Ακούγεται κάπως ειρωνικό: ο τίτλος της τελευταίας ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Ρέντφορν, είναι «The Old Man and the Gun» (Ο γέρος και το όπλο). Ομως ο 82χρονος ηθοποιός, διαθέτει αρκετό χιούμορ, ώστε να παίξει ακόμη και με αυτήν την παράξενη σύμπτωση, σχολιάζοντας την στο Φεστιβάλ του Τορόντο όπου προβλήθηκε, με το κοινό να τον καταχειροκροτά όρθιο στο τέλος της προβολής – όπως αναφέρει το BBC.
Σε συνέντευξη μάλιστα που έδωσε στην ιταλική Corriere della Sera, μίλησε για τα νέα σχέδια που ξεκινά σαν ανυπόμονος έφηβος, ετών 82!
«Δεν σταματάω. Κάνω αλλαγή πορείας. Κάνω αυτή τη δουλειά από τότε που ήμουν 21 ετών και τώρα είμαι 82. Θα παραμείνω στο σινεμά ως σκηνοθέτης και ως παραγωγός. Τέλειωσα με την υποκριτική και τώρα θέλω να αφιερωθώ σε μια παλιά και ξεχασμένη μου αγάπη, τη ζωγραφική» λέει με πάθος. Αλλωστε το μοναδικό Οσκαρ της καριέρας του, το έχει λάβει όχι ως ηθοποιός αλλά ως σκηνοθέτης, για το «Ordinary People» το 1980.
Οπως αποκαλύπτει ο ίδιος, ήθελε η τελευταία ταινία στην οποία θα έπαιζε να έχει κάτι το ανεβαστικό, να μην είναι ένα πολύ στενάχωρο δράμα, ώστε το κοινό να τον θυμάται με χαρά ως ηθοποιό: «αυτή η ταινία, αν και ασχολείται με τη ζωή ενός ανθρώπου που ληστεύει τράπεζες κι έχει έναν μοναδικό τρόπο να δραπετεύει από τη φυλακή, έχει μέσα κάτι από τη δική μου τρέλα και δίψα για ζωή. Ηθελα λοιπόν αυτή να είναι η τελευταία ταινία στην οποία θα πρωταγωνιστούσα. Η Αμερική περνά πολύ δύσκολες ώρες, είναι βουτηγμένη στην απόγνωση. Με κάποιον τρόπο, με τον δικό μου τρόπο, ήθελα να το ανατρέψω όλο αυτό».
Και συνεχίζοντας: «Εδώ και καιρό, αποφάσισα να στραφώ για έμπνευση στη φύση, στο περιβάλλον. Τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Τι θα έχουν να θυμούνται από εμάς;».
Η υπόθεση της τελευταία ταινίας του Ρέντφορντ βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Φόρεστ Τάκερ έγινε πασίγνωστος στα 70 του όταν άρχισε να ληστεύει τράπεζες. Ομως όπως όλα έδειχναν, το έκανε περισσότερο για τη διασκέδαση και την αδρεναλίνη, παρά για τα χρήματα. Πόσα κοινά μπορεί να έχει ο Ρέντφορντ με έναν τέτοιο τύπο; «Για να είμαι ειλικρινής, εμένα τα λεφτά δεν μου περνούσαν ποτέ απαρατήρητα! Αν όμως πρέπει να ψάξω για κάποια κοινά σημεία: τόσο ο ληστής, όσο και ο ηθοποιός, περνούν αναπόφευκτα από την ευτυχία στην κατάθλιψη. Η υποκριτική είναι αμιγής χαρά που εντοπίζεις μέσα σε χιλιάδες δύσκολες στιγμές. Η ταινία μπορεί να έχει αυτόν τον τίτλο, όμως στην πραγματικότητα αυτός ο ηλικιωμένος κύριος δεν το χρησιμοποιεί ποτέ για να βλάψει κάποιον. Το χρησιμοποιεί μόνο για να κάνει σκηνή, να πάρει αυτό που θέλει, τα χρήματα, και κυρίως για να διασκεδάσει».
Οταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά αν έχει κάποια λίστα με απωθημένα, με πράγματα που θέλει να κάνει από δω και πέρα, η απάντησή του είναι πολύ σαφής: «Δεν λειτουργώ με λίστες. Ζω αυτοσχεδιάζοντας. Η ζωή είναι ο πιο δύσκολος αυτοσχεδιασμός. Γι’ αυτό δεν μου άρεσε ποτέ να κάνω σχέδια».
Κι όταν του ζητά να σχολιάσει την παρούσα πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ και το αν είναι αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας του: «Ας πούμε απλά, ότι δεν γίνεται πιο κάτω από δω. Εχουμε πιάσει πάτο».
Και όσο για το κίνημα #MeToo και όλα όσα ήρθαν τον τελευταίο χρόνο στη φορά σε σχέση με την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση των γυναικών: «Τόσα χρόνια οι άνδρες είχαν τον απόλυτο έλεγχο στο Χόλιγουντ, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Ηρθε επιτέλους η στιγμή να αλλάξει αυτό. Και δυστυχώς, έπρεπε να έρθουν όλα αυτά τα τρομερά περιστατικά στο φως για να φτάσουμε σε μία αλλαγή».