Ζει τις μέρες αυτές τον ανά τετραετία θρίαμβό της στις οθόνες του πλανήτη. Η φυλή με τις φόρμες, οι αθλητές και οι αθλήτριες, στην κορυφή του δικού τους Έβερεστ, εισβάλλουν στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων συστήνοντας μας και πάλι τα εξωτικά τους ενυδρεία- από τοξοβολία μέχρι μπάντμιντον και από πιγκ πογκ μέχρι δοκό και σκιφ. Με συνήθως ελλειμματική γλώσσα και έκφραση αλλά και με την αίσθηση της διαρκούς μέτρησης και αναμέτρησης στα μάτια.
Ομοιόμορφοι και ομοιόμορφες οι αθλητές μέσα στην επί τούτου εθνική στολή, που μεγεθύνει την ομάδα και το έθνος και περνά σε δεύτερη μοίρα την προσωπικότητα. Κάποιες μικρές λεπτομέρειες, στα όρια της νομιμότητας που επιβάλλει η τάχαμου δρακόντεια Ολυμπιακή αρχή, πάνε να δώσουν ένα σημάδι, μια διαφορετικότητα, ένα ύφος. Ένα τατουάζ, ένα κούρεμα, εκκεντρικά βαμμένα νύχια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, ένα σταυρουδάκι.
Πίσω από το βλέμμα των πρωταθλητών ανθρώπων, ειδικά όταν δεν τα καταφέρνουν στο super show της φυλής, ανιχνεύονται ατέλειωτες ώρες προσήλωσης, εμμονής, στέρησης και θυσίας. Εκεί ακριβώς, στο όριο και στο μεταίχμιο της πλήρους αποδοχής ή της πλήρους απόρριψης, είναι ευάλωτοι, ανθρώπινοι και συγκινητικοί. Την ίδια στιγμή, το ίδιο λεπτό, επιτυχημένοι συμμετέχοντες στην πιο μεγάλη φιέστα αλλά και αποτυχημένοι, αν τους τύχει μια πτώση στον προκριματικό, ανάποδος αέρας ή ένας ισχυρός αντίπαλος. Στην άκρη του μυαλού τους υπάρχει πια, χαζεύοντας όποιον ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, εκείνο το «Μήπως;…» των τελευταίων υποψιασμένων χρόνων. «Λες να ναι τούρμπο από βοήθεια ο πρώτος των πρώτων;…» Ποιος θα θελε να ναι ο δεύτερος ή η δεύτερη πίσω από ένα θαύμα ντόπας ακόμη κι αν δικαιωθεί μετά από καιρό;
Είναι η ώρα που ο ναρκισσισμός του τέλειου σώματος μπάζει, η ώρα που το όνειρο αγγίζεται αλλά δεν κατακτιέται, η ώρα του τρόμου του απολογισμού. Σώνεται μόνο όποιος διαθέτει εσωτερικό έρμα για να μη μπατάρει. Η κυνική αμερικανιά λέει πως ο πρώτος τα παίρνει όλα και η πολυδιαφημισμένη χαρά της συμμετοχής είναι οριστικά άλλης εποχής…
Η μοναχικότητα και η μονομέρεια του «εσύ κι ο χρόνος» για τους υπεραθλητές είναι η αχίλλειος πτέρνα, όπου οι Μάγοι της φυλής στήνουν τον δικό τους χορό — αυτόν που κρατάει μακριά από την πιο μεγάλη και πιο δαπανηρή διοργάνωση θεάματος του κόσμου κάθε κοινωνική αναφορά, κάθε άγγιγμα επί των τύπων των ήλων, ακόμη και των πλέον αυτονόητων —πχ. νερό, περιβάλλον, διατροφικό πρόβλημα, πείνα, επιδημίες και τόσα άλλα. Εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτοί Ολυμπιακά Ιδεώδη.
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί που παίζουν τους ρόλους της Ισιμπάγεβα ή του Γιουσείν Μπολτ και είναι τυχαία τα παραδείγματα αλλά τους παίζουν τέλεια. Είναι κάτι σαν τον Μπάτμαν, τον Σούπερμαν, τον άνθρωπο Αράχνη. Δεν θα τους συναντήσεις στο δρόμο ούτε στο λεωφορείο ή την λαϊκή αλλά το κοινωνικό τους αποτύπωμα είναι παντού γύρω στο σώμα και στο βλέμμα τόσων. Και μάλλον παγώνει το χαμόγελο αν κάποιος θελήσει να ψάξει κίνητρα, συμπεριφορές και θέαση ζωής λίγο πίσω από την πλάκα του δεκαεξάρη «χαα η γκόμενα είναι τούμπανο» ή «ο τύπος από κοιλιακούς είναι καλοριφέρ».