Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;
Όλα αυτά και βεβαίως τα βουνά μας. Τόπος θαλασσινός και ημιορεινός μαζί. Νερά αρμυρά, ατέλειωτες ακρογιαλιές, μα και πλαγιές, ρουμάνια, φαράγγια, καταρράχτες, πατημένες κορφές, διάσελα, ξέφωτα, δέντρα και θάμνοι, γκρεμοί και καθαρός αέρας, υψόμετρα και βουνά θεών. Και μαζί και αυτοί που τα δαμάζουν, που τα διασχίζουν και τα παλεύουν σε αγώνα άμιλλας και ομορφιάς.
Ο ελληνικός χειμώνας φτάνει στο βουνό στο μεγαλείο του. Και παρ' όλο τον ανελέητο ήλιο μας, η καρδιά μας είναι βουνίσια. Η συνύπαρξη μαζί του μια πορεία μοναχική και δύσκολη. Οι Έλληνες αλπινιστές μας παλεύουν σχεδόν μόνοι. Σε σκληρές συνθήκες, όπως πάντα παλεύει αυτός που δεν το βάζει κάτω: με προσωπικό κόστος, πειθαρχία, μέσα σε συνθήκες φτωχές, με αλληλεγγύη, πείσμα, αυταπάρνηση, όνειρα και ψυχή ελληνική.
Ο ελληνικός αθλητισμός πληρώνει τη χρεοκοπία της χώρας με μοιραίο τρόπο. Αλλά κάποιοι δεν το βάζουν κάτω: Ο Απόστολος, ο Αλέξανδρος, ο Νίκος, η Σοφία, ο Κώστας, η Παναγιώτα και ο Μασιμιλιάνο θα σκίσουν τα ρούσικα βουνά από χτες που ξεκίνησε η 22η χειμερινή Ολυμπιάδα.
Γράφω αυτό το σημείωμα για να τους πω να μη νιώθουν μόνοι. Για να τους πω ότι θα ήθελα να τους σφίξω το χέρι. Να τους ευχηθώ κάθε επιτυχία. Για το πόσο εκτιμώ τον αγώνα τους.
Οι Έλληνες αθλητές είναι τα παιδιά μας. Είναι αυτοί που επιμένουν. Που ξέρουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. Και η καρδιά μας αυτές τις μέρες είναι μαζί τους!
Δείτε την ταινία του Παύλου Τριποδάκη, που γυρίστηκε με δανεική μηχανή, και νιώστε όπως κι εγώ: ότι υπάρχουν και ωραίοι Έλληνες. Πάντα.
Και η ομαδάρα μας εδώ.