Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η αφορμή ήταν μία προσωπική ιστορία.
Η αμερικανίδα μπλόγκερ Κελ Χάμπτον είδε μία κούκλα με σύνδρομο Ντάουν, αλλά ένιωσε οργή για τα υπερβολικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο της κούκλας. Δεν έμοιαζαν καθόλου με τα γλυκά και ήρεμα χαρακτηριστικά που έχει στο πρόσωπο της η κόρη της, η οποία γεννήθηκε με αυτό το γενετικό σύνδρομο.
Χρόνια αργότερα η Χάμπτον είδε μία διαφορετική κούκλα, επίσης με σύνδρομο Ντάουν. Αυτή τη φορά όμως τα χαρακτηριστικά του προσώπου έμοιαζαν πολύ περισσότερο αυτά της κόρης της. Ηταν μία υπέροχη κούκλα με την οποία κάθε παιδάκι θα ήθελε να παίξει, είπε.
Οι κούκλες προέρχονταν από την Ισπανία, από την πόλη Ονίλ, κοντά στη Βαλένθια, όπου υπάρχει μεγάλη παράδοση στην κατασκευή τους. Στην πόλη αυτή των 7.500 ανθρώπων δραστηριοποιούνται 38 κατασκευαστές παιχνιδιών, ανέφερε ο Guardian.
Πρόσφατα τέσσερις κούκλες με σύνδρομο Ντάουν, από αυτές που κατασκευάζονται στην πόλη, κατάφεραν να κερδίσουν το βραβείο του Παιχνιδιού της Χρονιάς στην Ισπανία. Οι κούκλες, δύο αγόρια και δύο κορίτσια με διαφορετικό χρώμα στο δέρμα, παράγονται από την εταιρεία Miniland και απευθύνονται σε όλα τα παιδιά, όχι μόνο αυτά με το σύνδρομο.
Οι κατασκευαστές παιχνιδιών από όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει πλέον να συνειδητοποιούν πόσο πολύτιμο εργαλείο είναι οι κούκλες και γενικά τα παιχνίδια για τη διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται τα παιδιά, οπότε σπεύδουν να τα εξοικειώσουν με την μεγάλη πολυμορφία του κόσμου γύρω μας μέσα από το παιχνίδι.
Ετσι εμφανίζονται όλο και περισσότερες κούκλες οι οποίες είναι ουδέτερου φύλου, βρίσκονται σε αναπηρικά αμαξίδια ή έχουν προσθετικά μέλη. Οι κούκλες με σύνδρομο Ντάουν έχουν αρχίσει και αυτές να πολλαπλασιάζονται τα τελευταία χρόνια.
Οπώς εξήγησε η υπεύθυνη της εταιρείας, πολλές φορές ξεχνάμε ότι το παιχνίδι με τις κούκλες είναι μία εμπειρία που διαμορφώνει τα παιδιά, τα βοηθά να βλέπουν διαφορετικές πραγματικότητες και μέσα τους να τις κανονικοποιούν. Η αποδοχή και η ζήτηση ξεπερνούν τις προσδοκίες, το ίδιο και η χαρά των παιδιών με το σύνδρομο -αλλά όχι μόνο αυτών- που βλέπουν στις κούκλες κάτι με το οποίο μπορούν να ταυτιστούν.