Πριν από 148 ημέρες η Ρεάλ Μαδρίτης ανέβασε στο YouTube ένα βίντεο με τις «μαγικές» στιγμές του Ζινεντίν Ζιντάν την εποχή που φορούσε τη φανέλα της (2001-2006). Το τιτλοφόρησε «For the glory» («Για τη δόξα»), και μ’ αυτό επεδίωκε να προπαγανδίσει την αλλόκοτη απόφαση του προέδρου της, Φλορεντίνο Πέρεθ, να εμπιστευτεί την τεχνική ηγεσία του συλλόγου σε έναν άνθρωπο που δεν είχε δουλέψει ποτέ ως προπονητής πρώτης ομάδας. Ο Ζιντάν ήταν μια από τις πιο δημοφιλείς φιγούρες στο «Μπερναμπέου». Αλλά, μέχρι εκεί.
Σκάρτους πέντε μήνες αργότερα, αυτός ο πρωτάρης των πάγκων χάρισε στη Ρεάλ την ενδέκατη Κούπα της -την undecima- και στον άνθρωπο που τον επέλεξε, τον Πέρεθ, τη ζωή στην προεδρία της Ρεάλ. Αν η «Βασίλισσα» έχανε χθες (Σάββατο) το Champions League, ο «θείος Φλο» θα δικαζόταν και θα καταδικαζόταν για τους καταστροφικούς πειραματισμούς του. Τώρα που το πήρε, έγινε… μάγκας. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο: το αποτέλεσμα μετράει.
Ωσπου να αποφασίσει ο χρόνος για το αν ο Ζιντάν μπορεί να γίνει καλός προπονητής ή όχι, ας αρκεστούμε στην αναμφισβήτητη πραγματικότητα: η αύρα του, η προσωπικότητά του, ο σεβασμός που εμπνέει στους αστέρες της ομάδας -επειδή εκείνος υπήρξε πιο λαμπρός- ανέστησαν τη Ρεάλ του περασμένου Ιανουαρίου και την οδήγησαν στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια.
Η Ρεάλ θέλει τον «Ζιζού» της. Ο γαλλο-αλγερινός έχει βάλει την υπογραφή του, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στα τρία τελευταία τρόπαια της «Βασίλισσας». Στο ένατο, το 2002, ως ποδοσφαιριστής. Πετυχαίνοντας -κόντρα στη Λεβερκούζεν- το ωραιότερο γκολ που έχουμε δει σε τελικό Champions League, το οποίο κοσμεί τα σήματα δεκάδων αθλητικών εκπομπών σε όλο τον κόσμο. Στο δέκατο, το 2014, ως βοηθός του Κάρλο Αντσελότι. Και χθες, στο ενδέκατο, ως πρώτος προπονητής. Αλλά, και ο Ζιντάν θέλει τη Ρεάλ του. Στους δυο προηγούμενους τελικούς του, ως παίκτης της Γιουβέντους, είχε μείνει με άδεια χέρια. Μάλιστα, στον δεύτερο από αυτούς (το 1998), είδε τη μετέπειτα ομάδα του να ξανακάθεται στον θρόνο της για πρώτη φορά έπειτα από 32 πέτρινα χρόνια.
Με εξαίρεση αυτές τις τρεις άγονες δεκαετίες, η σχέση της Ρεάλ με το Κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League είναι ερωτική. Ο χθεσινός τελικός ήταν ο 61ος, και η Ρεάλ ήταν παρούσα σε 14 από αυτούς. Δεν υπάρχει άλλη ομάδα στην Ευρώπη με τέτοια αναλογία. Ακόμη πιο εντυπωσιακό -και στατιστικά απίθανο- είναι το ποσοστό επιτυχίας που εμφανίζει, όταν πλησιάζει τη Μεγάλη Κούπα: μόνο τρεις φορές -στις 14- έχασε το τρόπαιο. Η τελευταία ήταν 35 χρόνια πίσω, το 1981, όταν ηττήθηκε (1-0) από τη Λίβερπουλ στο Παρίσι. Ο Ζιντάν ήταν -ακόμη- μαθητής του Δημοτικού…
Την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Στην περίπτωσή μας, ο Ζιντάν. Χρειάστηκε να κοουτσάρει μόλις 27 παιχνίδια μέχρι να κατακτήσει, ως προπονητής, το Champions League
Η Ρεάλ είναι συνηθισμένη να φτάνει σε τελικούς και να τους κερδίζει, όμως υπάρχει κάτι που χθες έζησε για πρώτη φορά: τη διαδικασία των πέναλτι. Οταν το παιχνίδι φτάνει εκεί, η μοίρα έχει αποφασίσει να παίξει μπάλα. Φόρεσε άσπρη φανέλα και διάλεξε να πάει με τους πιο πλούσιους και τους πιο διάσημους. Τηρώντας ευλαβικά έναν άγραφο νόμο του ποδοσφαίρου: οτι το κρίσιμο πέναλτι θα το χάσει ένας από τους καλύτερους παίκτες του αγώνα. Πράγματι, αστόχησε (δοκάρι) ο Χουανφράν της Ατλέτικο. Για να έρθει, αμέσως μετά, ο σχεδόν άφαντος στο ματς Κριστιάνο Ρονάλντο (ο οποίος ήταν φανερά επηρεασμένος από τον πρόσφατο τραυματισμό του) και να βάλει τη σφραγίδα του στον θρίαμβο της Ρεάλ με τη δική του εκτέλεση (5-3).
