«Δεν μπορείτε να αναφέρεστε στον Μπερλουσκόνι χωρίς να μιλάτε συγχρόνως και για την τηλεόραση, αλλά και το αντίστροφο. Ο πλούτος και το προφίλ του προέρχονται κατά ένα μεγάλο μέρος από τη σχέση του με τη «φτηνή» τηλεόραση που χρησιμοποιεί τις γυναίκες σαν γλάστρες».
Η βρετανική εφημερίδα Guardian έγραψε ένα κείμενο για την ταινία του 49χρονου κινηματογραφιστή Πάολο Σορεντίνο «Loro» («Αυτοί»), ένα φιλμ του 2018 που ασχολείται με τον βίο και την πολιτεία του 83χρονου μεγιστάνα της TV και κεντροδεξιού πρώην πρωθυπουργού ο οποίος τάραξε δύο φορές τα στάσιμα πολιτικά νερά: την πρώτη φορά το 1994, όταν δημιούργησε το κόμμα Forza Italia, και ακόμη περισσότερο ίσως τo 2008, όταν με το κόμμα-ομπρέλα Popolo della Libertà ανακάτεψε όλη την ιταλική Δεξιά, της παλιάς Λέγκας και του πρώην νεοφασίστα Φίνι συμπεριλαμβανομένων στο κόλπο – ένα κόλπο που έπιασε και ξανάκανε τον γερο-Σίλβιο πρωθυπουργό.
Με την ταινία του «πιο ταλαντούχου ιταλού κινηματογραφιστή», αναρωτιέται ο Guardian, μπορεί άραγε να πληγεί ο Μπερλουσκόνι;
Η ταινία συνθέτει όλο το πλαίσιο της περιόδου 2006 – 2009, με τη διαπλοκή επιχειρηματιών και πολιτικών –είναι οι «Αυτοί» του τίτλου- στη χλιδάτη αυλή του Μπερλουσκόνι, με τα διαβόητα πάρτι «Bunga Bunga» των νεαρών (πολύ νεαρών) τρυφερών υπάρξεων, με την οικογενειακή κρίση και με την τραγωδία του σεισμού στην Ακουιλα. Με «τις αδυναμίες ενός γέρου».
Σίλβιο και Τραμπ
Η ταινία, επισημαίνει το άρθρο, θυμίζει και τον Ντόναλντ Τραμπ: «Και οι δύο άνδρες έχουν κατηγορηθεί για δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα (στην περίπτωση του Τραμπ, στη Ρωσία), και οι δύο έκαψαν το δημόσιο προφίλ τους μέσω της τηλεόρασης. Ωστόσο, στην ταινία ο Μπερλουσκόνι περιγράφεται ως “παιδί που φοβάται να πεθάνει”. Μόνο η σύζυγός του αναφέρει τις σχέσεις του Μπερλουσκόνι με τον καταδικασθέντα εγκληματία Μπετίνο Κράξι».
Σχολιάζονται στο άρθρο του Guardian και παλαιότερες ταινίες που ασχολήθηκαν με το «φαινόμενο Σίλβιο», κυρίως του Νάνι Μορέτι, ώστε να υπογραμμιστεί ότι ο Σορεντίνο υπήρξε πολύ τρυφερός βάζοντας τον Μπερλουσκόνι του (τον ηθοποιό Τόνι Σερβίλο) να ανακράξει με έπαρση: «Η Αριστερά δεν καταφέρνει να με ξεκοιλιάσει!»
To «καλύτερο υλικό» της ταινίας κατά το βρετανικό Μέσο αφορά τον σεισμό στην Ακουιλα. Είναι οι σκηνές των ερειπίων με τους εγκαταλειμμένους από τον Μπερλουσκόνι σεισμοπαθείς.