Το 1962 ο Ρενέ Γκοσινί ήταν ήδη διάσημος στα γαλλόφωνακόμικς: διευθυντής του περιοδικού Pilote (στο οποίο δημοσίευε τις περιπέτειες του Αστερίξ), με τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ ενός άλλου ήρωά του, του Λούκι Λουκ, να κάνουν θραύση και με τις ιστορίες του Μικρού Νικολά, σε εικονογράφηση του Σαμπέ, να γνωρίζουν ανάλογη εκδοτική επιτυχία. Στις σελίδες του μικρούλη Νικολά «κυοφορήθηκε» τη χρονιά εκείνη ένας καινούριος χαρακτήρας με λαμπρό, όπως αποδείχθηκε, μέλλον. Το χαρμόσυνο γεγονός συνέβη σε μια ιστορία που είχε τίτλο «Μεσημεριανός ύπνος»: ο αρχηγός της κατασκήνωσης στην οποία βρισκόταν ο Νικολά προσπαθούσε να κοιμίσει τα παιδιά, αφηγούμενος το παραμύθι κάποιου κακού βεζίρη της Ανατολής. Ήταν το πρώτο ίχνος του (αδιαμόρφωτου ακόμα)σπαρταριστού ήρωα –ή, μάλλον, αντιήρωα.
Την ίδια εκείνη χρονιά, οι εκδόσεις Dargaud αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα καινούριο εβδομαδιαίο περιοδικό, το Record. Ο Γκοσινί ανέλαβε να εμπλουτίσει την ύλη με ένα δικό του κόμικς και ο σχεδιαστής Ζαν Ταμπαρί τέθηκε υπό τις διαταγές του. Η αρχική ιδέα αφορούσε κάποιο ιδιωτικό ντετέκτιβ, αλλά στη πορεία προέκυψε ο ανεκδιήγητος Ιζνογκούντ. Ο γκεστ-σταρ του Μικρού Νικολά επανήλθε δριμύτερος, τη φορά αυτή σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι χιουμοριστικές περιπέτειές του βασίζονταν σε μια απλή όσο και ευφυή παραλλαγή του πιο διάσημου παραμυθιού της Ανατολής. Σύμφωνα με τον Γκοσινί, παρωδούσε τις «Χίλιες και μια νύχτες» έχοντας κάθε φορά ως αφετηρία το θέμα του βεζίρη που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χωρίς να τα καταφέρνει.
Εκδοτικά, πάντως, ο Ιζνογκούντ τα κατάφερε το ίδιο καλά όσο και η Σεχραζάτ/Χαλιμά του γνωστού παραμυθιού. Παρέα με το διαρκή στόχο του, το χοντρούλη χαλίφη Χαρούν Ελ Πουσάχ και τον… στωικό υπηρέτη του Ντιλά Λαράτ(Χαρούν Ελ Πατσάχ και Μπλιάχ Χαχάτ, αντίστοιχα, στην ελληνική μετάφραση της ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ) ο αμίμητος βεζίρης μπορεί να μην έγραψε σελίδες δόξας, πέτυχε όμως λαμπρά στραπάτσα και ηρωικές πανωλεθρίες στο ομότιτλο κόμικς. Ο Γκοσινί μετάγγισε στις περιπέτειες του Ιζνογκούντ ένα γνήσια σουρεαλιστικό χιούμορ. Εντάσσοντας συχνά τους… αναγνώστες στη δράση, μεταφέροντας ήρωες από άλλα κόμικς για κάποια σύντομα περάσματα, παρεμβάλλοντας τις διαφωνίες του ίδιου με τον σχεδιαστή ως προς την εξέλιξη κάποιας ιστορίας, δημιούργησε ένα απολαυστικό αχταρμά που προκαλούσε αβίαστα το γέλιο. Ο Ταμπαρί εικονογράφησε με μπρίο το κόμικς, τονίζοντας τα στερεότυπα που παραπέμπουν στην εξωτική Ανατολή: οι χρυσοποίκιλτες μαξιλάρες όπου ξαπλώνει νωχελικά ο χαλίφης, τα οριεντάλ πασούμια του βεζίρη, τα αραχνοΰφαντα υφάσματα που απλώνονται στο ντεκόρ, οι μιναρέδες που λογχίζουν τον ουρανό κ.λπ.
Ο Ιζνογκούντ συνέχισε να δημοσιεύεται στις σελίδες του Record μέχρι το 1968. Μετά, άνοιξε πανιά για τα μεγαλύτερης κυκλοφορίας περιοδικά Pilote και Circus. Ο θάνατος του Γκοσινί, το 1977, δεν ανέκοψε τις προσπάθειες του πρωταγωνιστή για την κατάληψη της ηγεμονικής… μαξιλάρας. Ο Ταμπαρί συνέχισε μόνος την παραγωγή, μην επιτρέποντας στον μοχθηρό Ιζνογκούντ να απαλλαγεί από τη βασανιστική εμμονή του! Είναι χαρακτηριστικό ότι η έκφραση «θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη» έγινε, διεθνώς, ένας νεολογισμός της καθομιλουμένης. Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, ότι το 1992 εγκαινιάσθηκε στη Γαλλία η απονομή του –άτυπου-βραβείου Ιζνογκούντ, που αφορούσε «πρόσωπα της επικαιρότητας που προσπαθούν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αποτυγχάνοντας οικτρά στις επιδιώξεις τους»(το πρωτότυπο αυτό βραβείο έχει πάψει πλέον να απονέμεται). Μια τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων (το 1992) και μια κινηματογραφική κωμωδία (το 2005, μετ ον Μικαέλ Γιουν στο ρόλο του βεζίρη και τον Ζακ Βιγερέ στο ρόλο του χαλίφη)προέκυψαν από το κόμικς. Ο θάνατος του Ζαν Ταμπαρί, πέρυσι, δεν σήμανε το τέλος της δημοφιλούς σειράς. Τον περασμένο Φεβρουάριο, με αφορμή τη συμπλήρωση 50χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα, οι εκδόσεις IMAV κυκλοφόρησαν τις Νέες Περιπέτειες του Ιζνογκούντ, με πρώτο άλμπουμ το «Ιζνογκούντ πρόεδρος» σε σενάριο των Νικολά Καντελού – Λοράν Βασιλιάν και εικονογράφηση του Νικολά Ταμπαρί, γιου του σχεδιαστή και άξιου συνεχιστή του έργου του.