Αριθμοί και νούμερα για ρεκόρ, ανάμεσα σε 5 ολυμπιακούς κύκλους, που έχουν να πουν πολλές – γνωστές και άγνωστες – ιστορίες.
Μέρος Πρώτο
Το λατινικό που εξελίχθηκε σε ιδεώδες – χωρίς ντόπα, όμως – «Citius, Altius, Fortius» (πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά), το πρότεινε ο Πιερ ντε Κουμπερτέν κατά τη «γέννηση» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, το 1894.
Η έναρξη των Αγώνων της 1ης Ολυμπιάδας στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε στις 6 Απριλίου 1896 (25 Μαρτίου με το παλιό ημερολόγιο) που συνέπιπτε με τη Δευτέρα του Πάσχα για τους ορθοδόξους και με την εθνική επέτειο της ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Το Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν κατάμεστο από 80.000 θεατές. Ο νερουλάς Σπύρος Λούης, από το Μαρούσι, τερμάτισε πρώτος μεταξύ 18 αθλητών στο Μαραθώνιο, σε 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος και ο αδελφός του κατέβηκαν μαζί με το πλήθος και σήκωσαν ψηλά τον Λούη.
Στους αγώνες του Παρισιού το 1900, τα φώτα έπεσαν πάνω στον πιτσιρικά που θα γινόταν ο νεότερος Ολυμπιονίκης όλων των εποχών. Ήταν μόλις 9 ετών και κατέκτησε χρυσό μετάλλιο με την ολλανδική ομάδα της δικώπου, με πηδαλιούχο. Ο «κανονικός» πηδαλιούχος αποκλείστηκε επειδή ήταν υπέρβαρος και τη θέση του πήρε ο μικρός.
Στο Λονδίνο, το 1908, υιοθετήθηκε το νέο μετρικό σύστημα. Έτσι, οι Άγγλοι θεατές θεωρούσαν ότι αυτό είναι αδικία, επειδή οι αθλητές τους θα έπρεπε στο αγώνισμα των 100 γιαρδών – περίπου 91 μέτρα – να τρέξουν 9 μέτρα παραπάνω.
Στη Στοκχόλμη, το 1912, στην κούρσα των 5.000 μέτρων, δύο αθλητές προσπέρασαν ο ένας τον άλλο επί 16 φορές. Ήταν ο Φινλανδός Χέινς Κολεμάινεν και ο Γάλλος Ζαν Μπουέν. Ο Χέινς ήταν ο 1ος πρώτος αθλητής που έκανε συνεδρίες με ψυχολόγο, προ των αγώνων.
Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1916 – η 6η Ολυμπιάδα – που επρόκειτο να διεξαχθούν στο Βερολίνο, ματαιώθηκαν λόγω του ξεσπάσματος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά το πέρας των εχθροπραξιών αποφασίστηκε να διατηρηθεί ο αύξων αριθμός, δηλαδή, σαν να έγιναν. Το ίδιο συνέβη και με τους Ολυμπιακούς το ’40, όπως και του ‘44, γνωστοί και ως Αγώνες της 13ης Ολυμπιάδας.
Πάλι στο Παρίσι – 1924, όμως, όπου η Αμερικανίδα Γκέρτρουντ Έντερλ πήρε το χρυσό στα 100 μ. ελεύθερο. 2 χρόνια αργότερα ήταν η πρώτη γυναίκα που διέσχισε το στενό της Μάγχης. Με ελεύθερη κολύμβηση, βέβαια.
Στο Λος Άντζελες του 1932, η συσκευή που κατέγραφε τους γύρους έπαθε ζημιά και έτσι οι αθλητές έτρεξαν άλλη μια στροφή στον τελικό των 3.000 στιπλ. 400 επιπλέον μέτρα, δηλαδή.
Στο Βερολίνο, το 1936, στην τελετή έναρξης η χιτλερική νεολαία έκανε παρέλαση υπό την όπερα του Βάγκνερ «Tannhauser». Έπειτα, ανακρούστηκε ο γερμανικός ύμνος και μετά εκείνος του Εθνικο-σοσιαλιστικού κόμματος, που ακούστηκε – συνολικά – 480 φορές κατά τη διάρκεια των Αγώνων.
Η Μαρί Προβανζίκοβα (αρχηγός της ομάδας γυμναστικής της Τσεχοσλοβακίας – Λονδίνο, 1948), ήταν η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία των Αγώνων που ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Δύση – και το πήρε. Ήταν οι πρώτοι αγώνες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η Γερμανία δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής.
Στη Ρώμη του 1960, τρέχοντας τον 3ο του μαραθώνιο, ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα μπήκε 1ος στο στάδιο. Ήταν ο πρώτος μαύρος Αφρικανός που κατέκτησε χρυσό και ήταν ο πρώτος που έτρεχε ξυπόλητος. 4 χρόνια μετά τον έπεισαν να φορέσει παπούτσια, αλλά πάλι πρώτος βγήκε.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1964 διοργανώθηκαν στο Τόκιο και για πρώτη φορά η ΔΟΕ απέκλεισε τη Νότια Αφρική – λόγω της πολιτικής του απαρτχάιντ, η οποία έγινε, τελικά, δεκτή στους Αγώνες του 1992.
Συνεχίζεται αύριο…
Πηγές
http://www.olympic.org/
Historical dictionary of the Olympic movement, Ian Buchanan
http://www.sporting-heroes.net/
http://www.databaseolympics.com
http://www.olympicgameswinners.com/#