Πρόκειται για μια ταινία που αξίζει να δει κανείς. Ένα φιλμ πλούσιο σε εικόνες και συμβολισμούς που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Παρ' όλη την πολυπλοκότητα της, όμως, η ταινία παρακολουθείται άνετα στην απλή, πρώτη ανάγνωσή της. Η κάθε σκηνή είναι αυστηρά δομημένη και μελετημένη. Οι χιτσκοκικές επιρροές είναι τόσες πολλές που ξαφνικά το όλο εγχείρημα γίνεται ύποπτο. Όμως, όχι. Ο Παρκ μπορεί να έχει επιρροές αλλά δεν θέλει να αντιγράψει. Φαίνεται να εμπνέεται από το χιτσκοκικό κλίμα (Ψυχώ) και να το μπολιάζει στο δικό του κομψοτέχνημα με δεξιοτεχνία, αλλά με φιλμικά στοιχεία που τελικά είναι δικής του επινόησης και κατασκευής. Μια επίπονη, θαυμαστή και λεπτομερής εργασία.
Υπόθεση
Όταν η Ίντια (Mια Βασικόφσκα) χάνει τον πατέρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο θείος Τσάρλι (Μάθιου Γκουντ), του οποίου αγνοούσε την ύπαρξη, έρχεται να μείνει μαζί με την κοπέλα και τη συναισθηματικά ασταθή μητέρα της (Νικόλ Κίντμαν). Λίγο μετά την άφιξή του, η Ίντια αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο γοητευτικός και μυστηριώδης άντρας έχει απώτερα κίνητρα, αντί όμως να αισθανθεί οργισμένη ή φοβισμένη, το μοναχικό κορίτσι αρχίζει να τον ερωτεύεται.
Η ιστορία που δεν είναι και τόσο πρωτότυπη, οριοθετείται ανάμεσα σε τρεις χαρακτήρες που βρίσκονται στα όρια του φυσιολογικού. Το κλασικό στοιχείο της απομόνωσης των ηρώων είναι εκεί. Ακόμα, πάντα μέσα στη ταινία, σε κάθε πλάνο, σε κάθε ματιά, υπάρχει αυτή η λεπτή, διφορούμενη ανάγνωση συναισθημάτων που μπορεί να εκνευρίσει αλλά και να γοητεύσει. Σε κάθε περίπτωση, κρατά αμείωτη την ένταση. Η ιστορία της οικογένειας Stoker ξετυλίγεται με αργά βήματα και ανατρέπεται με μαστοριά στους χρόνους που πρέπει, σαν ο σκηνοθέτης να απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας που κάνει.
Ένα υπέροχο θρίλερ. Κεντημένο στην τελευταία του λεπτομέρεια. Αληθινός κινηματογράφος – χορογραφία! Φαίνεται πως τίποτα δεν μένει στην τύχη κι αυτό ίσως είναι το μοναδικό μειονέκτημα στην ταινία. Αυτή η προσχεδιασμένη κίνηση, η τελετουργική αφήγηση πιθανώς αφαιρεί την έκπληξη και τον φόβο που μπορεί να ξεπηδήσουν απ' την ελεύθερη ερμηνεία του σεναρίου. Τελικά, όμως, αυτή η κινηματογραφική πειθαρχία ανταμείβει το θεατή που, στο τέλος, νιώθει αποζημιωμένος. Σαν να γεύτηκε ένα υπέροχο δείπνο ζωής.
Η Μια Βασικόβσκα ερμηνεύει τέλεια την αλλοπαρμένη έφηβη που μαγνητίζεται ερωτικά απ' τον νεοφερμένο μέχρι τώρα άγνωστο και γεμάτο ερωτηματικά θείο Τσάρλι, που διαθέτει τα πατρικά στοιχεία που της λείπουν. Αλλά και κάτι άλλο: Μια απόκοσμη αίσθηση θανάτου. Αυτό, τη μαγεύει. Γιατί και η ίδια, ούσα κυνηγός, έχει μάθει να σκοτώνει (πουλιά) και να ευχαριστιέται μ' αυτό. Ακριβώς απέναντί της στέκεται η μητέρα Νικόλ Κίντμαν (εκπληκτική) σχεδόν ξεχασμένη στη δική της εφηβεία, αντιμάχεται απελπισμένα τη ίδια της την κόρη. Την ίδια της τη νεανική εικόνα. Ανάμεσά τους ο αινιγματικός μέχρι τέλους Τσάρλι (με πολλά Twilight στοιχεία) που θα οδηγήσει τον ακήρυχτο πόλεμο μητέρας και κόρης σε έναν αιματηρό παροξυσμό.
Και στην περίπτωση του Stoker, όπως και στα «Old Βoy» και «Η Εκδίκηση μιας Κυρίας», ο σκηνοθέτης συνεργάστηκε με τον αγαπημένο του διευθυντή φωτογραφίας, τον εξίσου ταλαντούχο Τσανγκ Χουν Τσανγκ, προκειμένου να καταφέρουν να χτίσουν μαζί την ιδιαίτερη αυτή, ονειρική και ερωτικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα ζωής σε δοκιμαστικό σωλήνα.
Η ταινία Stoker παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέιλερ στη section trailer του Protagon.