Protagon A περίοδος

“Μέριλιν, τελευταίες συνεδρίες”, Μισέλ Σνεντέρ (Καστανιώτης)

Στη Γαλλία αυτό το μυθιστόρημα του Μισέλ Σνεντέρ έσκισε σε πωλήσεις και κέρδισε το βραβείο interallie.

Λένα Διβάνη

Στη Γαλλία αυτό το μυθιστόρημα του Μισέλ Σνεντέρ έσκισε σε πωλήσεις και κέρδισε το βραβείο interallie. Λογικό. Οι Γάλλοι ψοφάν και για ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις αλλά και για τις μυθικά ωραίες γυναίκες. Ακόμα ένα βιβλίο για τη Μέριλιν λοιπόν; Ο Σνεντέρ μας προσκαλεί να χώσουμε τη λάγνα μύτη μας στα άπλυτα της ηθοποιού που λίκνιζε τους γοφούς της σαν καμιά άλλη μέχρι τότε; Όχι μόνο. Αυτό το μισοαληθινό-μισοεπινοημένο μυθιστορηματοντοκουμέντο (ένα μπάσταρδο είδος που εξαπλώνεται ραγδαία γιατί αγαπιέται από το κοινό) έχει μια ενδιαφέρουσα δομή:
Από τη μια μεριά παρακολουθούμε την πορεία της ψυχανάλυσης από το Φρόιντ και μετά- στοχεύοντας μάλιστα στην εμπλοκή του Φρόιντ -ή της περσόνας του- στο χολυγουντιανό σύμπαν.

Από την άλλη καταγράφεται μια θρυλική εποχή: Οι τελευταίοι μεγιστάνες των στούντιο, οι λαμπερές στάρ που καίγονται για να εκπέμψουν την λάμψη τους στα πλήθη, τα ναρκωτικά που βουλώνουν τα χάσματα. Κλασσικές ταινίες, διάσημοι σκηνοθέτες, διαβόητα σκάνδαλα, έρωτες, μίση και πάθη στην Ανατολική και τη Δυτική ακτή. Κι ύστερα η απεγνωσμένη προσπάθεια ενός χαμένου πλάσματος, μιας κοπέλας με τρυφερό δέρμα, πιο συγκινητικής κι από τις ηρωίδες του Φ.Σκοτ Φιτζεραλντ, στις τελευταίες της μέρες της πάνω στη γη. Μαστουρωμένη, ναρκωμένη για να μη χύσει όλα τα δάκρυα που πρέπει να χυθούν, μια πλατινένια κούκλα που έκρυβε ένα απαρηγόρητο ορφανό, περιφέρεται ζαλισμένη ανάμεσα σε τυχαίους εραστές, τέως συζύγους, τη φαντεζί οικογένεια των Κένεντι, τη διακριτική περιφρόνηση του Άρθουρ Μίλερ, τη συμπόνια των λίγων πραγματικών φίλων της (όπως ο Τρούμαν Καπότε που κατέγραψε επίσης λογοτεχνικά την περίοδο της Νέας Υόρκης όπου η ντίβα προσπαθούσε αγκομαχώντας να γίνει διανοουμένη ηθοποιός στο Άκτορς Στούντιο) και τον άγριο πόθο όλων των αντρών- του Υβ Μοντάν συμπεριλαμβανομένου!

Οι συνεδρίες της στους αλλεπάλληλους ψυχαναλυτές που την κουράρισαν είναι πραγματικά σπαρακτικές ακόμα και σε μένα που ποτέ δεν έπεσα στην παγίδα της γητειάς των κινηματογραφικών μύθων. Ο Γκρίνσον, αγαπημένος φίλος και ψυχαναλυτής της έλεγε «Όποιος γίνεται σταρ, παύει να είναι άντρας ή γυναίκα. Γίνεται παιδί». Πόσο μύθος όμως μπορεί να είναι πια στα μάτια σου ένα παιδί που προσπάθησε να πνίξει η ίδια η μάνα του?