To πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ άρχισε όπως τελείωσε το προηγούμενο: με «σκληρό ροκ» -που έλεγε ο Λαλιώτης- για τη διαιτησία. Προτού, καν, ολοκληρωθεί η δεύτερη αγωνιστική. Ενα πέναλτι με το οποίο ο ΠΑΟΚ νίκησε στην πρεμιέρα τον Αστέρα Τρίπολης, ένα άλλο που δόθηκε το Σάββατο υπέρ της ΑΕΚ στην Τρίπολη, πάλι σε βάρος του Αστέρα, και ένα γκολ του ΠΑΟΚ την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη που (κακώς) ακυρώθηκε, εγκαινίασαν τη φασαρία.
Συνέβησαν και χειρότερα. Στα «Πηγάδια», για παράδειγμα, την πρώτη αγωνιστική, ο Τάσος Σιδηρόπουλος εξέθεσε όσους τον διαφημίζουν ως τον κορυφαίο έλληνα διαιτητή. Αλλά, έτσι όπως είναι το «Τριφύλλι» αυτή την εποχή, τα φαλτσοσφυρίγματα στο Ξάνθη – Παναθηναϊκός δεν προσφέρονταν για σπέκουλα. Τα λάθη των διαιτητών ιντριγκάρουν, μόνον όταν αφορούν τη μάχη για τον τίτλο. Γι’ αυτόν γίνεται ο καβγάς. Για τον συντομότερο δρόμο προς τα εκατομμύρια του Champions League.
Στα παλιά, αγνά χρόνια του ποδοσφαίρου μας, για τις κακές διαιτησίες διαμαρτύρονταν τα θύματά τους. Τώρα, περισσότερο από τον Αστέρα Τρίπολης που έχασε τα δυο πρώτα του παιχνίδια με ένα ανύπαρκτο κι ένα αμφισβητούμενο πέναλτι, φωνάζουν οι «ξένοι». Ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ για το πέναλτι που πήρε ο ΠΑΟΚ. Ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, για το πέναλτι που πήρε η ΑΕΚ. Αν όχι αυτοπροσώπως, δια των media που ανήκουν στην «αυλή» τους.
«Κάντε ησυχία, κοιμούνται τα ΜΜΕ (τα γνωστά και μη εξαιρετέα) και οι Επιτροπές Διαιτησίας», ήταν το σχόλιο του Σαββίδη τζούνιορ για τη διαιτησία του αγώνα της ΑΕΚ στην Τρίπολη. Για το πέναλτι – ανακάλυψη του ρέφερι που ευνόησε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, δεν είχε να παρατηρήσει το παραμικρό. Η επιλεκτική αγανάκτηση είναι ο «νούμερο ένα» κανόνας αυτής της ιδιότυπης προπαγάνδας.
Ο προπονητής της ομάδας του, Ράζβαν Λουτσέσκου, παίζει χωρίς αντίπαλο για το βραβείο ταχύτερης προσαρμογής αλλοδαπού στην ελληνική πραγματικότητα. Διαμαρτυρόμενος (με το δίκιο του) για το γκολ του Ακπόμ που ακυρώθηκε την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη, τόνισε: «Δεν ήταν λίγα εκατοστά (το οφ-σάιντ), ήταν τουλάχιστον πέντε μέτρα. Αυτό και μόνο δείχνει ότι κάποιος ήρθε εδώ με έναν συγκεκριμένο σκοπό. Σίγουρα δεν μιλάμε για ανθρώπινο λάθος». Εάν ήθελε να πει ότι στο οφ-σάιντ ο δόλος μετριέται… με το μέτρο, παρέλειψε να διευκρινίσει ποιο είναι το όριο της αμέλειας. Μάλλον τα δύο μέτρα. Γιατί τόσο οφ-σάιντ ήταν το δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ στον τελικό Κυπέλλου του 2017.
