Πώς απολαμβάνεις μια συναυλία στην εποχή του κορονοϊού; Αυτό το ερώτημα είχαν την ευκαιρία να απαντήσουν οι θεατές που είχαν την τύχη να βρεθούν το Σαββατόβραδο στο Ηρώδειο για να ακούσουν την επί σκηνής σύμπραξη του Σάκη Ρουβά με τη διεθνούς φήμη σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου. Η συναυλία έγινε γρήγορα sold out, ενώ τα μέτρα για τον περιορισμό της χωρητικότητας άφησαν εκτός πολλούς που δεν πρόλαβαν να αγοράσουν εγκαίρως το εισιτήριό τους.
Οι παρευρισκόμενοι στις κερκίδες του Ηρωδείου ενθουσιάστηκαν από τη σύμπραξη των δύο κορυφαίων καλλιτεχνών, χειροκρότησαν και τους δύο , τραγούδησαν μαζί τους και συμπαρασύρθηκαν από τις πασίγνωστες μελωδίες. Πλαισιωμένοι από την ορχήστρα Mobile, υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Ορφανίδη και τη χορωδία «Μελωδοί», σε μουσική διδασκαλία Γεωργίου Ζιάκα, οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες ένωσαν τις δυνάμεις τους και τις υπέροχες, τόσο αναπάντεχα ταιριαστές φωνές τους, αιφνιδιάζοντας το κοινό ευχάριστα με ντουέτα, όπως το «O sole mio», «Caruso», «Time to say goodbye». Δύο διαφορετικές φωνές που συμπλήρωναν η μία την άλλη.
Ο Σάκης Ρουβάς απέδειξε πως δεν είναι μόνο ένας σταρ, αλλά και ένας ένας ανήσυχος καλλιτέχνης, που δεν διστάζει να αναζητήσει και να ανταποκριθεί σε καλλιτεχνικές προκλήσεις, ώστε να εξελίσσεται συνεχώς.
Με τις ερμηνείες του κατέπληξε το κοινό του Ηρωδείου και το παρέσυρε σε ένα μουσικό ταξίδι σε διαφορετικά είδη μουσικής. Το κοινό, τον υποδέχτηκε θερμά στην πρώτη του συναυλία στο Ηρώδειο με ενθουσιώδη και παρατεταμένα χειροκροτήματα, καθώς τον απήλαυσε σε μια ποικιλία τραγουδιών από το «Όμορφη Πόλη» και το «Αν θυμηθείς στο όνειρό μου» του Μίκη Θεοδωράκη ως τις τζαζ μελωδίες «Cry me a river» και «Feeling good» –τραγούδησε πάντως και τα δικά του «Σε έχω ερωτευτεί» και «Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου», αλλά για πρώτη φορά που με ορχήστρα.
Από την πλευρά της, η Σόνια Θεοδωρίδου επέστρεψε στον φυσικό της χώρο και έδειξε για μια ακόμη φορά, γιατί ανήκει στις κορυφαίες λυρικές τραγουδίστριες της Ελλάδας. Δραματοποιώντας οτιδήποτε τραγουδήσει –από τον Πουτσίνι και το «O mio babbino caro», και το «Nella Fantasia» του Έννιο Μορικόνε έως και το «Άνθρωποι Μονάχοι» του Γιάννη Σπανού, το τελευταίο με την συνοδεία μίας κλασσικής κιθάρας– απέδειξε για άλλη μια φορά, πως διαθέτει το σπάνιο εκείνο υλικό των μεγάλων φωνών, που δεν μένουν στην επιφάνεια της ερμηνείας, αλλά βυθίζονται μέσα σε
αυτήν, μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή καθώς δεν διστάζει σε πολλές περιπτώσεις να τσαλακώσει και να σπάσει την φωνή της προκειμένου η ερμηνεία της να είναι ουσιαστική και ανθρώπινη.