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Κριστιάνο ήταν ο πρωταγωνιστής της φετινής πορείας της Ρεάλ μέχρι το Μιλάνο. Πέτυχε 16 γκολ στο Champions League, όσα η Ατλέτικο συνολικά πριν αρχίσει ο τελικός. Επίδοση που είναι η δεύτερη καλύτερη στα χρονικά του τουρνουά, μετά τα δικά του 17 το 2013-2014, όταν η Ρεάλ κατέκτησε τη δέκατη Κούπα της (πάλι κόντρα στην Ατλέτικο). Αν προσθέσουμε και τις ασίστ του, ο πορτογάλος άσος έχει βάλει την υπογραφή του στο 75% των γκολ που σημείωσαν οι Blancos στη διοργάνωση.
Η μοίρα αντιπαθεί -για κάποιο λόγο- την Ατλέτικο. Καμια άλλη ομάδα δεν έφτασε στην πηγή τρεις φορές, χωρίς να πιεί νερό. Στις δυο από αυτές, το 1974 και το 2014, έχασε το τρόπαιο για ένα λεπτό. Χθες, το έχασε για ένα δοκάρι. Οσοι αντιπαθούν τον τρόπο της, θα χάρηκαν με το νέο της πάθημα. Αλλά, οφείλουν να παραδεχθούν οτι -χθες βράδυ- η Ρεάλ χρειάστηκε να γίνει… Ατλέτικο για να νικήσει. Για να κρατήσει το προβάδισμα που της είχε χαρίσει ο Σέρχιο Ράμος (ο… δήμιος του Ντιέγκο Σιμεόνε) στο 15′, στην επανάληψη αμύνθηκε «με νύχια και με δόντια», προσπαθώντας να φτάσει στο 2-0 με αντεπιθέσεις. Ακόμη και μετά την ισοφάριση του Καράσκο (79′), η Ατλέτικο είχε την κατοχή της μπάλας. Ηταν η κυρίαρχη του παιχνιδιού. Εχασε κι ένα πέναλτι, στο 48′, με τον Γκριζμάν. Και ίσως να μην έφτανε στα μοιραία -γι’ αυτήν- πέναλτι, αν ο άγγλος διαιτητής Κλάτενμπεργκ δεν χάριζε στη διασημότερη φιναλίστ της βραδιάς δυο κόκκινες κάρτες και το γκολ οφ-σάιντ του Ράμος.
Την ιστορία, όμως, τη γράφουν οι νικητές. Στην περίπτωσή μας, την έγραψε ο Ζιντάν με το μαγικό του άγγιγμα. Χρειάστηκε να κοουτσάρει μόλις 27 παιχνίδια μέχρι να κατακτήσει, ως προπονητής, το Champions League. Αλλά η συμμετοχή του στον θρίαμβο ήταν καθοριστική. Ο γαλλο-αλγερινός κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα της φετινής Ρεάλ σε χρόνο – ρεκόρ. Ακούγεται απίστευτο, όμως σε αυτό τον βοήθησε ο χθεσινός αντίπαλός του: ο Σιμεόνε.
Στις 27 Φεβρουαρίου 2016 η Ρεάλ υποδέχθηκε την Ατλέτικο στο «Μπερναμπέου». Εχασε 1-0, κι αυτή ήταν η πρώτη (και μοναδική) ήττα του Ζιντάν στο ισπανικό πρωτάθλημα. Χάρη σ’ εκείνο το παιχνίδι, ο «Ζιζού» κατάλαβε τι πήγαινε στραβά. Η πανάκριβη επιθετική τριπλέτα -Ρονάλντο, Μπέιλ, Μπενζεμά- δεν ήταν αρκετή, όσο καλά κι αν έπαιζε. Η ομάδα του έπρεπε να παίζει εξίσου καλά και στην άμυνα. Να είναι αποτελεσματική, όχι μόνο θεαματική.
