Η ιδέα της ύπαρξης ιπταμένων δίσκων άρχισε να εξαπλώνεται γύρω στο ’40, με «προφήτες» τα διηγήματα και τα κόμικς επιστημονικής φαντασίας. Την επόμενη δεκαετία η ιδέα αυτή απογειώθηκε (κυριολεκτικά), χάρη στη σαγηνευτική πειθώ της κινηματογραφικής οθόνης. Έκτοτε, οι ιπτάμενοι δίσκοι ταξίδεψαν τους θεατές στα σύνορα του σύμπαντος –και της φαντασίας. Στροβιλίζονταν πάνω από τα κεφάλια τους, εξαπολύοντας φονικές ακτίνες –βλαβερή συνήθεια που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας («Ο πόλεμος των κόσμων», «Μέρα Ανεξαρτησίας», «Mars Attacks!» κ.ά.). Είδαμε, όμως, και ιπτάμενους δίσκους που δεν εκτοξεύουν θανατηφόρες ακτίνες, αλλά μπορούν να εκπέμπουν μπάσες νότες που σπάζουν όλα τα γυαλικά του σπιτιού («Στενές επαφές τρίτου τύπου»).
Το πιο δημοφιλές μέσο μεταφοράς των εξωγήινων, υπήρξε εξίσου δημοφιλές για τους θεατές. Όχι μόνο στη «γενέτειρα» του είδους, Αμερική, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμα και στην Ελλάδα. Η μοναδική προσγείωση ιπταμένου δίσκου, με ταυτόχρονη εισβολή μιας ομάδας εξωγήινων ανάμεσα στους… έντρομους περαστικούς του αθηναϊκού κέντρου, έγινε το 1958. Σε μια εποχή που η μόδα των UFO ήταν στο φόρτε της. Το γεγονός έλαβε χώρα στους «Χαρούμενους αλήτες» του Ντίμη Δαδήρα, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη (μελαχρινή, ακόμα) στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν πρόκειται, φυσικά, για ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά για μια αισθηματική κομεντί. Η εμβόλιμη σκηνή με την άφιξη του ιπτάμενου δίσκου, εντάσσεται στα μουσικοχορευτικά σκετς μιας θεατρικής παράστασης στην οποία συμμετέχει η πρωταγωνίστρια. Έτσι, χάρη στη φαντασία και τη σκηνογραφική… τόλμη των συντελεστών αυτής της ταινίας, αποκτήσαμε τη μοναδική στενή επαφή τρίτου τύπου στη μέχρι τώρα ιστορία του ελληνικού σινεμά.
Ο άνθρωπος, πάντως, που έδωσε τη χαριστική βολή σε αυτά τα διαπλανητικά μεταφορικά μέσα, συμβαίνει να είναι ο «χειρότερος σκηνοθέτης του Χόλιγουντ» σύμφωνα με πολλές -κακεντρεχείς- εγκυκλοπαίδειες και κινηματογραφικά λεξικά. Το 1959, ο Εντ Γουντ Τζούνιορ σκηνοθέτησε το αδιανόητο (και σήμερα εντελώς καλτ) «Πλάνο 9 από το μακρινό Διάστημα». Διαθέτοντας ελάχιστα χρήματα, φτωχές ιδέες και ακόμα φτωχότερες λύσεις, έφτιαξε τους ιπτάμενους δίσκους της ταινίας του σχεδόν με το τίποτα: αγόρασε από ένα κατάστημα παιχνιδιών πλαστικά do-it-your-self διαστημόπλοια, τα κρέμασε σε κάτι καλώδια και τα κουνούσε πέρα-δώθε μπροστά από την κάμερα. «Ατυχής, απελπιστική εφευρετικότητα στα καλύτερά της», έγραψαν για αυτό.