Είναι κάποιοι άνθρωποι που από ένα σημείο και μετά ζουν στο λυκόφως. Ζούσε ο Μπιλ Γουίδερς; Ζούσε μέχρι τη Δευτέρα, τότε έφυγε από τη ζωή, αλλά το μάθαμε Παρασκευή. Και κάπως έτσι, εν μέσω πανδημίας της Covid-19, χάσαμε το σάουντρακ των 70s.
Μια από τις σημαντικότερες φωνές της σόουλ μουσικής, ένας αληθινός ποιητής, ο ερμηνευτής, μεταξύ άλλων, του «Ain’t No Sunshine» και του «Lean On Me», σίγησε για πάντα την περασμένη Δευτέρα στο Λος Αντζελες.
Τραγική ειρωνεία; Οπως παρατήρησε το BBC, το «Lean On Me» έγινε το τελευταίο διάστημα ένα από τα τραγούδια-σύμβολα της παγκόσμιας μάχης κατά του κορονοϊού, με πολλούς να αναρτούν δικές τους διασκευές προς τιμήν των γιατρών και των νοσηλευτών. To «Lean On Me» υπήρξε διαχρονικά έαν τραγούδι αλληλεγγύης σε κάθε καταστροφή -από τυφώνες μέχρι σεισμούς- αλλά τώρα αφορά όλον τον πλανήτη, σημείωσαν.
Το Associated Press μετέδωσε την Παρασκευή τη διακοίνωση της οικογένειας του Γουίδερς. Ο αμερικανός μουσικός, ένας από τους πιο δημοφιλείς της δεκαετίας του 1970, ήταν 81 ετών και πέθανε στις 30 Μαρτίου στο Λος Αντζελες, από επιπλοκές στην καρδιά.
Η οικογένειά του τον περιέγραψε ως έναν «μοναχικό άνθρωπο που με τη μουσική και την ποίησή του ήθελε να συνδεθεί με τον κόσμο. Μιλούσε με ειλικρίνα στους ανθρώπους και τους συνέδεσε μεταξύ τους» ανέφεραν.
To Rolling Stone έγραψε στη νεκρολογία για τον «άνθρωπο της σόουλ που αποχώρησε»: «Το 1970 ο τραγουδιστής ήταν ένας τύπος στα 30 του με μια δουλίτσα και ένα κολατσιό. Τότε έγραψε το “Ain’t No Sunshine” και τα πράγματα έγιναν περίπλοκα».
Ο τίτλος του κειμένου του Rolling Stone μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους. Ο Γουίδερς έφυγε από τη ζωή, αλλά προηγουμένως είχε φύγει από τη δημόσια ζωή. Ο τραγουδιστής με τα δύο Grammy, το 1971 για το «Ain’t No Sunshine» και το 1972 για το «Lean on Me», ο ερμηνευτής που κατάφερε να επανεφεύρει τον εαυτό του στα 80s με το «Two of Us» (βραβείο για καλύτερο R&B τραγούδι), αποφάσισε μια μέρα, στα μέσα εκείνης της δεκαετίας, να αποχωρήσει από τη μουσική σκηνή και να μην κοιτάξει ποτέ πίσω του —θα εμφανιζόταν μερικές φορές μόνο σε τελετές και μια τελευταία το 2015 για να γίνει δεκτός στο Rock & Roll Hall of Fame.
«Δεν μπορώ να ξεχωρήσω πια τον κατάλογο των επιτυχιών από τον κατάλογο των φτιασιδωμένων» είχε πει, μην αντέχοντας τη δραματική μετάλλαξη της μουσικής βιομηχανίας σε μια βιομηχανία του φαίνεσθαι, λόγω της κυρίαρχίας του MTV.
«Υπήρχε μια εποχή που ένας χοντρός, άσχημος τύπος ο οποίος μπορούσε να τραγουδήσει είχε αξία, τώρα όλα είναι θέμα εικόνας. Αυτό δεν είναι ποίηση και σίγουρα δεν είναι η εποχή μου» είχε πει, αρνούμενος συμβόλαια εκατομμυρίων δολαρίων. Μολονοτι δεν ήταν άσχημος, ούτε και χοντρός και όπως αποδεικνύεται ήταν πάντα η εποχή του.
Διότι ο Γουίδερς ήταν πάνω απ’ όλα ένας ποιητής, ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη μουσική για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαίνεται ότι είναι. Με έναν τρόπο είχε φύγει χρόνια από κοντά μας. Αλλά πάλι, ήταν -και θα είναι- για πάντα μαζί μας…