Εχει ως τώρα καταστρέψει – ως προς την ανταποδοτική τους αξία- χιλιάδες δολάρια για να φτιάξει πορτρέτα πολιτικών. Η τεχνική του Μαρκ Βάγκνερ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχεδόν σαδιστική –έχει μια οργάνωση, και μια τάση ακρωτηριασμού- καθώς κόβει τα δολάρια σε 25 διαφορετικά τμήματα: Τα κεφάλια του Τζορτζ Ουάσιγκτον, οι σφραγίδες, γράμματα.
Δεν χρησιμοποιεί όμως την υπογραφή του υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκέθνερ γιατί τις βρίσκει άσχημες. Εχει μια τσάντα με 2.000 υπογραφές του – ευτυχώς που δεν έμεινε περισσότερα χρόνια υπουργός Οικονομικών, θα έχανε πολύτιμο υλικό ο Βάγκνερ.
Στη συνέχεια τα ακρωτηριασμένα μέλη των δολαρίων με τη βοήθεια ειδικής κόλλας βρίσκουν τη θέση τους πάνω στα σκίτσα που έχει δημιουργήσει ο Βάγκνερ – ανάμεσά τους βλέπουμε μια γκιλοτίνα να αποκεφαλίζει τον Τζορτζ Ουάσιγκτον. Πιάνοντας την τάση της στιγμής, ο δημιουργός παρουσιάζει αυτή την εποχή μια έκθεση στη Νέα Υόρκη, με τον Τραμπ και την Κλίντον μεταξύ των πορτρέτων. Οι τίτλοι για τα συγκεκριμένα έργα έχουν κάτι από αυτό που οι αμερικάνοι αποκαλούν cheesy (εύκολο, σαχλό), καθώς είναι «Hillary Billary» και «Dollar Donald» Η έκθεση θα παρουσιαστεί στην Pabel Zoubok Gallery με τίτλο «Είμαι ο Μαρκ Βάγκνερ και εγκρίνω αυτό το μήνυμα».
Εκεί θα παρουσιαστεί και μια νέα σειρά δημιουργιών του που παίζουν με την έννοια των σέλφι. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης εξηγεί πως τα δολάρια είναι τα ίδια ακριβώς από την δεκαετία του 1950 και σκέφτηκα την ιδέα των σέλφι επειδή ήθελε να κάνει κάτι… σούπερ μοντέρνο, όπως δηλώνει στο Αtlasobscura. Ταυτόχρονα επιχειρεί να κάνει ένα σχόλιο και για το γεγονός ότι πολλές από τις συναλλαγές μας τις υλοποιούμε πλέον μέσα smartphone.
Ο ίδιος θεωρεί ότι σε μερικά έργα είναι πολύ έντονο το μήνυμα που θέλει να περάσει, ο συμβολισμός ενώ άλλα είναι απλώς όμορφα. «Θα τρελαινόμουν αν προγραμμάτιζα τα πάντα από πριν. Και θα αποτύγχανα σε όλα. Εχω μια στρατηγική στο μυαλό μου κάθε φορά που ξεκινώ να φτιάξω ένα έργο, όμως δεν έχω κανένα πρόβλημα να αλλάξω τακτική κατά τη φάση της δημιουργίας».
Πάντως, έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί εσχάτως και χαρτονομίσματα άλλων χωρών. Κυρίως επειδή του λείπει το χρώμα από τα έργα του, και τα ξένα χαρτονομίσματα του δίνουν πολλά περιθώρια χρωματικής έκφρασης. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί να έχει την ποσότητα που επιθυμεί, όποτε χρειαστεί, όπως συμβαίνει με τα δολάρια.
Αρχισε να το χρησιμοποιεί ως βασικό υλικό για τα κολλάζ του το 1999, όταν αναζητούσε το πιο κοινής χρήσης και πρόσληψης χαρτί που θα μπορούσε να βρει. Μάλιστα στα πρώτα του έργα κυριαρχούσαν σκηνές από μύθους ή μυθικά τέρατα. Στη συνέχεια πέρασε στους πολιτικούς…
