Πέρασαν έξι μήνες από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα. Ηρθε η ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα του, κι ακόμη φαίνεται απίστευτο πώς ένας προπονητής – θρύλος του αμερικανικού κολεγιακού μπάσκετ, ένας Hall of Famer, καταδέχτηκε να δουλέψει στα μέρη μας. Ας όψεται η ανάγκη… Η αποπομπή του από το Λούιβιλ, κι άλλο ένα σκάνδαλο στο NCAA που τον βρήκε ξώφαλτσα, του άφηναν μόνο δύο επιλογές: την (προσωρινή) απραξία, ή το ρίσκο να εκτεθεί σε έναν άγνωστο για ‘κείνον μπασκετικό κόσμο. Λάτρης των προκλήσεων και στα 67 του, είπε στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο το «ναι», που ούτε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός δεν περίμενε να ακούσει.
Ο νεοϋορκέζος κόουτς με τις σισιλιάνικες ρίζες συνάντησε στην Ελλάδα ανθρώπους που ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία του, στον αλέγρο χαρακτήρα του, κι έναν τρόπο ζωής πιο συμβατό με το ταμπεραμέντο του, από εκείνον που είχε συνηθίσει στις ΗΠΑ. Αλλά, κάποιες καταστάσεις που έζησε εδώ, ούτε που μπορούσε να τις φανταστεί. Εάν, ποτέ, γράψει βιβλίο για τις 25 εβδομάδες του στη χώρα όπου τίποτα δεν είναι απίθανο να συμβεί, για το εξώφυλλο θα διαλέξει τη φωτογραφία του Ολυμπιακού, την ώρα που αποχωρεί από τον ημιτελικό του Κυπέλλου. Κι όμως, σε κάθε ευκαιρία έλεγε -και λέει- τα καλύτερα για την Ελλάδα, στην οποία έζησε μεγάλες συγκινήσεις, σε μια δύσκολη γι’ αυτόν συγκυρία.
Ως προπονητής επιβεβαίωσε τη φήμη του 100%. Ο υπό διάλυση Παναθηναϊκός που παρέλαβε τα περασμένα Χριστούγεννα, έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ στο τελευταίο 1/3 της σεζόν, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κατέκτησε το «νταμπλ», όμως αυτό είναι το λιγότερο. Ξανάγινε ομάδα. Βρήκε τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Επαιξε, επιτέλους, με κάποιο σχέδιο. Αρχισε να νικά εκτός έδρας στην Ευρώπη. Αντέστρεψε τον συσχετισμό άμυνας/επίθεσης. Πάνω απ’ όλα, σχεδόν όλοι οι παίκτες του έγιναν καλύτεροι.
Ο Νικ Καλάθης βελτίωσε το περιφερειακό του σουτ, ο ΝτεΣόν Τόμας διέπρεψε σε νέο ρόλο, ο Γιώργος Παπαγιάννης βγήκε από το… ψυγείο και πρόσφερε αρκετά, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ωρίμασε μέσα σε δυο τρεις μήνες. Ο Λάνγκφορντ, ο Γκιστ, ο Λοτζεσκι, ο Βουγιούκας, έκαναν μεγάλη πρόοδο. Και ο Ιωάννης Παπαπέτρου -το κορυφαίο παράδειγμα της ευεργετικής επίδρασης του Πιτίνο- έφτασε να γίνει «κολώνα» της ομάδας. Ο αμερικανός κόουτς, τους ξεθέωσε στην προπόνηση. Κάποιοι γκρίνιαξαν στην αρχή, όμως, καθώς έβλεπαν την ομάδα τους να απομακρύνεται από τον εφιάλτη των προηγούμενων μηνών, σύντομα βρήκαν το κέφι τους. Απέκτησαν κίνητρο, χωρίς να αγχωθούν. Διότι ο Πιτίνο, ποτέ δεν μίλησε (δημοσίως) για αποτελέσματα – στόχους.
Ο Πιτίνο ήταν το πρόσωπο της σεζόν στο ελληνικό μπάσκετ, κυρίως για όσα μας δίδαξε εκτός αγωνιστικού χώρου. Η νοοτροπία του -μια κουλτούρα για τη ζωή και το μπάσκετ που απέχει πολύ από τις βαλκάνιες συμπεριφορές μας- κέρδισε τον σεβασμό των «δικών του» και την αναγνώριση των αντιπάλων του. Οσο κι αν ξύσουμε το κεφάλι μας, δύσκολα θα θυμηθούμε προπονητή (στην Ελλάδα) που να ζήτησε συγγνώμη από τους διαιτητές, επειδή στη διάρκεια του αγώνα είχε διαμαρτυρηθεί εντόνως. Αυτός «έριξε τα μούτρα του» και το ‘κανε. Γιατί «όταν παραδέχεσαι το λάθος σου, πάντα νιώθεις πολύ καλύτερα με τον εαυτό σου».
