Ας μην παρασυρόμαστε από τους γουλί ουγκ σβέρκους με τα μαύρα μακό, που μας βρήκαν τελευταία — από πάντα και από παράδοση είμαστε του σταυροδρομιού, του μεταίχμιου των συνόρων των πολιτισμών. Οι συνοροθρεμμένοι ξέρουν από κατανόηση και αφομοίωση του «έξω από μας» και μιλώντας για μουσικές, που είναι δείκτης καθόλου αμελητέος, ας ανατρέξουμε στο πώς το κλαρινέτο της στρατιωτικής -βαυαρικής κατασκευής- μπάντας έγινε το «εθνικό» μας κλαρίνο.
Μια δεύτερη, ίσως ανάλογη, εποποιία γράφτηκε με την «προσάρτηση» του πιάνου από τις λαϊκές ορχήστρες. Καλλιτέχνες του βεληνεκούς του μαέστρου και πολυμουσικού Σπύρου Περιστέρη, της Ευαγγελίας Μαργαρώνη (πιανίστριας στα χρόνια του Βασίλη Τσιτσάνη), του Γιώργου Ροβερτάκη, του Γ. Μέρτικα, του Ν. Μπουρλιάσκου και πολλών άλλων, δημιούργησαν το ύφος και το ήθος μιας ιδιαίτερης πιανιστικής φιλολογίας, που ενδεικτικά πια ονομάζεται «λαϊκό πιάνο».
Κάθε επίτευγμα, βέβαια, που προέρχεται από την ιερή αυθαιρεσία αφανών εμπειροτεχνών του παταριού, είτε αγνοείται είτε περιφρονείται από την κάστα της εξουσίας, και δεν θα μπορούσε το λαϊκό πιάνο να είναι εξαίρεση. Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν αναγνωρίζει τη λαϊκή (και παραδοσιακή) μουσική και τα όργανά της (πόσο μάλλον ένα εμβληματικό πιάνο μέσα σε μπουζούκια), και οι τυχόν σχετικές σπουδές στα Ωδεία της χώρας δεν δίνουν αναγνωρισμένο πτυχίο. Αντίθετα, το Υπουργείο Παιδείας αναγνωρίζει σπουδές λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής και απονέμει πτυχίο σε φοιτητές σχετικών πανεπιστημιακών τμημάτων (π.χ. Πανεπιστήμιο Μακεδονίας). Κάποια βήματα που έγιναν με την ίδρυση των Μουσικών Σχολείων αλλά και με το αξιοσημείωτο «Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής» του ΤΕΙ Ηπείρου στην Άρτα, όπου πλέον διδάσκεται και το λαϊκό πιάνο, μένουν μετέωρα από ελλιπή στελέχωση και χρηματοδότηση.
Κι ενώ η Ελλάδα που πεθαίνει, αυτά μπόρεσε, η Ελλάδα που δεν πεθαίνει κι επιμένει, σε φέρνει μπρος στο «The eastern piano project» (όρα link) και λες κάτι τρέχει εδώ. Ο Ναουσαίος πιανίστας Νίκος Ορδουλίδης, με σπουδές σε Ωδεία της Β. Ελλάδας και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και με (υπό έκδοση) διδακτορικό στο Leeds με θέμα «Η δισκογραφική καριέρα του Βασίλη Τσιτσάνη 1936-1983). Ανάλυση της Μουσικής του και τα προβλήματα της Έρευνας στο Ελληνικό Λαϊκό Τραγούδι», ενώνει ξανά το νήμα με τους λαϊκούς πιανίστες των ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Αφού (με την οικονομική και όχι μόνον βοήθεια της οικογενείας Τσιτσάνη) ερεύνησε νότα-νότα την τσιτσανική δισκογραφία -θεμέλιο του ελληνικού αστικού τραγουδιού-, ο Ορδουλίδης, μακριά από τις γραφικότητες των ρεμπετολόγων αλλά επιστημονικότατα, με συναυλίες, δημοσιεύσεις, αναρτήσεις, διαλέξεις και διαρκή έρευνα συνεχίζει να ιχνηλατεί την ιστορία της «προσάρτησης» του πιάνου από τους λαϊκούς μουσικούς και το ελληνικό πάλκο, που έσβησε με το που άναψαν τα φώτα της τηλεόρασης.
Τον περασμένο Γενάρη το Κρατικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης και τον Μάιο το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, μακριά από προκαταλήψεις, κάλεσαν τον Νίκο Ορδουλίδη να δώσει διαλέξεις για το Λαϊκό Πιάνο (για τους ενδιαφερόμενους εδώ). Με κάτι τέτοια μικρά πρώτα δείγματα, ας αισιοδοξούμε πως κάτι κινείται…