Ο Ζιντάν θυσίασε έναν δημιουργικό μέσο, τον Χάμες Ροδρίγκες για τον οποίο ο πρόεδρος καμάρωνε που τον έφερε, και έβαλε στη θέση του έναν «κόφτη». Τον Καζεμίρο, ο οποίος -έκτοτε- δεν βγήκε ποτέ από την ενδεκάδα. Αλλαξε και έναν μπακ, τον Ντανίλο, με τον Καρβαχάλ που είναι καλύτερος ανασταλτικά. Αλλαξε το σύστημα. Αλλαξε το κλίμα στα αποδυτήρια. Οταν ανέλαβε, ο Μπέιλ ήθελε να φύγει (επειδή απολύθηκε ο Μπενίτεθ που τον αγαπούσε), ο Κριστιάνο ήταν δυστυχισμένος με την προνομιακή μεταχείριση του Μπέιλ, κι ο Μπενζεμά είχε τις σκοτούρες του με τη γαλλική δικαιοσύνη. Κυρίως, κανένας μεσο-επιθετικός δεν… έμπαινε στον κόπο να μαρκάρει.
Γνωρίζοντας άριστα την ψυχοσύνθεση των σταρ -γιατί τέτοιος ήταν και ο ίδιος- άρχισε να εκθειάζει δημοσίως τον Κριστιάνο Ρονάλντο, να «ανεβάζει» ψυχολογικά τον Μπέιλ, να πείθει τον Μπενζεμά οτι η λύση στα προβλήματά του είναι οι επιτυχίες του στο γήπεδο με τη Ρεάλ. Παραλλήλως, μετέδωσε ηρεμία στα αποδυτήρια, ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές. Οπως μετά την αναπάντεχη ήττα από τη Βόλφσμπουργκ στους προημιτελικούς. Αυτή την εβδομάδα για να μην αγχωθούν οι παίκτες του, τους έδωσε ρεπό και οργάνωσε μπάρμπεκιου, για τους ίδιους και τις οικογένειές του. Και, το κυριότερο; Αλλαξε τη νοοτροπία τους. Μόνο με το βλέμμα του. Το βλέμμα της δίψας για τη νίκη, του πάθους, του έρωτα για το ποδόσφαιρο.
Παρέλαβε την ομάδα στους -5 στο πρωτάθλημα, αποκλεισμένη (στα χαρτιά) από το Κύπελλο Ισπανίας εξαιτίας εκείνης της απίθανης γκάφας με τη χρησιμοποίηση του τιμωρημένου Τσέρισεβ, και ως αουτσάιντερ στο Champions League. Ούτε οι ίδιοι οι οπαδοί της δεν την είχαν ικανή για σπουδαία πράγματα φέτος, και γκρίνιαζαν διαρκώς. Συνήθως με τον πρόεδρο ή με τον Κριστιάνο. Η δική του Ρεάλ, σε 27 παιχνίδια με εκείνον στον πάγκο, μέτρησε 22 νίκες, τρεις ισοπαλίες και μόλις δυο ήττες, σε όλες τις διοργανώσεις. Ο Ζιντάν οδήγησε τη «Βασίλισσα» στο «Σαν Σίρο» με τον δικό του τρόπο. Εναν τρόπο ασυνήθιστο για τους Blancos, και αντίθετο στο πνεύμα και τη φιλοσοφία τους, αλλά κυνικά αποτελεσματικό.
Οφείλει στον Σιμεόνε ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Του υπέδειξε, χωρίς να το θέλει, πού πονάει η Ρεάλ. Αλλά και τον απάλλαξε από τα δυο γκραν φαβορί για την Κούπα: την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν. Του έδωσε την ευκαιρία να γράψει ιστορία – και ο Ζιντάν δεν την άφησε να ξεφύγει. Αδικο για τον αργεντινό; Προφανώς. Το ποδόσφαιρο -όπως η ζωή- δεν τα μοιράζει όλα δίκαια. Του Σιμεόνε τού μένει η ικανοποίηση οτι έχει δημιουργήσει μια ομάδα που χάνει από κοτζάμ Ρεάλ στις λεπτομέρειες, αν και οκτώ παίκτες της Ατλέτικο έχουν εξαψήφιες ετήσιες αποδοχές. Ενώ κανείς παίκτης στο επαγγελματικό ρόστερ της «Βασίλισσας» δεν παίρνει κάτω από εκατομμύριο. Του μένει, επίσης, άλλος ένας χρόνος συμβολαίου στη Μαδρίτη. Για να προσπαθήσει ξανά να κάνει το «τρελό» του όνειρο πραγματικότητα.