Δεν απέφυγε να πει την άποψή του, πως ο Ολυμπιακός έκανε μεγάλο λάθος που αποχώρησε στο ημίχρονο του ημιτελικού Κυπέλλου – έπρεπε να παλέψει και να λύσει το πρόβλημα μετά το τέλος της σεζόν. Αλλά και δεν δίστασε να δηλώσει, κόντρα στην επίσημη γραμμή του Παναθηναϊκού, ότι το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται τον Ολυμπιακό στην Α1. Μόνον ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, πριν απ’ αυτόν, μπορούσε να λέει κάτι τέτοια χωρίς να κινδυνεύει να πνιγεί στο ποτάμι της πράσινης οργής.
Ο Πιτίνο είναι ο πρώτος προπονητής μετά τον «Ζοτς», που κατάφερε -μέσα σε έξι μήνες- να κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη του (απαιτητικού) παναθηναϊκού κοινού. Οι 12.000 οπαδοί της ομάδας, που βρίσκονταν το βράδυ της Παρασκευής στο Κλειστό του ΟΑΚΑ, φώναξαν ρυθμικά το όνομα του αμερικανού κόουτς – κάτι που δεν είχαν ξανακάνει στο παρελθόν. Του ζητούν να παραμείνει στην ομάδα, και στο Διαδίκτυο. Με το hashtag #PitinoStay. Του το ζητάμε όλοι. Γιατί υπήρξε το φως στη μαυρίλα της σεζόν. Ενα κόσμημα για τα ταλαίπωρα ελληνικά γήπεδα.
«Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού με κάνουν να νιώθω σαν βασιλιάς. Στην Αγγλία, οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες δεν νιώθουν όπως εγώ, κι αυτό οφείλεται στους φιλάθλους. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Ευχαριστώ τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για την ευκαιρία που μου έδωσε, θα τον ευχαριστώ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ευχαριστώ τους παίκτες…», είπε χθες βράδυ στην κάμερα της Cosmote TV. Ναι, αλλά θα μείνει; «Θα πάω στη Νέα Υόρκη, θα μιλήσω με τα παιδιά μου, κι αν πάρω την έγκρισή τους, θα γυρίσω. Αν όχι, δεν θα γυρίσω. Είμαστε δεμένη οικογένεια, όπως οι ελληνικές».
Το πιο ουσιαστικό το άφησε για το τέλος: «Το άλλο πράγμα που πρέπει να καταλάβετε, είναι πως αν γυρίσω πίσω, θα σταματήσω για πάντα από το κολεγιακό μπάσκετ. Δεν θα αφήσω τον Παναθηναϊκό τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο. Πρέπει να τελειώσω τη χρονιά. Επομένως, αν γυρίσω, είναι Παναθηναϊκός και μετά… θάνατος (γέλια)». Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τα παιδιά του, αλλά οι προοπτικές του στην Ελλάδα.
Θα αναχωρήσει από την Αθήνα χωρίς να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Θα επιστρέψει, θα ακούσει προτάσεις και σχέδια, θα ζυγίσει τα δεδομένα, και θα αποφασίσει. Το κασέ του είναι πολύ υψηλό για την Ευρώπη, όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν θα είναι η δική του αμοιβή. Το «κλειδί» είναι το μπάτζετ του Παναθηναϊκού για την επόμενη σεζόν. Δεν θα απαιτήσει «τρελά» εκατομμύρια, αλλά δεν θα συμφωνήσει εάν το πρότζεκτ απαγορεύει τον πρωταθλητισμό στην Ευρωλίγκα. Στο λεξιλόγιο του Πιτίνο, το κίνητρο είναι η μαγική λέξη.
……..
* Πριν από τους τελικούς κόντρα στον Προμηθέα, ο Παναθηναϊκός μετρούσε 36 Πρωταθλήματα Ελλάδας. Είναι αδύνατον, λοιπόν, να κέρδισε χθες τον 38ο τίτλο του. Η παρεξήγηση οφείλεται σε ένα, επιπλέον, τρόπαιο που οι «Πράσινοι» ανακάλυψαν προσφάτως. Σε ένα πρωτάθλημα που διοργάνωσε η ΧΑΝ, με τη συμμετοχή τεσσάρων ομάδων. Αλλά, αυτό συνέβη το 1921. Και το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα Ελλάδας διεξήχθη τη σεζόν 1927-1928. Το κατέκτησε ο Ηρακλής. Ολα τα προηγούμενα έχουν… παραγραφεί.