Στην Κωνσταντινούπολη ο ελληνισμός πήρε την εκδίκησή του. Στο μπάσκετ. Το τερέν βάφτηκε κόκκινο και ο Ολυμπιακός ένα δύσκολο πολιτικά βράδυ, έκανε πολλούς να χειροκροτούν. Κατάφερε για έναν πόντο να κερδίσει την υπερδύναμη.
Όμως λίγες ώρες πριν στην πόλη των αθλητικών και των εθνικών μας απωθημένων που πάντα θέλαμε να εκπορθήσουμε όσοι από μας φαντασιώνονται το ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά, πιάστηκαν στα χέρια οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Το μεταξύ μας μίσος είναι πάντα μεγαλύτερο.
Η μετεκλογική ένταση δεν τους επέτρεψε πιθανότατα να εκφραστούν ελεύθερα στο Σύνταγμα με φόντο τη Βουλή ή κάπου πιο περιορισμένα όπως επί παραδείγματι στην πλατεία Ομονοίας. Καταπιεσμένοι αντιμνημονιακοί έκαναν έναν ταξίδι αναψυχής. Να ξεδώσουν λίγο και να επιστρέψουν κύριοι στις δουλειές τους και στην καταγγελία των πολιτικών. Η Αγιά Σοφιά, το καταπατημένο σύμβολο της Ορθοδοξίας, το παραποιημένο μνημείο της Αυτοκρατορίας, το παντοτινό έμβλημα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής καταπατήθηκε από τους ίδιους τους προσκυνητές της.
Και όλες αυτές οι αναμνηστικές εικόνες έκαναν τον γύρο του κόσμου και ανέδειξαν το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής που όπου κι αν πάει την πατρίδα δεν την ξεχνάει!
Τις μεγάλες στιγμές εμάς μας ενδιαφέρει να βρούμε ενόχους και όχι συνενόχους, εχθρούς και όχι αντιπάλους, απέναντι και όχι συνομιλητές, για να διοχετεύσουμε την οργή και κάποιοι τη βία τους . Είτε στην πατρίδα μας είτε έξω από αυτήν. Στην πατρίδα του πιο μισητού, μετά τον εαυτό μας εχθρού. Άλλωστε, όποιος έχει την υπομονή να διαβάσει όλον τον εθνικό μας ύμνο και όχι μόνο το κομμάτι που τραγουδιέται, τη διχόνοια θα τη βρει κραταιά.
Η ιστορία όμως σε βάζει στη γωνία και από μόνη της καπελώνει τον θυμό της συγκυρίας.
Τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης κλείνουν προφητικά το μάτι και υπενθυμίζουν ότι στην ένταση o εύκολος «εχθρός» είναι ο διπλανός, το στοίχημα είναι η ψυχραιμία. Που όταν τη βρεις, η νίκη μπορεί να ‘ναι μονόδρομος. Και η συνεννόηση που όταν την πετυχαίνουμε στο τέλος σηκωνόμαστε όρθιοι και ζητωκραυγάζουμε τη μεγάλη νίκη του «εχθρού», της άλλης όψης του εαυτού μας. Αυτό έκανε και μια ομάδα Παναθηναϊκών που ασταμάτητα χειροκροτούσε τoν Θρύλο.