica, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Το μάτι των γονέων παίζει. Κόβουν κίνηση. Διαβάζουν τα σημειώματα των ομοιοπαθών, κρίνουν και καμιά φορά… επιτίθενται: ανταλλάσσουν αριθμούς τηλεφώνων, μπορεί και μερικές φωτογραφίες των μάλλον ανυποψίαστων για τα τεκταινόμενα τέκνων τους. «Δεν εμπιστευόμαστε τις ιντερνετικές εφαρμογές γνωριμιών ή τις τηλεοπτικές εκπομπές. Αυτά είναι απάτη. Σου ζητούν πολλά λεφτά, αλλά τίποτα δεν βγαίνει» είπε κοφτά κυρία Τσάο. «Εδώ μπορούμε να έχουμε πραγματική επαφή με τους γονείς των υποψηφίων, να πάρουμε μία ιδέα για την οικογένειά τους».
Εσείς, κυρία μου, τι πουλάτε στο παζάρι;
«Η κόρη μου γεννήθηκε το 1989, έχει αξιοπρεπή μισθό, θέλει να βρει άντρα γεννημένο μεταξύ του 1982 και του 1988, πτυχιούχο. Ξέρει ότι το κάνω αυτό και συμφωνεί. Δουλεύει σαν σκυλί και δεν έχει βρει ακόμα τον κατάλληλο άντρα». Με το καλό, λοιπόν.
Και το κράτος, κοτζάμ ΚΚ, πώς ανέχεται αυτήν την κατάσταση στο πάρκο του; Στην πραγματικότητα το δημογραφικό πρόβλημα της Κίνας είναι οξύ (πτώση των γεννήσεων στα προ του 1978 επίπεδα και μείωση των γάμων), οπότε κάνει τα στραβά μάτια αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο πληθυσμός της Κίνας γερνά, βλέπετε, ενώ υπάρχει και ανισορροπία στο ισοζύγιο των φύλων: οι άντρες είναι περισσότεροι κατά 30 εκατομμύρια… Πού να βρουν όλοι αυτοί οι μπακούρηδες…. τρεις Ελλάδες νύφες;