Αστεία πράγματα. Μεγαλωμένος στα γήπεδα, ο Ρουμάνος γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν ότι οι διαιτητές και οι βοηθοί που ενεργούν με σκοπιμότητα, φροντίζουν να μην εκτίθενται τόσο «χοντρά». Πόσω μάλλον σήμερα, που και οι τρεις αρχιδιαιτητές είναι ξένοι, διορισμένοι από την UEFA. Δύσκολα θα πιστέψει κάποιος ότι ο Βασίλης Καμπούρης (ο βοηθός στη Νέα Σμύρνη) θυσίασε την καριέρα του για να στερήσει από τον ΠΑΟΚ το 2-0, με την ελπίδα ότι ο Πανιώνιος θα προλάβαινε να ισοφαρίσει στις καθυστερήσεις του αγώνα. Τέλος πάντων, εκείνη η Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ, που η ενεργοποίησή της πανηγυρίστηκε ως κατάκτηση της εξυγίανσης, πού βρίσκεται; Θα ασχοληθεί καθόλου με τις δηλώσεις και τα δημοσιεύματα που εξάπτουν τα πάθη στα γήπεδα;
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, οι πιέσεις προς τους διαιτητές ασκούνταν με… κεντρική διαχείριση. Μέσω της ΚΕΔ/ΕΠΟ. Σήμερα, όμως, «ψήνονται» ένας – ένας. Στην πραγματικότητα, οι (μεγάλες) ομάδες δεν φωνάζουν για το ματς που τελείωσε, αλλά γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν. Οι -μέτριοι, έτσι κι αλλιώς- έλληνες ρέφερι έχουν «τρελαθεί». Αντί να διαβάσουν τη φάση που βλέπουν μπροστά τους, προσπαθούν να μαντέψουν ποιο σφύριγμα θα τους βάλει σε λιγότερους μπελάδες. Ποιον να ικανοποιήσουν και ποιον να δυσαρεστήσουν; Τον Ιβάν, που έχει εκλέξει δικό του πρόεδρο στην Ομοσπονδία; Τον Μελισσανίδη, που τους έχει προειδοποιήσει ότι θα τους στείλει… σταθμάρχες στα τρένα; Ή τον Μαρινάκη, που κάποια στιγμή μπορεί να ξαναγίνει κυρίαρχος του παιχνιδιού;
Οι δεύτερες σκέψεις των διαιτητών είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα. Αυτό ήταν πάντοτε. Στην εποχή της παντοδυναμίας του Γιώργη Βαρδινογιάννη, τον Παναθηναϊκό τον σφύριζαν πρίμα. Ποτέ, κανείς δεν μίλησε για πράσινη παράγκα. Αλλά το ένστικτό τους, τους έλεγε να μην… μπλέξουν με τον καπετάνιο. Για να ‘χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ή για να μπορούν να ζητήσουν, αύριο – μεθαύριο, μια θέση στη Varnima για την κορούλα τους. Οταν ο σύλλογος παρήκμασε, μετά την πολυμετοχικότητα, τον… πέρασαν πριονοκορδέλα. Οι διαιτητές ήταν, ανέκαθεν, με τον ισχυρό. Αλλά ο ισχυρός ήταν ένας κάθε φορά. Ενώ τώρα…
Οι παλιοί τον θυμούνται. Ο Νίκος Ζλατάνος θεωρείται ο κορυφαίος ρέφερι της εποχής του (1967-1982). Είχε κάνει «εγκλήματα», όμως όλες οι ομάδες τον ήθελαν στους αγώνες τους. Στην εποχή της εντοπιότητας, η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός είχαν δεχθεί να παίξουν τελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ, με διαιτητή τον Ζλατάνο, αν και ήταν Σαλονικιός. Επειδή είχαν πεισθεί πως σφύριζε ό,τι έβλεπε. Αυτή η έξωθεν καλή μαρτυρία είναι που λείπει, σήμερα. Ο Σάββας Θεοδωρίδης περηφανεύεται ότι τους έχει όλους «φακελωμένους». Του λες το όνομα και σου απαντά ποιου (μεγάλου) συλλόγου τα συμφέροντα εξυπηρετεί.
Πώς να τελειώσει ομαλά το πρωτάθλημα, μέσα σ’ αυτή την καχυποψία; Το VAR θα ήταν μια κάποια λύση. Μόνο που, μάλλον θα πρέπει να το ξεχάσουμε για εφέτος. Οι ξένοι διαιτητές, επίσης. Ο Μέλο Περέιρα, ο πορτογάλος αρχιδιαιτητής, λέει πως σκέφτεται να τους χρησιμοποιήσει στα ντέρμπι. Καλή ιδέα. Φαντάζεσαι έλληνα ρέφερι στο ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, και σε πιάνει τρόμος για το τι μπορεί να συμβεί. Με τα υπόλοιπα ματς, όμως, τι θα γίνει; Το ίδιο κρίσιμους βαθμούς δίνουν κι αυτά. Και, αν κρίνει κανείς από το bulying που έχουν υποστεί οι διαιτητές στις δυο πρώτες αγωνιστικές, η κρίση τους θα θολώνει όλο και περισσότερο.